Οι Watchtower είναι μια από τις πιο σημαντικές κι επιδραστικές μπάντες που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του ’80 στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η προσφορά τους είναι πλέον μη μετρήσιμη και το metal τους χρωστάει πάρα πολλά. Από το τεχνικό death metal των Atheist και των ύστερων Death, στο τεχνικό thrash των αφανών ηρώων Τοxik του Think This, στους συνοδοιπόρους τότε Sieges Even κι από εκεί στους underground ήρωες του Νορβηγικού prog Manitou και Spiral Architect έως το math/djent των Meshuggah και το υβρίδιο fusion και death metal των Cynic μπορεί κανείς να βρει διάσπαρτο το γενετικό υλικό αυτού του τεράστιου σχήματος. Αυτά αποτελούν απλά μερικά παραδείγματα κορυφαίων καλλιτεχνών που ερμήνευσαν και απορρόφησαν τον μυστήριο και απόκοσμο κώδικα των Τεξανών.
Οι προσδοκίες μεγάλες μετά από 27 χρόνια δισκογραφικής απουσίας κι ο φόβος της απογοήτευσης φυσιολογικό να υπάρχει, αφού κανείς δεν ήξερε τι μπορούσαν να προσφέρουν μετά από τόσα χρόνια στον πάγο. Φόβος που προσωπικά υπήρχε και σε μένα και διαλύθηκε αμέσως μετά την πρώτη ολοκληρωμένη ακρόαση της παρούσας κυκλοφορίας. Γιατί από ότι φαίνεται δε θα έμπαιναν ποτέ στον κόπο αν δεν είχαν κάτι ουσιώδες και δουλεμένο να προσφέρουν.
Αν εξαιρέσει κανείς τα ψηλά φωνητικά toy Τecchio που λάμπουν δια της απουσίας τους όλα τα στοιχεία που έκανα τεράστιους τους Watchtower στις δυο θρυλικές κυκλοφορίες τους στα 80s είναι εδώ. Τεχνικά/μαθηματικοποιημένα κιθαριστικά riff, atonal περάσματα, jazz/fusion κιθαριστικά solos, τεχνικό rhythm section από Colaluca Keyser να το χαζεύεις, παρανοϊκά φωνητικά. Φυσικά δε θα περίμενε κανείς τεχνικά κάτι άλλο, μιλάμε για τρεις από τους κορυφαίους οργανίστες που είδε ποτέ η metal μουσική, τρεις παίχτες παγκόσμιας κλάσης. Μπάσο και τύμπανα πατάνε κάποιες στιγμές πάνω στα αδιανόητα riff, αλλά συνήθως έχουν ένα “outside” παίξιμο που υπήρξε σήμα κατατεθέν τους και στα 80s και παραπέμπει στους jazz/fusion ήρωες τους τη δεκαετία του ’70 (Chick Corea, Al DiMeola, Allan Holdsworth και πολλούς άλλους). Για τον Jarzombek θα ήθελα πέντε παραγράφους να μιλήσω, οπότε θα το αποφύγω λέγοντας απλά ότι ο άνθρωπος είναι ιδιοφυία, ένα κιθαριστικό φαινόμενο.
Ο συνθετικός πήχης του Control and Resistance είναι άφταστος και δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν σε καμία περίπτωση. Φτάνουν όμως πολύ κοντά και αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα. Στο εναρκτήριο riff του The Size of Matter και σε όλη η σύνθεση, όπως και το διεστραμμένο refrain του Technology Inaction είναι ό,τι πιο κοντινό ονειρευόμουν σε ένα από τα καλύτερα metal album όλων των εποχών. Το δε Mathematica Calculis που ολοκληρώνει το δίσκο θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στις προγενέστερες δουλειές τους (υφολογικά ίσως είναι πιο κοντά στο Control). Για τέτοιο επίπεδο σύνθεσης μιλάμε.
Μια κυκλοφορία τόσο πλούσια που παρότι λογίζεται ως ΕΡ (μεγαλύτερο από το Reign in Blood είναι πάντως σε διάρκεια, οπότε γιατί όχι full length;) έχει τόσες εξαιρετικές ιδέες και συμπυκνωμένη μουσική που θα αφήσει τον κάθε οπαδό τους ικανοποιημένο κι απασχολημένο για πολύ καιρό. Ελπίζω το επίπεδο να είναι το ίδιο υψηλό και στο Book Two. Αν αυτό είναι το κύκνειο άσμα αυτής της σπουδαίας μπάντας, τότε ο επίλογος είναι υπέρ του δέοντος γλυκός και διαχρονικός.
596 
