Ένα από τα επιχειρήματα που έχω προς χάριν υπερασπίσεως των social media, πέραν όλων αυτών που τα προσάπτουν, είναι ότι έρχεσαι σε επαφή με δημιουργίες και δρώμενα που ίσως δεν θα είχες ποτέ την ευκαιρία να συναντήσεις αλλιώς. Η “μέσα στο πιάτο” πληροφόρηση που παρέχει το μέσο έχει τα κακά της, αλλά έχει και τα πολύ καλά της.
Κάποιες φορές δε, τα ανέλπιστα εξαιρετικά της!
Ο πρόλογος έχει να κάνει με ένα συγκρότημα το οποίο έτυχε να πέσει στην αντίληψή μου (να ‘ναι καλά η φιλενάδα μου η Νίκη, φιλάκια!), μέσα στον κυβερνοχώρο του facebook. Τους Καβαλιώτες Wild Souls (συνεχίζει να γαμεί η συμπρωτεύουσα καλλιτεχνικώς) που ιδρύθηκαν το 2010, κυκλοφόρησαν το debut τους “On the Road” τρία χρόνια μετά (το οποίο δεν έχω ακούσει αλλά θα φροντίσω να τσεκάρω σίγουρα) και αυτές τις ημέρες πραγματοποιούν το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα με το “Game Of Love”.
Οι Wild Souls είναι μια πάρα πολύ καλή μπάντα ’80s hard rock / heavy metal που συγκερνά τα καλύτερα στοιχεία αυτής της μουσικής, παρουσιάζοντας σ’ αυτό το album ένα αποτέλεσμα απόλυτα ομοιογενές, εκθέτοντας επί μέρους το ταλέντο αυτών των έξι εξαιρετικών τραγουδοποιών.
Τρομερά ερεθιστική hard rock μουσική που μέσα της παρελαύνουν οι μορφές πολλών σπουδαίων ονομάτων, τόσο της αμερικανικής όσο και της ευρωπαϊκής σχολής του είδους. Όπως οι Pretty Maids, οι Europe, σε σημεία οι Aerosmith, οι Whitesnake, οι Motley Crue / Guns ‘n’ Roses (όπως στο “Riding”) ή ακόμη και οι Saxon με τους πρώϊμους Iron Maiden (τι όμορφη εισαγωγή στο “Shame on you”, για παράδειγμα). Και μη φανταστείς ούτε μια στιγμή αντιγραφής, η συρραφή των οικειέστατων μελωδικών θεμάτων έχει γίνει με τέτοια δεξιοτεχνία που πραγματικά σε αφήνει άναυδο το, πολλές φορές μέσα στο ίδιο τραγούδι, φιλτράρισμα όλων αυτών των επιρροών προς κάτι αυθεντικό.
Τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν το “Game Of Love” είναι το πηγαίο κέφι, η εξαιρετική κιθαριστική δουλειά του Κωστή Τσιλιγκίρη, ένας πολύ μελετημένος κιθαρίστας, Norumικής υφής θα έλεγα αλλά με ένα αυτόνομο, θαυμάσιο στιλ, εκτυφλωτικός, καταπληκτικός, απερίγραπτα gavlotik στα solo των τραγουδιών και με αφοπλιστική αμεσότητα στη riffολογία των κομματιών με τη βοήθεια του έτερου κιθαρίστα Νίκου Καραγιάννη, ζωντάνια και παχύρρευστη διασκέδαση εκλύεται από τα ηχεία.
Οι ρυθμοί του Τάσου Καραπαπάζογλου (μπάσο και πολύ καλός στα back φωνητικά) και Νίκου Τσιλιγκούδη (drums) είναι ιδανικοί για μπυροποσία και night life modes. Και φυσικά ένα από τα highlight του album αυτού είναι και τα εξαιρετικά ρεφρέν των τραγουδιών τα οποία ερμηνεύει ο Γιώργος Νικολάου, ο οποίος έχει μια πολύ καλή φωνή (λίιιγες αδυναμίες στην προφορά, νταξ δεν είσαστε κι από το Λονδίνο, η απόδοση του Γιώργου είναι σε υψηλά επίπεδα) φέρνοντάς μου στο νου κυρίως τους Joey Tempest (Europe) και Roy Atkins (Pretty Maids).
Κομματάρες το ομότιτλο track, το “Dirty Mind”, τα γαμάτα Saxonικού πνεύματος “Pretty Babe” (με το φοβερό blues intro riff του)”, τα πολύ καλά “Moonlight” και “I Need Your Love” όπως και η έξοχη μπαλάντα “One More Night”. Όλα υπό μια αρκετά καλή παραγωγή, καθαρή, λεπτομερή και με επαρκή δόση βρωμιάς (παρά την διακριτικότατη και άρτια χρήση κάποιων διάσπαρτων keyboards από τον Μάνο Σκαραμαγκά) που δίνει στο όλο άκουσμα πλήρως τη δυναμική που πρέπει να φέρει ο όρος “hard” στη μουσική.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, το “Game Of Love” των Wild Souls με καταγοήτευσε, είναι από τα καλύτερα δείγματα αυτής της αγαπημένης μουσικής που άκουσα φέτος και νομίζω ότι θα εντυπωσιάσει όποιον γουστάρει το συγκεκριμένο θετικό ύφος μουσικής. Οι “παλαίουρες”, δεν το συζητάω, θα χρειαστούν σαλιάρα. Φωτεινό, θετικό, καλοπαιγμένο, αισθαντικό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Χίλια μπράβο.
704 
