Οι αθηναίοι progsters False Coda επανέρχονται με τη δεύτερή τους δισκογραφική απόπειρα, δυο και κάτι χρόνια μετά το πολύ καλό ντεμπούτο τους “Closer To The Edge”, το οποίο απέσπασε την προσοχή αρκετών υποψιασμένων του κυκλώματος.
Κάτι που ευελπιστώ να συμβεί για άλλη μια φορά με το νέο, ολόφρεσκο δημιούργημά τους, “Secrets and Sins”, ένα αξιοπρεπέστατο σύνολο προοδευτικής μουσικής, prog στο “είναι” και ουχί απλώς στο “αυτοαναγορεύεσθαι” της.
Η λατρεία για τους Dream Theater είναι για άλλη μια φορά εμφανής, κυρίως ως προς το πνεύμα με το οποίο είναι διαποτισμένο το υλικό του νέου album, αν και θα ήταν άδικο να στεγανοποιηθεί ετυμολογικώς η δουλειά αυτή στα αυστηρά πλαίσια του στυγνού Theaterισμού. Η αίσθηση που έλαβα από τις ακροάσεις του “Secrets and Sins”, είναι αυτή μιας πετυχημένης προσπάθειας συγκερασμού δυο τάσεων που και πριν 20 χρόνια περίπου εξέπληξαν (άλλους δυσάρεστα, άλλους ευχάριστα) τους οπαδούς των μεγάλων Νεοϋορκέζων. Της pop / rock αμεσότητας του “Falling Into Infinity” με τις τεχνοκρατικές απολήξεις των “Change Of Season”, του “Awake” και σε σημεία του “Metropolis II” (όπως στο θεατρικοπρεπές “Flickering Lights”), ενώ παράλληλα θεωρώ – αυθαίρετα – ότι η μπάντα απέφυγε σοφά να ασχοληθεί εκ νέου με τις τεχνοτροπίες του “Images and Words”, μιας και με το debut της κάλυψε αυτήν την εκφραστική πτυχή.
Από τη μια, η χρήση των πλήκτρων είναι διακριτικότατη αν και καθοριστική, με την έννοια ότι δεν σκιάζεται πουθενά η metal συνιστώσα, με τον Λευτέρη Καπετάνιο να ρέπει κατά το δοκούν τις συνθέσεις σε μια ευρύτατη γκάμα ακουστικών προορισμών (jazz, soul ή piano based εκλεπτυσμένα θεματάκια – όπως στα πανέμορφα “New Paradigm” και “California”) και σε άψογη συνεργασία με τον Βασίλη Μήλιο, έναν εξαιρετικό Petrucciκό (φυσικά) κιθαρίστα, ο οποίος λάμπει σολιστικώς / riffολογικώς. Ένας μελωδικός δυϊσμός ο οποίος βοηθούμενος και από τη διαύγεια του “άφιλτρου” ήχου, εκδηλώνει τις καταφανέστατες τεχνικές αρετές του, χωρίς κούφιους “αντιπερισπασμούς” της στιγμής, σεμνά και ταπεινά, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Όσο για το ρυθμικό δίδυμο των Ανδρέα Μήλιου και Νίκου Πόγκα για άλλη μια φορά δίνει μαθήματα εκτέλεσης πληρώντας τις απαιτήσεις των συνθέσεων μαεστρικά, με “γεμάτες” μπασογραμμές και μαεστρικά rolls.
Ο αντικαταστάτης του Μάνου Ξανθάκη στα φωνητικά, ο Στέφανος Ζαφειρόπουλος, έχει μια πολύ καλή φωνή, απαλλαγμένη από αδυναμίες στην προφορά ή στη χροιά του. Διαφέρει από τη φωνή του προκατόχου του, άλλωστε και η ίδια η μουσική της μπάντας έχει εξελιχθεί σε άλλα επίπεδα, αλλά είναι συναισθηματικός, “ανδρικός” (μια προσεγγιστική αναφορά θα μπορούσε να είναι ο Zac Stevens των Savatage και Circle II Circle – με τους δεύτερους να συγγενεύουν αρκετά οι False Coda τώρα που το σκέφτομαι), μια καλή επιλογή πίσω από το μικρόφωνο.
Από την αρχή του, το “Secrets and Sins” σε πιάνει από το χέρι και με οδηγό την ενδιαφέρουσα ροή του, σε ξεναγεί σε “ευάερα” όσο και καινοτομικά progressive metal ηχοτόπια. Μου άρεσαν πολλά ιδιαίτερα στοιχεία, μικρές πινελιές που προσέδωσαν στο όλο άκουσμα ένα επιπλέον ενδιαφέρον, όπως η “little China” εισαγωγή και η γέφυρα του opening track “Throne Of Blood” για παράδειγμα.
Εκτός από τα προαναφερθέντα, μου άρεσε το ομότιτλο κομμάτι, τα “Flickering Lights” και “The Truth Lies” στα οποία η μπάντα φέρνει στην επιφάνεια μια αυθεντικότατη πρόταση στον progressive χώρο, θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα κομμάτια είναι το καλλιτεχνικό επίκεντρο των False Coda ως αυτοδύναμη, καθάρια οπτική, χωρίς εξωγενείς επιρροές. Μικρές αυτόφωτες εικαστικές προτάσεις με έμφυτο χαρακτήρα.
Η παραγωγή του album μου φάνηκε αισθητά πιο λιτή και απέριττη σε σχέση με τον ηχητικό πλουραλισμό του debut, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό το γεγονός, μάλλον δρα υπέρ της μπάντας (η παραγωγή σηκώνει βέβαια βελτίωση σε σχέση με έναν μέσο όρο ακροατηρίου στον οποίο απευθύνεται η εκάστοτε δημιουργία, είναι συμβατό το άκουσμα με τα αυτιά μου αλλά δεν έχουμε όλοι την ίδια ακοή αντιληπτικώς και αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί). Οι ιδέες παρουσιάζονται πλήρως ευδιάκριτες και η ηχητική περιβολή του album ταιριάζει απολύτως με αυτά που διαπραγματεύεται μουσικώς η μπάντα.
Τελικώς, πάρα πολύ καλός δίσκος ο “Secrets and Sins”. Τεχνικό αλλά αξιομνημόνευτο metal, με πολύ ενδιαφέρουσα άποψη, επιστημονικό παίξιμο από τα μέλη και απόλυτα δικαιολογημένη φιλοδοξία. Δεν τίθεται θέμα συγκρίσεως μεταξύ των δυο δουλειών των False Coda. Και τα δυο είναι καλά album, αλλά νοιώθω ότι το ύφος τους τώρα αρχίζει να μετουσιώνεται σε κάτι συγκεκριμένο και πλήρως “ιδιόκτητο”. Και ειδικά για τον ταλαιπωρημένο κόσμο της progressive δισκογραφίας, με τους άπειρους κλώνους φλύαρων “κοίτα πως προκαλείς ασφυξία στα δάχτυλα!” prog wannabe stars, αυτό είναι τεράστιο credit. Έξοχο album και εύχομαι σύντομα να βρεθεί μια εταιρία που θα μπορέσει να τους υποστηρίξει, δίνοντας κάποιο ανάλογο budget έτσι ώστε στο επόμενο βήμα τους να τους ακούσουμε με τον ήχο που τους αξίζει. Με μια διόραση ότι το επόμενό τους βήμα, θα σβήσει κάθε αμφιβολία για το ύψος της δυναμικής τους, χίλια μπράβο για το παρόν σας.
http://www.falsecoda.com/
https://www.facebook.com/FalseCoda/
611 
