Μεγάλα λόγια έχουν ειπωθεί ήδη για την εν λόγω δουλειά…
Πρώτος και καλύτερος ο Mike Portnoy, ο οποίος δεν μπόρεσε να κρύψει τον ενθουσιασμό τους, διατυμπανίζοντας (pun intended) πως πρόκειται για το σημαντικότερο έργο της καριέρας του. Μεγάλα λόγια; Μαρκετινίστικο κόλπο;
Η αλήθεια είναι πως το “The Similitude of a Dream” είναι ένας πραγματικά φοβερός δίσκος, ο οποίος θα δώσει μουσική αγαλλίαση σε όσους πίνουν νερό στην υγειά της prog σκηνής, έτσι όπως εξελίχθηκε στα 70’s. Άλλωστε, ο Neal Morse έχει αποδείξει πως στο συγκεκριμένο τομέα κινείται με ιδιαίτερη μαεστρία και φροντίζει με κάθε του δισκογραφική απόπειρα να βγάζει όλες του τις επιρροές στο πεντάγραμμο.
Στον αντίποδα, βαρύγδουπες δηλώσεις όπως αυτές του Portnoy είναι παντελώς αχρείαστες, μιας και ναι μεν έχουμε να κάνουμε με ένα σύνολο εξαιρετικού υλικού, σίγουρα όμως το εν λόγω πόνημα δεν αποτελεί το peak της καριέρας του μεγάλου αυτού drummer, εκτός κι αν μιλάμε καθαρά εκτελεστικά κι όχι συνθετικά, οπότε μπορώ να δεχτώ τον ενθουσιασμό του.
Βασισμένο στο βιβλίο “The Pilgrim’s Progress” του John Bunyan (που βγήκε το 1678), το “The Similitude of a Dream” φέρει την ταμπέλα ενός concept album, κάτι που κάνει a priori το αποτέλεσμα πιο δύσπεπτο, αλλά συνάμα πιο ενδιαφέρον. Από τη μια έχεις τους στίχους να παρουσιάζουν την ιστορία , από την άλλη όμως, την σκυτάλη παίρνει η μουσική, η οποία διαθέτει έναν εξίσου αφηγηματικό ρόλο. Κι η όλη αυτή η ισορροπία λαμβάνει θετικό πρόσημο.
Τα οικεία ηχητικά στοιχεία, που συναντώνται σχεδόν σε όλα τα έργα του Neal Morse, είναι και πάλι παρόντα, με μόνη διαφοροποίηση πως αυτήν τη φορά πλησιάζει περισσότερο μπάντες όπως The Who (εποχής “Tommy”), Marillion και Pink Floyd (στις λιγότερο ψυχεδελικές πτυχές τους). Αυτό όμως που υπερνικά (και πάλι) τις επιρροές που αγκαλιάζουν το δίσκο, είναι η Yes χροιά, η οποία χαρακτηρίζει και προσδιορίζει όλο το ύφος του “The Similitude of a Dream”.
Όλα τα παραπάνω, συν τα μουσικά κάκαλα μιας ήδη μεγάλης (και σημαντικής) πορείας του ίδιου του Morse, σε συνδυασμό με τον τεράστιο Mike Portnoy και τους αψεγάδιαστους Randy George, Bill Hubauer και Eric Gillette, συντελούν σε ένα prog κομψοτέχνημα, το οποίο θα χρειαστεί αρκετές ακροάσεις για να μπεις στο πετσί του.
Βέβαια, 106 λεπτά μουσικής, ίσως να είναι υπερβολικά και να κουράσουν αρκετούς, αλλά τέτοιος ήταν πάντα ο Morse, οπότε έχει φροντίσει να υπάρχει ποικιλομορφία στις συνθέσεις, όπως κι ανά διαστήματα επανάληψη μερικών θεμάτων, προκειμένου να ενισχυθεί η έννοια του concept album και παράλληλα να μη χάνεται τελείως ο ακροατής.
Όσο φλύαρο όμως κι αν είναι σε στιγμές του το “The Similitude of a Dream”, δεν παύει να κρύβει πάμπολλες στιγμές απαράμιλλου μουσικού κάλλους. Και παρότι, για τον γράφοντα, δεν αποτελεί το σημαντικότερο έργο της καριέρας του Portnoy, θα συμφωνήσω με κάποιες μετέπειτα δηλώσεις του ιδίου, οι οποίες μιλούν για σύγκριση του νέου πονήματος των The Neal Morse Band, με εκείνο των Dream Theater, μιας και τα δυο είναι concept. Ε, αν μπούμε λοιπόν σε αυτήν τη διαδικασία, η παρέα του Morse νικάει κατά κράτος.
Αν είσαι fan της πορείας του Neal Morse, δε θα δυσκολευτείς να συμπεριλάβεις το “The Similitude of a Dream” μέσα στις αρτιότερες και πιο ολοκληρωμένες δουλειές του. Εάν δε, είσαι fan της prog σκηνής των ‘70s, θα κάνεις καιρό να αποχωριστείς το album. Οι Yes και οι Pink Floyd πάντως θα είναι σίγουρα περήφανοι για το πνευματικό παιδί τους.
702 
