Μια απ’ αυτές τις συναυλίες που ξέρεις εκ των προτέρων ότι πρόκειται να ζήσεις μεγάλες στιγμές και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να διαψευστείς.
Κι όντως επαληθεύτηκα.
Όσοι παρευρεθήκαμε το σαββατόβραδο στη Death Disco θα έχουμε να λέμε γι’ αυτή μας την εμπειρία για καιρό. Οι And Also The Trees ήταν εκεί για να μας θυμίσουν ότι στη μουσική –όπως και στον έρωτα άλλωστε– καλό το νεύρο, καλή η τεχνική, καλή η ατμόσφαιρα, καλή κι η καλοπέραση, αλλά όταν μπαίνει και το συναίσθημα στο μενού, τότε είναι που το βίωμα απογειώνεται και σκάνε τα πυροτεχνήματα.
Για 45 λεπτά ανέλαβε να μας ζεστάνει ο Doric, το σόλο πρότζεκτ του Στάθη Λεοντιάδη, τον οποίο ίσως οι περισσότεροι γνωρίζουν ως τον ένα εκ των δύο Human Puppets. Αγνό, αυθεντικό minimal synth βουτηγμένο στη new wave αισθητική των 80s, σκοτάδι, ψύχρα και νεύρο: κοινώς, ένα ξεκίνημα ό,τι έπρεπε γι’ αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν τα dark σύνθια.
Ο Doric, με τη συμμετοχή της Valisia Odell σε δύο κομμάτια στα φωνητικά και του Νίκου Πασχαλίδη σε μπάσο και συνθεσάιζερ, έδωσε συνολικά μια αξιόλογη εμφάνιση, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερες κορυφώσεις.
I can’t know you/Guess my face my eyes/Your Guess is as good as mine/ The weight of your head in my arms/And the sound of the streets/The taste of your tongue sweet/
I can’t know you.
Ο Simon Jones με το μακρύ, βαρύ παλτό του και το λευκό, με κεντήματα πουκάμισο, σφίγγει το μικρόφωνο και ξεστομίζει τους στίχους, νιώθοντας την κάθε λέξη. Πλανιέται με αργό ρυθμό στον χώρο, το βλέμμα βαρύ μα σπινθηροβόλο, τα χέρια δεν αναλώνονται σε περίσσιες κινήσεις, τα πόδια αργόσυρτα, σκοντάφτουν πού και πού, τραντάζοντας το σώμα, επαναφέροντάς το στιγμιαία στο τώρα.
I hear voices from another morning/And in the sunlight I feel the room grow/
Windows, white curtained and smooth walls/But the night leaves her on the floors οf a mansion hall/And the feet on the floors/I must get up off the floors.
Η εκφραστικότητα του Simon, σε συνδυασμό με τη ζεστή, στομφώδη φωνή, σε αρπάζει και σε βουτάει μεμιάς σε κατάσταση βαθιού συναισθηματισμού. Νιώθεις ένα φούσκωμα στο στήθος και ηλεκτρισμό στο στομάχι, ενώ δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από πάνω του.
The buildings rise high/Up above the city where the sun/Is sailing through the red sky/
And through my veins you run.
Αντιστοίχως, ο αδερφός του, Justin Jones, έπαιζε την κιθάρα του με έκδηλη εσωτερικότητα, προσδίδοντας μια άλλη διάσταση στο ηχητικό αποτέλεσμα. Η κιθάρα αποκτούσε ζωντανό ρόλο, πότε να παραπονιέται μελαγχολικά, πότε να εμπνέει αποφασιστικό δυναμισμό. Εν τω μεταξύ, o Paul Hill έδινε ρεσιτάλ στα τύμπανα, παίζοντας με τόσο συναίσθημα, που εγώ προσωπικά συναντάω σπάνια σε μουσικούς της ιδιότητάς του. Όσο προχωρούσε η βραδιά έμπαινε όλο και πιο μέσα στη δίνη της μουσικής, σε σημεία έμοιαζε να “χάνεται” εντελώς, χωρίς όμως να παραλείπει στιγμή να ξεδιπλώνει το ταλέντο του με νεύρο και πάθος.
And the fire burns in our jack boots…/So we chase the explosions/From horizon to horizon/Wrap ourselves around the distance/For as long as we can hold.
Για μιάμιση γεμάτη ώρα –πότε πέρασε, ούτε που το καταλάβαμε– οι ΑΑΤΤ είχαν το κοινό μαγεμένο στα πόδια τους, σε μια διαδικασία που περιελάμβανε ένα ουσιαστικό συναισθηματικό αλισβερίσι –οι ΑΑΤΤ κατέθεσαν ψυχή, ενώ το κοινό ανταπέδωσε με αγάπη, αναγνώριση, σύμπνοια, αφοσίωση. Όλη αυτή η συναισθηματική ένταση που συσσωρευόταν έβρισκε διέξοδο να εκτονωθεί και σωματικά μέσα από τις ηχητικές λυτρωτικές εξάρσεις. Ειδικά προς το τέλος, ο κόσμος είχε αφεθεί εντελώς, παραδομένος πλήρως στα χέρια των ΑΑΤΤ.
Ό,τι και να πω, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρω να μεταφέρω την πραγματική αίσθηση της εμπειρίας αυτής. Δεν θα ξεχάσω που στο πρώτο λεπτό της εμφάνισής τους κοιταχτήκαμε με τη Βασιλική (βλ. φωτογράφο) εμβρόντητες σαν να χάσαμε τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μας, και στο τέλος που το μόνο που μπορούσαμε να πούμε ήταν “δεν θέλω να τελειώσει”. Δεν είμαι σίγουρη αν θα πρέπει να στεναχωρηθώ που τέτοια ονόματα-σταθμοί του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος δεν είναι ικανά να γεμίσουν πολύ μεγαλύτερους χώρους ή να γίνω ξεδιάντροπη ελιτίστρια και να νιώσω τυχερή που ανήκω στους λίγους και καλούς που έχουν την τιμή να απολαμβάνουν εμπειρίες σαν κι αυτή. Μάλλον θα σταθώ κάπου στη μέση και θα αρκεστώ προς το παρόν στο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την εμπειρία του Σαββάτου.
I thought of you/And all the things I’d say/All the things I’d say to you/Out into the blue…/
All the things I’d say/All the things I’d say to you.
And Also the Trees setlist
Your Guess
Dialogue
Hawksmoor and the Savage
A Room Lives in Lucy
The Sleepers
The Legend of Mucklow
Virus Meadow
Mermen Of the Lea
Shaletown
Winter Sea
The Suffering Of the Stream
Brother Fear
The Skeins Of Love
Prince Rupert
Angel Devil Man and Beast
Rive Droite
Slow Pulse Boy
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
Videos: Γιάννης Φράγκος
768 
