Τρία χρόνια μετά το “Hail to the King”, οι αμερικανοί Avenged Sevenfold επανέρχονται με το έβδομο full length τους, το οποίο κυκλοφόρησε σχεδόν ξαφνικά, με το συγκρότημα να μην έχει δώσει οποιαδήποτε πληροφορία, πέραν ενός video clip.
Οι έντονες Metallica επιρροές του προηγούμενου full length τους είχαν γίνει αντικείμενο συζήτησης κι όλοι αναρωτιόντουσαν για το ποια θα ήταν η ηχητική πορεία που θα ακολουθούσαν.
Με νέο μέλος πίσω από τα drums, τον Brooks Wackerman (πρώην συνεργάτη των Bad Religion και των Tenacious D), το σχήμα παραδίδει το μεγαλύτερο σε διάρκεια πόνημά του και συνάμα μια εξπρεσιονιστική σφαλιάρα σε όσους τους κατηγόρησαν για στασιμότητα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο (οκτάλεπτο) κομμάτι, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο single, διαθέτοντας χροιά η οποία δείχνει να αποφεύγει τη βαρυμεταλλική προσέγγιση του “Hail to the King”, φέρνοντας στο νου τον γνώριμο ήχο των Avenged Sevenfold. Πιο straightforward και heavy το “Paradigm”, με τον Wackerman να αναδεικνύεται σε εξαιρετική επιλογή.
Στο ίδιο υπερηχητικό μοτίβο κινείται και το “Sunny Disposition” με τα πνευστά που το συντροφεύουν να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα η οποία απομακρύνεται από τον τυπικό ήχο του group. Ντου και ξύλο στο “God Damn”, του οποίου τα απομεινάρια τα μαζεύει το πιο στακάτο “Creating God” και μέχρι στιγμής το όλο σκηνικό ισορροπεί τη heavy πλευρά της μπάντας με το πιο χύμα πρόσωπό της.
Το μπαλαντοειδές “Angels” ρίχνει πρόσκαιρα τους τόνους, οι οποίοι ανεβαίνουν ξανά στο “Simulation” (παρά τις ήρεμες εκφάνσεις του), με το headbanging να συνεχίζεται. Το “Higher” σε κερδίζει με τις αρμονίες στο refrain κι επιβεβαιώνει το ερμηνευτικό ταλέντο του M. Shadows, που μπορεί να πάσχει από εύρος, αλλά βρίθει από αισθαντικότητα. Το πανέμορφο “Roman Sky” παρουσιάζει τη μελωδική πτυχή των Α7Χ, ενώ το “Fermi Paradox” παραδίδει μαθήματα σύγχρονης metal αισθητικής.
Ο επίλογος έρχεται με το (σχεδόν 16λεπτο) “Exist”, μια επική σύνθεση στην οποία ο Synyster Gates πλέκει το δικό του φλοϋδικό εγκώμιο, κλείνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια δουλειά που επιβεβαιώνει το γιατί το εν λόγω συγκρότημα γεμίζει στάδια κι αρένες στην Αμερική.
Ξεχάστε τα επιτηδευμένα “χέβι-μέτσολ” στεγανά του “Hail to the King”. Οι Avenged Sevenfold μόλις έβγαλαν την άξια συνέχεια του “Nightmare” του 2010 κι ο όρος του προοδευτισμού αποκτά ουσία μέσω του “The Stage”. Κι όσο κι αν επιμένουν ορισμένοι να τους κοτσάρουν την απλή ταμπέλα του “metalcore”, το σχήμα έχει εξελιχθεί σε κάτι αρκετά πιο περίπλοκο, ενώ εδώ και χρόνια είναι πιο progressive από πολλούς στο χώρο.
Οι Α7Χ μεγάλωσαν, ωρίμασαν και κοίταξαν μπροστά, χωρίς να αποποιούνται τον ηχητικό μανδύα που φορούν από το ντεμπούτο τους κιόλας. Γλυκά αναμενόμενοι, αλλά ταυτόχρονα καθόλα εναλλακτικοί και πολυεπίπεδοι, παραδίδουν έναν απολαυστικό δίσκο, σημεία του οποίου θα ζήλευαν πάμπολλες μπάντες εκεί έξω.
693 
