And Also the Trees, Remain In Light (18/11/2016) Μαύρη Τρύπα, Θεσσαλονίκη

Διανύοντας στην ήδη μακρά διαδρομή τους, την τέταρτη δεκαετία, οι ιδιαίτεροι And Also The Trees βρέθηκαν στη χώρα μας για δυο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους άλμπουμ με τίτλο “Born Into The Waves”.

Την αποστολή της υποστήριξης και ανοίγματος της βραδιάς ανέλαβαν οι Θεσσαλονικείς Remain In Light, ένα τετραμελές σχήμα που δημιουργήθηκε το 2010 κι έχει κυκλοφορήσει δυο mini LP.

Με σύμμαχο ένα διαυγή ήχο και την παρουσία αρκετού κόσμου που είχε ήδη πάρει θέση απέναντι από τη σκηνή, οι ντόπιοι gothic rockers απέδωσαν ένα σετ που συγκέντρωνε τα χαρακτηριστικά του ιδιώματος που οικοδομήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με όλα τα προσφιλή στοιχεία του post punk και new wave να εμπλουτίζουν το σκοτεινό rock τους. Με φρεσκάδα, όρεξη και επικοινωνιακή άνεση δεν άργησαν να ζεστάνουν τον κόσμο και να τον εισάγουν στους ρυθμούς και τις γνώριμες ροές μιας μουσικής που μοιάζει να επιβιώνει για ένα αφοσιωμένο κοινό, παράλληλα και κόντρα στις εφήμερες μεταστροφές των  επίκαιρων μουσικών.

Απέδωσαν με συνέπεια και αυτοπεποίθηση ένα σετ περίπου 40 λεπτών πριν αποχωρήσουν προλογίζοντας στον κόσμο που τους χειροκρότησε θερμά, τους ταξιδιώτες από το Worcestershire. Οι φίλοι του συγκεκριμένου ήχου αξίζει να τσεκάρουν τη μουσική τους.

https://remaininlight.bandcamp.com/

Remain In Light setlist
Sailing
Burning Stage
Prey Red
Sons Of Terra
Longing
Dead Alaska
Core/Void
Green Book
New North

Υπό τους ήχους του instrumental “Naito Shinjuku” οι πέντε φιγούρες κινούνται προς τη σκηνή. Πέρα από τους αδερφούς Jones, τον Justin στην κιθάρα και τον Simon στη φωνή και τον Paul Hill στα τύμπανα που έχει αντικαταστήσει τον ιδρυτικό ντράμερ Nick Havas από το 1997, υπάρχουν δυο νέες αναγκαστικές αλλαγές στη σύνθεση του γκρουπ: ο Grand Gordon- με προϋπηρεσία στους Divine Comedy- έχει πάρει τη θέση του Ian Jenkins στο μπάσο κι ο Colin Ozanne αντικαθιστά την Emer Brizzolara, με πολύτιμη βοήθεια στα πλήκτρα, το κλαρινέτο και τις δεύτερες κιθάρες.

Η νύχτα τους ανοίγει με το εναρκτήριο τραγούδι του νέου άλμπουμ, “Your guess”, και οι Trees χάνονται άμεσα στον ξεχωριστό, φορτισμένο κόσμο τους, τραβώντας μας γρήγορα μαζί τους. Με το επικό φινάλε ο αόρατος θεός της πεζότητας σπάει τη χορδή του Justin. Είναι όμως το τελευταίο εμπόδιο που εξαφανίζει ο Simon με μια υποβλητική απαγγελία του ομότιτλου “Hunter Not The Hunted” που καθηλώνει τον κόσμο και καλύπτει ιδανικά το κενό μέχρι την αποκατάσταση. Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα κανένα φάντασμα δεν στάθηκε ικανό να τους εμποδίσει να μας απομακρύνουν από τους θαλάμους της σκέψης μας και να γνωρίσουμε για ακόμα μια φορά την κρυπτική γοητεία των “ασήμαντων” ηρώων τους.

Το “Dialogue” από το μεταβατικό “The Klaxon” επαναφέρει την προγραμματισμένη ροή του live, όντας ένα υπέροχο λυρικό δόλωμα για μια άμεση πρώτη επαφή με τη μουσική τους. Όπως είναι αναμενόμενο, οι Trees τιμούν το πρόσφατο άλμπουμ και στη συνέχεια, μεταφέροντας ντελικάτα και με υποβλητικότητα αυτές τις ιστορίες αγάπης που έχουν αφετηρίες έμπνευσης διαφορετικά σημεία του πλανήτη και ενώνονται από την ανθρώπινη αγωνία. Στο “Hawksmoor And The Savage” o Simon αναρωτήθηκε για όλους “…the spider and the fly, in the end which one am i?”, στο “Winter Sea”, ένα επόμενο classic τους στα χρόνια που έρχονται, τα νήματα των ιστοριών δένονται με τον σημαίνοντα σεβασμό, “Moscow, Paris, Marseille, Rostock, Maine…”. Το “The Skeins Of Love” με την σχεδόν ethnic εισαγωγή του πέρασε με την επίμονη γραμμή του μπάσου στη μεγαλειώδη παράδοση των τραγουδιών που κλείνουν τα άλμπουμ τους και η ένταση του “The Sleepers” με τα ηχοχρώματα της εξέλιξής του απόλυτα διακριτά, τράβηξε επίμονα τον κόσμο.

Εμβόλιμα οι Trees τραβούν μαζί τους όλο το σημειολογικό παρελθόν τους, τις ευχές και τις κατάρες μιας μεγάλης διαδρομής. Δεν θα μπορούσε να λείπει η σημαία του Inkberrow, του μικρού χωριού τους που τους κράτησε μακριά από εφήμερα μουσικά ρεύματα και τους χάρισε απλόχερα την έμπνευση του απόκοσμου, του μοναχικού, του απομονωμένου. Τον θρύλο του “Virus Meadow”, με την επιδημία που είχε αφανίσει σχεδόν όλο τον πληθυσμό του χωριού  τον αποδίδουν με την ίδια θέρμη αλλά και λύσσα στις κορυφώσεις.

Το “A Room Lives In Lucy”, εμπνευσμένο στην πρώιμη περίοδό τους από την “Lucy from Bristol”, μια πιστή ακόλουθο της μουσικής τους που κράτησε πολλά χρόνια αλληλογραφία μαζί τους και η σημασία που είχε για τη ζωή της έδωσε μια επιπλέον ώθηση στις δύσκολες συγκυρίες, μας γυρίζει πίσω σε μια εποχή σκονισμένη όμως ακόμα επικίνδυνη. Στο συμβολικό “Shaletown” με το παραμύθι του άχυρου που παρασύρεται από τον άνεμο από την εξοχή στη μεγαλούπολη, για τις αλλαγές της βιομηχανικής επανάστασης, αναβιώνει το ύφος του “The Millpond Years”. Στο συγκλονιστικό “Prince Rupert” από το “Farewell To The Shade” μεταφέρεται με μοναδικό τρόπο η αγωνία για τη ζωή από το κρεβάτι του πόνου σε μια ιστορική εκτέλεση. Η δοξαστική, σχεδόν παγανιστική απομόνωση του “Mermen Of The Lea” κράτησε μέσα στη μνήμη της νύχτας ένα τεράστιο άλμπουμ σαν το “Green Is The Sea”.

Η περίοδος των americana περιπλανήσεων δεν παραμελήθηκε, όσο και αν έχει κοστίσει, και μια θυελλώδης εκτέλεση του “Brother Fear” από το δυσεύρετο πια “Angelfish” γέμισε με κίνηση τον χώρο και αποκάλυψε για ακόμα μια φορά την αναβάθμιση που έχει προσφέρει στα τύμπανα ο Paul Hill στις εκρήξεις τους και τα ρυθμικότερα τραγούδια. Το περισσότερο κινηματογραφικό “Hunter Not The Hunted” τιμήθηκε με το αφηγηματικό “Angel, Devil, Man And Beast”.Το σημαντικότερο ίσως άλμπουμ μετά την επιστροφή τους στον αρχέγονο ήχο τους είναι το “(Listen For) The Rag And Bone Man”, γεμάτο από ιδιαίτερες και εμπνευσμένες ιστορίες και συνθέσεις. Η σκοτεινή πίεση του “The Legend Of Mucklow” σχημάτισε με τα χέρια του Simon ένα νοητό χωνί και προειδοποίησε με την τοπική προφορά για το κακό…”himmancame, bringemin now…”.

To μοναδικό “Rive Droite” με τη συγκλονιστική γραμμική εξέλιξη και τα αμέτρητα χρώματα έκλεισε με την κορύφωσή του μια μεγάλη εμφάνιση.

Σχεδόν 37 χρόνια αργότερα από το ξεκίνημα, οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν παγιωθεί για τα μεγάλα παιδιά από το Inkberrow. Οι αριθμητικοί συσχετισμοί σε πωλήσεις δίσκων και εισιτήρια παραμένουν αδιατάραχτοι υπακούοντας στην ξεχασμένη, βουκολική ηρεμία της μικρής τους γενέτειρας. Η αδιαπραγμάτευτη μοναδικότητα που τηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού διασφαλίζει τη βεβαιότητα πως και μετά από το “Born Into The Waves”, μετά από τις νέες αυτές ζωντανές εμφανίσεις θα συνεχίσουν να είναι ένα μυστικό του Ευρωπαϊκού underground εναλλακτικού, σκοτεινού rock.

Όπως θα συνεχίσουν να είναι και το πολυτιμότερο…

And Also The Trees setlist
Naito Shinjuku
Your Guess
Hunter Not The Hunted –(Only Vocal)
Dialogue
Hawksmoor & The Savage
A Room Lives In Lucy
The Sleepers
The Legend Of Mucklow
Virus Meadow
Mermen Of The Lea
Shaletown
Winter Sea
Brother Fear
The Skeins Of Love
Prince Rupert
Angel, Devil, Man & Beast
Rive Droite

photos: Ηλίας Μακρίδης

566

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…