Το ΠΑΣΟΚ του Heavy Metal επιστρέφει!
Κι αν για πολλούς, αυτός ο παραλληλισμός μπορεί να είναι αρνητικός, για τον υπογράφοντα έχει μια δόση νοσταλγίας. Κι όχι για πολιτικούς λόγους προφανώς…
Ήταν το μακρινό 1997 όταν στημένος στη συχνότητα του Σκάι Ροκ και με την κασέτα έτοιμη στο κασετόφωνο ανέμενα να ακούσω σε μια από τις δυο εκπομπές του ραδιοφώνου που αφορούσαν τη μουσική μας (η άλλη ήταν του Metal Invader στον 902 αν θυμάμαι καλά), τι νέο κυκλοφορεί. Ο παραγωγός μίλησε για μία μπάντα που θα έφερνε την επανάσταση στο παραδοσιακό heavy metal που τότε είχε αρχίσει να ξεχνιέται. Οι Priest είχαν αλλάξει, οι Metallica είχαν αλλάξει, οι Slayer είχαν αλλάξει. Όλοι προσπαθούσαν να προσθέσουν νεοτερισμούς στον ήχο τους, να γίνουν πιο μοντέρνοι.
Όμως έρχονταν κάποιοι Σουηδοί, οι Hammerfall, να ξαναφορέσουν τα δερμάτινα, να πιάσουν σπαθιά και τσεκούρια και να τραγουδήσουν πάλι για τη μουσική μας. Ποιος αλήθεια δε λάτρεψε το “Hammerfall”, το “The Metal Age”, το “Unchained” και τους υπόλοιπους 6 ύμνους αυτής της κυκλοφορίας; Το album αποκτήθηκε με αιματηρές οικονομίες στην 5ήμερη μαζί με άλλες τρεις κυκλοφορίες της εποχής αλλά μάλλον αυτό δεν αφορά κανέναν…
Γιατί λοιπόν όλη αυτή η εισαγωγή; Γιατί πολύ απλά σε αυτά τα 20 χρόνια που πέρασαν οι Hammerfall είναι ακριβώς η ίδια μπάντα. Μπορεί η φωνή του Cans να έχει περισσότερο μπάσο λόγω ηλικίας, μπορεί τα μούσια να ασπρίσανε και τα μαλλιά να λιγοστέψανε αλλά το “Build To Last” θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του “Glory To The Brave”.
Οκ, δεν βγάζει το νεανικό τσαμπουκά του ντεμπούτου τους, αλλά όλα τα στοιχεία των Hammerfall είναι εδώ. Όπως ακριβώς τα μάθαμε και τα αγαπήσαμε. Η λυρικότητα, η μελωδία, τα sing along ρεφρέν, η γλυκιά νοσταλγία για εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί, οι μελωδικές μπαλάντες (“Twillight Princess”, “Second To None”) και οι heavy metal ύμνοι (“Bring It”, “Hammer High”).
Το “Build To Last” είναι μια ιδανική ευκαιρία τώρα που χειμώνιασε να αντικαταστήσουμε την μπίρα των νεανικών μας χρόνων με ένα ουϊσκάκι, να καθίσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σπιτιού μας, να κλείσουμε τα μάτια μας και να ταξιδέψουμε πίσω. Στο κασετόφωνο μας, στους φίλους μας από το σχολείο με τα Martens και τις μπλούζες μέσα από τα τζιν, στην οδό Μάρνης που γέμιζε κόσμο 2-3 ώρες πριν από κάθε live, στους αναπτήρες που άναβαν και στον κόσμο που ήξερε απ’ έξω κάθε νότα και στίχο από κάθε τραγούδι…
Τώρα συγχωρήστε με, έχω και ένα live να προλάβω. Είναι ήδη 10 το βράδυ, λογικά θα γλίτωσα τα support…
660 
