28η Οκτωβρίου κι εν μέσω ιστορικής μνήμης και παρελάσεων, η βραδιά για κάποιους (όπως για το γράφοντα) εμπεριείχε και το στοιχείο της αναβίωσης φοιτητικών χρόνων, όπου έτυχε να δω τους Annihilator το 2001 στο θρυλικό Ρόδον και για κάποιους άλλους να ζήσουν το μεγαλείο του thrash από τις απαρχές του μέχρι το σήμερα.
O Jeff Waters ήταν πάλι εδώ με το ανανεωμένο του (ως είθισται) σχήμα, τους Annihilator! Αυτήν τη φορά στο stage της Piraeus 117 Academy.
Με την αρένα να γεμίζει από νωρίς, λίγο πριν τις 8:30 έκαναν την εμφάνισή τους οι Έλληνες Foray Between Ocean, οι οποίοι στάθηκαν επάξια στη σκηνή, παρά το γεγονός ότι ήταν μόνο το τρίτο τους live κι εκτέλεσαν άψογα συνθέσεις από το ντεμπούτο τους album “Depression Neverending”. Ήταν ένα ιδανικό άνοιγμα, με βάση το death metal κι αρκετά στοιχεία από thrash μέχρι κι epic, που έδεναν άψογα, δυναμίτισαν την ατμόσφαιρα και ζέσταναν το κοινό, που σχεδόν γέμισε την αρένα.
Εντύπωση μου έκαναν οι φωνητικές ικανότητες του Jon Toussas που τα περάσματά του από growl σε λυρικές οκτάβες ήταν απαράμιλλα. Αν εντάξουν περισσότερες σόλο στιγμές με τις 2 πολύ καλές κιθάρες που διαθέτουν, οι τύποι έχουν πολύ μέλλον! Αλλά είπαμε σε τέτοιο live και με έναν Jeff Waters να ακολουθεί, δε θες να ρισκάρεις και πολλά… ή μήπως θα έπρεπε;
Η ώρα πήγε 9:00, το λιτό μπάνερ των Annihilator είχε ανεγερθεί μεσίστιο της σκηνής και το Piraeus 117 Academy ήταν γεμάτο. Πραγματικά το κοινό που αποτελούνταν κυρίως από 35άρηδες (και βάλε), άρχισε να νιώθει τα metal vibes της εφηβείας του να αναβιώνουν. Περίπου μισή ώρα χρειάστηκε ώσπου να σεταριστεί ο ήχος και να βγουν τελείως δωρικά, πίσω από τους ενισχυτές, ο Jeff Waters και το ανανεωμένο του σχήμα.
Από τις 9:30 και για την επόμενη μιάμιση ώρα απολαύσαμε τους Jeff Waters, Aaron Homma, Rich Hinks και Fabio Alessandrini σε ένα μοναδικό thrash κονσέρτο. Η θρυλική custom Epiphone-V πήρε φωτιά, ανοίγοντας το live με το “Suicide Society” από το τελευταίο τους album. Κλασική metal συναυλιακή συμπεριφορά από όλα τα μέλη, με τον Jeff να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση κι εξαιρετική φόρμα, με τους Aaron Homma (το έτερο guitar – V)και Rich Hinks (στο μπάσο και τα φωνητικά) να εναλλάσσουν θέσεις επί σκηνής σαν τα εξτρέμ της Μπαρτσελόνα και να τιμούν στο μέγιστο με τις ικανότητες και τη συμπεριφορά τους το σχήμα που ανήκουν. Ακολούθησε το “King of the Kill” κι αμέσως συνειδητοποίησα πόσης παλιάς κοπής μεταλάδες κρύβονται ανάμεσά μας, φωνάζοντας σθεναρά τους στίχους.
Η λυρική εισαγωγή από το “Creepin’ Again” ίσως ξεγέλασε αρκετούς, όμως εκεί ήταν που άρχισε η κιθαριστική ικανότητα του Jeff να ξεδιπλώνεται… Το “Annihilator” που ακολούθησε και το “No way out” (με πολύ προσεγμένα ηχητικά εφέ αεροπορικών πτήσεων) αποτύπωνε το στίγμα της μπάντας την τελευταία δεκαετία και το πόσο σύγχρονο και ταυτόχρονα κλασικό μπορεί να ακουστεί το thrash που πρεσβεύουν, για να δέσει άψογα με το μοναδικό “ Set The World On Fire” από το προ 20ετίας (και βάλε) ομότιτλο album και να ξυπνήσει μνήμες με τα βινύλια ή τις κασέτες που έτυχε (ή δεν έτυχε) να πέσουν τότε στα χέρια μας. Στα χέρια του Waters είχε περάσει πλέον μια μαύρη V (Epiphone), ενώ μια μπορντό-ρόδο-κόκκινη σε αυτά του Α. Homma.
Αφού ο Waters αναπόλησε τις προηγούμενες 4 φορές που μας έχει τιμήσει με την παρουσία του (1991, 2001, 2009 και 2011) έβαλε για άλλη μια φορά φωτιά στην ταστιέρα του δίνοντας το έναυσμα για το “Stonewall”. Ίσως εδώ ένας άλλος (κανονικός) τραγουδιστής να το απογείωνε, αλλά ήταν άψογα εκτελεσμένο. Το solo στα τύμπανα από τον πιτσιρικά Ιταλό Fabio Alessandrini (όχι δεν είναι ελπιδοφόρο μπακ της Μίλαν, αλλά ένας ικανότατος drummer) απέδωσε στοιχεία μιας metal συναυλίας που σέβεται τον εαυτό της και τους μουσικούς που την απαρτίζουν! Ο “μικρός” έδωσε στη δίκαση και κατάλαβε!
Τα “Syn. Kill 1” και “No Zone” μας μετέφεραν αρκετά πίσω κι επιβεβαίωσαν πολύ απλά ότι ο Jeff Waters εξακολουθεί να είναι ένα metal κτήνος, ένας άνθρωπος που θα συνεχίσει να παράγει ποιοτικό thrash για πολλά χρόνια ακόμα. Βέβαια τα vocals του μπασίστα στο “No Zone” δε τα λες και πολύ τίμια, μάλλον ανεκτά, αλλά οκ… Συνεχίζουμε…
Το “Brain Dance”, αφού προηγήθηκαν μερικά πολιτικά σχόλια κι αστειάκια από τον πάντα επικοινωνιακό Jeff , ήταν μια ιδανική γέφυρα για να περάσουμε στο επικό-θρυλικό- ό,τι θέλετε, “ Alison Hell”! Τα extreme tapping του Waters, οι εκπληκτικές δισολίες, τα επικά περάσματα, συντονίστηκαν με το κοινό που τραγούδησε “Alison Hell, what were you looking for? Alison Hell, as I close the door“ και πάει λέγοντας…
Μπαίνοντας στην τελική ευθεία δε μπορούσα, ως οπαδός τους, να ζητήσω τίποτα λιγότερο από αυτό που επέλεξαν να παρουσιάσουν. “Second to None”, “Phantasmagoria”, “Welcome To Your Death” (W.T.Y.D.) και για τέλος “Human Insecticide” αποτέλεσαν το ιδανικό φινάλε μιας αυθεντικής thrash βραδιάς!
Μάλιστα στο “Phantasmagoria” το σχήμα έκανε την εμφάνισή του επί σκηνής με τερατόμορφες (εκπληκτικές) μάσκες, μιας και πλησιάζει το Halloween, θέλοντας, όπως είπε αργότερα ο Waters, να δουν πώς είναι να παίζεις όπως οι Slipknot κι ότι δε θα το τολμήσουν ξανά.
Οι Annihilator δικαίωσαν για άλλη μια φορά το όνομά τους, προσφέροντας κάτι παραπάνω από μία επαγγελματική εμφάνιση και οι πιτσιρικάδες θα πρέπει να κυνηγήσουν τέτοια live, με καλλιτέχνες όπως ο Jeff Waters, που δεν παίζουν στα 50 τους για να κολλήσουν ένσημα, αλλά για να προσφέρουν πολλά ακόμα στο metal στερέωμα.
ΥΓ: Στα μείον της βραδιάς, το σχετικά νωχελικό κοινό (δικαιολογείται άραγε λόγω ηλικίας;) και η έλλειψη από καλούδια στο merch.
photos: Afroditi Zaggana
610 
