Οι γάλλοι power metallers είναι μια περίεργη περίπτωση συγκροτήματος.
Σαν σχήμα δημιουργήθηκαν πίσω στο 1979 αρχικά παίζοντας ένα μίγμα punk και rock κι απέκτησαν κάποια δημοσιότητα ανοίγοντας συναυλίες των Def Leppard το 1983 (κι όλοι γνωρίζουμε τι δυναμική είχαν οι Lepps εκείνη την εποχή). Η μπάντα διέλυσε το 1988, επανασυγκροτήθηκε το 1999 ακολουθώντας το μονοπάτι του power metal, κυκλοφόρησε κάποιες πολύ καλές δουλειές για το είδος όπως τα “Cosmovision” και “Silent Room” στις αρχές των ’00s κι έκτοτε είναι ενεργή παρουσιάζοντας δημιουργίες σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Στο νέο, δέκατο τους album, “Dead Sun”, οι Nightmare εμφανίζονται πλέον με την Maggy Luyten (γνωστή από τη συμμετοχή της στις δουλειές των Ayreon του Arjen Lucassen) ως τραγουδίστρια / frontman αλλά η μουσική τους δεν έχει παρεκκλίνει εμφανώς. Τo power metal είναι για άλλη μια φορά το πεδίο δράσης της μπάντας αν και υπεισέρχονται πολλά σύγχρονα στοιχεία (κυρίως Nevermor-ικές πινελιές) στο όλο άκουσμα.
Το υλικό του “Dead Sun” είναι αρκετά καλό. Τραγούδια riffάτα, με επαρκή όγκο και βαρύτητα (η δύναμη είναι βασικό στοιχείο της μουσικής των Nightmare), αξιόλογο rhythm section και πολύ καλό ήχο. Ο χαρακτήρας του είναι αμιγώς μεταλλικός δηλαδή απουσιάζουν οι “αγαπημένοι” συμφωνισμοί που τόσο μαζικά ακολουθούν οι female fronted μπάντες και η Maggy απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως μια ακόμη ρομαντική, υψίφωνη τραγουδίστρια. Είναι πολύ “αντρική” η χροιά της, ακούγεται πολύ δυνατή και στην ουσία αποτελεί ένα πλήρες power metal λαρύγγι (μου θύμισε αρκετές φορές την Mary Zimmer των Luna Mortis).
Καλά τα “Tangled In The Roots”, “Red Marble Gold”, εξαιρετικά τα “Ikarus” και “Starry Skies Gone Black” με τα όμορφα ρεφρέν τους και πολύ καλό το ομότιτλο track. Καλές μελωδίες, δεν υπάρχει κάτι που δεν έχει ξανακουστεί ή να χαρακτηριστεί “επαναστατικό”, αρτιότητα στην εκτέλεση και συνολικώς οι Nightmare με το “Dead Sun” παρουσιάζουν μια αξιόλογη για το είδος δουλειά. Power metal χωρίς “δε θέλω να είμαι πια παρθένα!” συμφωνισμούς, soprano κορώνες και λοιπά νοθευτικά. Απλό και ξεκάθαρο. Μου άρεσε, δεν ξετρελάθηκα κιόλας αλλά δεν είναι και κάτι που θα σε κάνει να ψάχνεις συνεχώς το κουμπί του forward. Τσεκάρεις και γνωμοδοτείς ο ίδιος φίλε ακροατή.
645 
