Πωλείται όπως είναι, επιπλωμένο…
Τρία χρόνια μετά το νωχελικό “What About Now” κι ένα μετά το ανούσιο “Burning Bridges”, οι Bon Jovi επιστρέφουν, με τον Phil X (ex-Triumph) να έχει αναλάβει το δύσκολο ρόλο της αντικατάστασης του Richie Sambora.
Αν περιμένεις κάποια ολική επαναφορά, τότε πλανάσαι οικτρά, φίλε αναγνώστη. Η τελευταία καλή δουλειά της μπάντας παραμένει το “Have a Nice Day” του 2005, μιας κι όσο ενδιαφέρον κι αν ήταν το “Lost Highway” ή συμπαθητικό το “The Circle”, η φλόγα του Jon Bon Jovi και της παρέας του σιγοσβήνει αργά και σταθερά, όπως η λαμπάδα ενώσω περπατάς γοργά προκειμένου να φτάσεις στο πασχαλινό τραπέζι.
Το “This House Is Not For Sale” διαθέτει μια σειρά συνθέσεων που (υπερ)προσπαθούν να μιμηθούν τις (τρόπον τινά) πρόσφατες εμπορικές πτυχές της μπάντας, δείχνοντας πως ακόμη κι ο παραγωγός τους, John Shanks, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη συγκεκριμένη συνταγή. Κι όταν έχεις αγκαζάρει ξανά τον Billy Falcon για να σε βοηθήσει στη συγγραφή κομματιών, αναπόφευκτα θα παραμείνεις στάσιμος.
Έτσι λοιπόν, τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται ως b-side της πενταετίας 2000-2005, δημιουργώντας ένα εύπεπτο σύνολο που θα ακούσεις ευχάριστα, αλλά δε θα σε απασχολήσει ιδιαίτερα στην πορεία.
Ρυθμικές συνθέσεις με sing-along refrain, γλυκουμπινίστικες μπαλάντες, pop διάθεση, σχισμένες αφίσες από το Μπλεκ και τη Μανίνα κολλημένες στον τοίχο, κολλητά πουκάμισα που μυρίζουν ναφθαλίνη, συνταγή απευθείας από τον τσελεμεντέ, άναμμα αναπτήρα και σηκώνουμε όλοι τα χέρια ψηλά.
Δε με χάλασαν τα “Living With the Ghost”, “Knockout”, “Roller Coaster”, “New Year’s Day”, “God Bless This Mess”, ή το ομώνυμο, αλλά δε θα σιγοτραγουδήσω κάποιο από αυτά σύντομα.
Το “This House Is Not For Sale” δεν έχει καμία σχέση με τους “παλαιούς” Bon Jovi κι ούτε περίμενα κάτι τέτοιο. Μιλώντας όμως με βάση την πορεία του σχήματος την τελευταία δεκαετία, το αποτέλεσμα δεν αφήνει περιθώρια για διθυράμβους, εκτός κι αν είσαι αμετανόητος fan του group, οπότε πάω πάσο, αλλά κι εσύ βρε μάνα μου, τι κάθεσαι και διαβάζεις;
Μπαίνοντας στην αναπόφευκτη σύγκριση με το πιο πρόσφατο παρελθόν τους, ο δίσκος είναι ανώτερος του “What About Now”, αλλά κατώτερος του “The Circle”, οπότε είναι ασφαλές να βγει το συμπέρασμα πως δεν έχουμε να κάνουμε απαραίτητα με ένα κακό album, αλλά με μια απέλπιδα προσπάθεια μιας ιστορικής μπάντας, η οποία δεν έχει αντιληφθεί πως έχει κάνει τον κύκλο της προ πολλού.
Ας είναι… Θεωρώ δεδομένο άλλωστε πως κανείς μας δεν περίμενε κάτι το ιδιαίτερο από τους Bon Jovi, οπότε όλα οκ. Στην τελική, οι απανταχού ρομαντικούληδες θα χαρούν για μια ακόμη φορά τις ερμηνείες του 54χρονου Jon, οι παρελθοντολάγνοι θα βρουν αφορμή να αναπολήσουν τις “καλές” εποχές κι ούτω καθεξής. Οι υπόλοιποι, λογικά, ούτε που θα πάρουν χαμπάρι πως βγήκε νέος δίσκος…
737 
