Οι Αθηναίοι melodic heavy rockers επιστρέφουν φέτος με το τρίτο τους άλμπουμ, έχοντας προσχωρήσει πια στην οικογένεια της Melodic Rock Records.
Μια σημαντική αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας αποτελεί εδώ και δυο χρόνια περίπου η προσθήκη του 43χρονου Βραζιλιάνου τραγουδιστή BJ, ενός ταλαντούχου μουσικού που αποτελεί και μέλος του προσωπικού σχήματος του Jeff Scott Soto, ενώ συμμετείχε σαν πληκτράς και στην επί σκηνής αναβίωση των Talisman, στα πλαίσια του Sweden Rock Festival του 2014.
Αν για πολλούς το τρίτο δισκογραφικό βήμα είναι κρίσιμο και πιθανά ολέθριο, οι DangerAngel ακούγονται μάλλον πανέτοιμοι και ισχυροί να το μετατρέψουν σε νέα εκκίνηση για μεγαλύτερη καταξίωση. Με μια φωνή που γεμίζει ακόμη περισσότερο το οπλοστάσιο του γκρουπ, οι Αθηναίοι rockers φαίνεται να έχουν απόλυτη αντίληψη των υψηλών απαιτήσεων της παγκόσμιας πραγματικότητας σε όλα τα επίπεδα. Αυτό άλλωστε οφείλουν να κάνουν όλοι όσοι σέβονται την ίδια τους την έκφραση και δεν επιζητούν ελεημοσύνη τύπου “πολύ καλοί για Έλληνες”.
Από τη δυναμική έναρξη του “To kill a saint”, η ένδειξη “πολλή δουλειά” ανάβει για όσους αφιερώσουν την απόλυτη προσοχή τους σαν ακροατές. Υπάρχει φυσικά από πριν μια συνθετική ικανότητα και έμπνευση που απλώνεται ομοιόμορφα σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, όμως η επεξεργασία της λεπτομέρειας είναι ξεκάθαρη και κάνει τη διαφορά. Οι DangerAngel υπηρετούν ένα ιδίωμα που στηρίζεται στον συνδυασμό της μελωδίας και της δύναμης και έχουν φροντίσει να οικοδομήσουν τα τραγούδια τους αλλά συνολικά και τη διαδρομή του άλμπουμ με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγονται οι επαναλήψεις των δομών, των διαθέσεων ακόμα και των ταχυτήτων.
Ο δίσκος ρέει αβίαστα, οι πυλώνες της κιθάρας και των πλήκτρων συνεργάζονται ιδανικά και το ρυθμικό υπόβαθρο συνοδεύει και τονίζει όταν χρειάζεται εκφράσεις και θέματα. Η φωνή του Βραζιλιάνου frontman είναι άψογος υπηρέτης μιας σειράς τραγουδιών με πάθη, εντάσεις και σίγουρα, λόγο ύπαρξης. Ερμηνείες με διαφορετικότητα και χρώμα, αποτελούν έναν επιπλέον λόγο της ευκολίας με την οποία το άλμπουμ χτίζει τον εθισμό στον ακροατή. Άλλωστε το γκρουπ έχει φροντίσει να προσθέσει μικρές εκπλήξεις και εκτροπές σε αρκετά από αυτά, κάνοντας το αποτέλεσμα ακόμα πιο συναρπαστικό.
Χωρίς να θέλω να κάνω διαχωρισμούς με τίτλους, καθώς το επίπεδο παραμένει εξαιρετικό σε όλη τη διαδρομή των “βασιλικών αλόγων”, οι προσωπικές προτιμήσεις συγκεντρώνονται μάλλον στον πυρήνα, στο μέσο του άλμπουμ , με μια διαδοχή από όμορφα, πειστικά, εσωτερικά τραγούδια. Το συνολικό αποτέλεσμα οφείλει να απασχολήσει αρκετές φυλές του ευρύτερου metal ιδιώματος, από τους αυστηρά παραδοσιακούς και τους hard rockers μέχρι τους θιασώτες του power και του πιο συμβατικού, συμφωνικού μελωδικού prog.
Δεν χρειάζεται άλλωστε να ξεφλουδίσεις αμέτρητες φορές το άλμπουμ για να ομολογήσεις με τιμιότητα πως οι Αθηναίοι βάζουν τα γυαλιά σε αρκετούς υπερεκτιμημένους εισαγόμενους ήρωες. Ένα κατάλληλο παράδειγμα για πολλούς εντός συνόρων, για το “πώς το κάνεις”…
676 
