Το συγκρότημα που συνδύασε με τον καλύτερο τρόπο το punk με το metal και που παρέμεινε πιστό μέχρι και σήμερα σε αυτό που ξεκίνησε να κάνει το μακρινό ’80, κυκλοφορεί την 12η ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του με τίτλο “World Gone Mad”.
Ο λόγος για τους Suicidal Tendencies που μπορεί κάποτε να έφεραν μια νέα πνοή στον σκληρό ήχο αλλά σήμερα εξακολουθούν να μας τινάζουν τα μυαλά με το crossover με το οποίο αγαπήθηκαν.
Αυτό που πάντα με συνάρπαζε σε αυτήν τη μπάντα, πέρα από το σεβασμό και την αναγνώριση στο ότι το metal στα 90s μπορεί να μην είχε πάρει την τροπή που πήρε αν δεν υπήρχαν, είναι ότι η μουσική τους είναι άκρως συναρπαστική! Το ίδιο συμβαίνει και στο “World Gone Mad”. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Uptempo που λέμε. Και δεν χρειάζεται τα κομμάτια να είναι όλα “σπιντάτα” ή τα γκάζια τέρμα, όπως το εναρκτήριο “Clap Like Ozzy”. Το funk-οειδές groove του ομότιτλου “World Gone Mad” και το mid-tempo “Happy Never After” με το απίστευτο ξέσπασμα στα τελευταία 2 λεπτά, είναι η καλύτερη εξήγηση στα λεγόμενά μου.
Το ζητούμενο όμως στην συγκεκριμένη κυκλοφορία και το σημείο που οι S.T. κερδίζουν πόντους είναι το γεγονός ότι παρά την σχετικά μεγάλη διάρκεια των κομματιών και το ότι 30 χρόνια τώρα το ύφος της μπάντας είναι σχεδόν αναλλοίωτο, οι συνθέσεις στο album μοιάζουν φρέσκες, με έξυπνες εναλλαγές στους ρυθμούς και τις εντάσεις και υπερ-γαμάτα-στα-μούτρα riff. Αποτέλεσμα: “καταπίνεις” τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν κοιτάς ποτέ το ρολόι σου.
Αν το “World Gone Mad” κυκλοφορούσε από μια καινούργια μπάντα θα μιλάγαμε για μια αποκάλυψη και για τους καλύτερους πρεσβευτές του late 80’s – early 90’s crossover κινήματος. Το κυκλοφορούν όμως οι Suicidal Tendencies, το σχήμα που έδειξε τον δρόμο σε πολλά άλλα κι ελπίζω να μην περάσει στην ιστορία ως απλά η 12η δουλειά τους. Δίσκος για να πορώνονται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Α, και κάτι για επιδόρπιο: στα drums βρίσκεται ο Dave Lombardo. Τρέξτε στο pit τώρα!
664 
