Έχοντας κάνει χιλιόμετρα από τα 12μετρα των blues στα αυτιά μου και τους λατρεμένους μου κιθαρίστες (καλύτερα να μην τους αναφέρω, διότι κάθε σύγκριση θα είναι καταδικαστική) να επιδίδονται σε ασύστολες θανατηφόρες blues-ιές και ακούγοντας τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη διαπίστωσα, ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να παίζεις το συγκεκριμένο είδος όσο απλό κι αν είναι στα ακόρντα του, ούτε ακόμη και αυτό το κοπιάρισμα δεν αποτελεί την εύκολη ατραπό για να παρουσιάζεις τη δεξιοτεχνία σου.
Έχουμε λοιπόν το ντεμπούτο του κιθαρίστα Patrik Jansson (Maryslim, Hellsingland Underground, Chris Laney μεταξύ άλλων) καθώς επίσης ως συνθέτης, επικεφαλής μπάντας, τραγουδιστής –δεν έχει άσχημη χροιά ,ζεστή και μελωδική μαζί με τους Henning Axelsson (Ane Brun, Claes Yngström, Veronica Maggio) στα πλήκτρα, τον Fredrik Hartelius (Sewer Grooves) στα τύμπανα και τον Per Enstedt στο μπάσο.
Η συγκεκριμένη κυκλοφορία περιέχει δέκα πρωτότυπες συνθέσεις(στη μουσική δύσκολα υπάρχει “παρθενογένεση”) και ο Σουηδός “φίλος” μας παίζει τη μουσική που πάντοτε του άρεσε και πιστεύει ότι αρέσει και σε πολλούς άλλους, όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου….
Πολύ καλή η παραγωγή, μια χαρά και οι μουσικοί αλλά… συνήθως τα blues “μιλάνε” κατευθείαν στην καρδιά και στην ψυχή και εγώ ο “άκαρδος” και “άσπλαχνος” ξεχώρισα το “Seperate Ways” (λες να φταίνε οι Journey;) ως το καλύτερο τραγούδι και σίγουρα θα είναι αρκετά εύηχο στα αυτιά των οπαδών που λατρεύουν τους STEVIE RAY VAUGHAN και τον JOHN MAYALL αλλά και στους οπαδούς των ZZ TOP και του JOE BONAMASSA (τους οποίους λατρεύω και εγώ, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Σε μία μέρα που η θλίψη σας θα είναι στο ζενίθ της και θα έχει μουντό καιρό και δύσκολες στιγμές θα περνάτε τότε αυτός ο δίσκος θα είναι ένα εξαιρετικό soundtrack.
563 
