Κεράσει πουτό και κουνήσει ρυθμικά κεφάλι;
Από 40 κύματα πέρασαν οι Korn μέχρι να βρουν ξανά τον ήχο που τους ανέδειξε και να ξεκαθαρίσουν πως παρά τα εμπορικά τους σκαμπανεβάσματα, εξακολουθούν να διατηρούν το θρόνο στη σύγχρονη nu metal σκηνή.
Κι αν κάποιοι βγάζετε σπυριά με τον όρο “nu”, πάνω δεξιά έχει ένα κόκκινο κουμπάκι με το σύμβολο “X”.
Τρία χρόνια μετά το αρκετά καλό “The Paradigm Shift”, πέντε ύστερα από το dubstep πείραμα του “The Path of Totality”, έξι μετά το generic “Korn III: Remember Who You Are” κι εννέα μετά το αδύναμο “Untitled”, το σχήμα από την Καλιφόρνια κυκλοφορεί μια δουλειά η οποία αποτελεί την επιστροφή στις μουσικές νόρμες που γεννήθηκαν την περίοδο 1994-1998 και πλαισιώθηκαν ηχητικά το διάστημα 1999-2005, ορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την κατεύθυνση μιας ολόκληρης γενιάς.
Το εν λόγω πισωγύρισμα όμως αποτελεί και μια από τις πιο heavy δουλειές της μπάντας, η οποία δείχνει αποφασισμένη να κλείσει τα στόματα όσων τους χλεύαζαν για τις επιλογές των τελευταίων χρόνων. Το στοίχημα το κερδίζουν οι Korn και η φάση είναι “in-your-face-bitch” κι εμείς οι επί χρόνια οπαδοί γουστάρουμε κι ας ξέρουμε ενδόμυχα πως η όλη κίνηση ήταν επιτηδευμένη και προσεκτικά σχεδιασμένη. Το αποτέλεσμα είναι όντως καλό κι αυτό αρκεί.
Σκοτεινό, οργισμένο, heavy και γκρουβάτο, το “The Serenity of Suffering” θυμίζει άλλες εποχές και δίχως να αποποιείται την τελευταία δεκαετία, παρουσιάζεται κατασταλαγμένο και (επιτέλους) μέσα στα ποιοτικά συνθετικά πλαίσια των παλιών καλών Korn.
Επιπρόσθετα, καιρό είχαμε να ακούσουμε μια τόσο κιθαριστική δουλειά από δαύτους, κάτι στο οποίο συντελεί καταλυτικά ο φίλτατος Head, του οποίου η επιστροφή πυροδότησε και τον Munky, δημιουργώντας ξανά ένα killer-δίδυμο. Το drumming του Ray Luzier συνοδεύει ευλαβικά κι ορθότατα τις αθάνατες μπασογραμμές του Fieldy, ενώ ιδιαίτερη μνεία στον Jonathan Davis είναι περιττή, μιας κι ο τύπος είναι υπεράνω κριτικής.
Το “The Serenity of Suffering” κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο φυσικός διάδοχος του “Take a Look in the Mirror” και μπορεί να μην αλλάξει τη ζωή κανενός, αλλά θα λειτουργήσει ως μια νοσταλγική χρονοκάψουλα, η οποία θα σου σκάσει στα μούτρα και θα σου κάνει ηχητικό bullying (και θα σ’ αρέσει). Ομοιότητες θα βρεις πολλές, όπως και κάποια fillers, αλλά δε θα σε νοιάξει καθόλου, διότι το κεφάλι θα κουνηθεί από μόνο του με το ρυθμό του album, οπότε όλα καλά κι όλα nu-μεταλλικά.
Διότι όσο λαχταριστά μενού κι αν έχουν οι πιτσαρίες- αλυσίδα, τίποτα δε συγκρίνεται με τη συνοικιακή πίτσα, με την οποία μεγάλωσες…
Highlights: “Insane”, “Rotting In Vain”, “A Different World”, “Take Me”, “Everything Falls Apart”, “Die Yet Another Night”, “When You’ re Not There”, “Next In Line”
610 
