Οι Trees of Eternity και το debut τους “Hour Of The Nightingale” είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.
Εν αρχή, το album αυτό είναι ο καρπός της συνεργασίας του φινλανδού κιθαρίστα Juha Raivio των Swallow The Sun και της αδικοχαμένης, νοτιοαφρικανικής καταγωγής, τραγουδίστριας Aleah Liane Stanbridge (καρκίνε, γαμιέται η μάνα σου!) η οποία συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα στους Swallow The Sun όπως και με τους Amorphis σε κάποια κομμάτια των τελευταίων.
Η μπάντα πήρε τον χαρακτήρα all star με την ένταξη στις τάξεις της των φημισμένων αδερφών Fredrik και Mattias Norrman (Katatonia, October Tide) σε κιθάρες / μπάσο αντίστοιχα και του εξαιρετικού drummer Kai Hahto των Wintersun. Η Aleah δεν πρόλαβε να δει τη δημιουργία της ολοκληρωμένη αλλά η ομάδα πίσω της, έπραξε το καθήκον της ολοκληρώνοντας το album και κυκλοφορώντας το επίσημα. Και είμαι σίγουρος ότι η ψυχή της μπορεί να αναπαύεται ήσυχη μιας και το αποτέλεσμα είναι με μια λέξη εκπληκτικό.
Η μουσική του σχήματος ορίζεται πλήρως στο χώρο του doom metal. Βαρύ, αργό, μελωδικό και συναισθηματικά κατάμαυρο. Με μια καταπληκτική απόδοση από την Aleah (εξεπλάγην στον υπερθετικότερο βαθμό με τη γλυκύτητα που εκφέρει τους σπαρακτικούς στίχους της, μακριά από κλαψομουνιά και επιτηδευμένη θλίψη – η υποτονικότητά της υπερνικά με ευκολία οποιοδήποτε συγκριτικό μέγεθος που θα τεθεί επί τάπητος, σε στιγμές δεν έβρισκα λόγια να περιγράψω αυτήν την ήρεμη “παντοδυναμία” της) η οποία με τη φωνή της οδηγεί τις πανέμορφες συνθέσεις του Raivio, αναμενόμενη αλλά ποιοτικότατη riffολογία από τον Fredrik και δυνατή ρυθμική βάση. Μου έφερε πολλές φορές στο νου τους παλιούς The 3rd And The Mortal της Kari Reuslatten και η αλήθεια είναι ότι η ambient αισθητική των Νορβηγών διάγει παράλληλο βίο στο “Hour Of The Nightingale”, χωρίς να υπάρχει βέβαια κάποια υποψία αντιγραφής.
Συνθέσεις όπως τα “My Requiem”, “Eye of Night” , “Condemned to Silence” (με τη συμμετοχή του Mick Moss των Antimatter), “A Million Tears”, οι ύμνοι “Black Ocean”, “Hour of the Nightingale”, “Broken Mirror” και “The Passage” (μόνο πόνος γλυκιά μου, με γονάτισες μέρα-μεσημέρι), το “Gallows Bird” (με τη συμμετοχή του μεγάλου Nick Holmes των Paradise Lost) καθώς και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια αυτής της δισκάρας, είναι λαμπρότατα δείγματα στο χώρο του doom, δεν θα απογοητεύσουν κανέναν φίλο του είδους και σίγουρα ειδικότερα οι ακροατές που γουστάρουν τις main μπάντες των μελών του σχήματος θα βρούν κι εδώ τα στοιχεία που τους ενδιαφέρουν, χωρίς να παύει να αποτελεί αυτόνομα μια ολόφρεσκια πρόταση σε έναν χώρο που είχε καιρό μια δουλειά να εμφανιστεί.
Έξοχο album το “Hour Of The Nightingale”, αποτελεί τον αξιοπρεπέστερο φόρο τιμής, ένα ποιοτικότατο εικαστικά “αντίο” προς τη συνεργάτιδα τους η οποία και μόνο με αυτό το album αξίζει να βρίσκεται στο πάνθεον των πιο σπουδαίων λαρυγγιών που πέρασαν από τον doom metal χώρο. Και θεωρώ ότι για την Τέχνη της μουσικής, η απώλεια είναι εν δυνάμει πολύ μεγάλη. Το σίγουρο είναι ότι τα μέλη της μπάντας διέπρεψαν και δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τη λαμπρή προσωπική καριέρα έκαστου. Doom metal highlight. Το αγάπησα και σίγουρα έχει αποκτήσει με την αξία του μια θέση για τις κορυφαίες φετινές κυκλοφορίες. Και να θυμάσαι, δαγκώνει, ξεσκίζει σπλάχνα, δεν το συνιστώ με τίποτα, κοκκινίζει μάτια. Αριστούργημα, ένα απόλυτο όσο και δίκαιο κατηγορητήριο προς το σύμπαν το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση της Aleah, θα το πω, γαμήθηκε ασάλιωτα. Θα ήθελα πολύ να σπάσω τα μούτρα του Κοέλιο.
816 
