Καινούργια αλλά παραγωγική μπάντα οι Polyptych εκ Σικάγου, με αυτή την κυκλοφορία να είναι το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους από το ντεμπούτο τους το 2012.
Ηχητικά τώρα έχουμε να κάνουμε με τεχνικό death/black metal με μπόλικη “βιρτουοζιτέ” που λέει ο συνάδελφος Καλλίνικος, η οποία ευτυχώς δεν ξεπερνάει τα όρια του κουραστικού.
Οι επιρροές εμφανείς αλλά ποικίλες. Death, Cryptopsy κλπ, παραδοσιακές ενορχηστρώσεις και μελωδίες, ωραία παραγωγή, καθαρή αλλά χωρίς γυαλάδα και παρότι είμαι επιφυλακτικός στο είδος, οι Polyptych με κερδίσανε χάρη σε 2 χαρακτηριστικά τους. Πρώτα απ’ όλα το ότι εκτός από τις κλασσικές επιρροές σε σημεία κάνουν την εμφάνισή τους και οι Zyklon και οι Emperor του “Prometheus…”, κάτι που ανεβάζει αμέσως επίπεδο τον δίσκο, και δεύτερο το ότι καταφέρνουν να συγκρατούν τα παπατζιλίκια σε σημείο που είναι μεν εμφανώς τεχνικοί αλλά μπορείς παράλληλα να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι σου, χαρακτηριστικό που μοιράζονται και με τους πολυαγαπημένους Vektor.
Ούτε κάτι καινούργιο, ούτε κάτι εξωπραγματικό, και δεν ξέρω αν θα κερδίσει τους οπαδούς καθετί τεχνικού που ψάχνουν το καινούργιο σούπερ-ουάου, αλλά για κάτι πιο συμμαζεμένους σαν εμένα που βαριούνται το πολύ βιρτουοζιλίκι είναι μια πολύ ευχάριστη μεσοβέζικη λύση.
560 
