Οι μιλανέζοι Destrage φτάνουν αισίως στην τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, δυο χρόνια μετά το “Are You Kidding Me? No”.
Παρότι διαθέτουν τις πλάτες της Metal Blade, δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ευρύτερα γνωστοί, κάτι αρκετά λογικό φαντάζομαι, μιας και η μουσική τους κατεύθυνση δεν επιτρέπει πολλά ζευγάρια αυτιών στο να εντρυφήσουν στον παρανοϊκό και τεχνικό, mathcore κόσμο τους.
Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο είναι ιδιαίτερα χαλαρό, σε σχέση με το τι θα περίμενε κανείς από το σχήμα, με το “Don’t Share at the Edge” να επαναφέρει την τάξη, ή καλύτερα την αταξία, η οποία χαρακτηρίζει τον ήχο του κουιντέτου. Δικαίως το “Symphony of the Ego” αποτέλεσε τον προπομπό του album, μιας και σε γενικές γραμμές εσωκλείει όλα τα χαρακτηριστικά των Destrage εν έτει 2016, οι οποίοι δείχνουν αξιοσημείωτη ωρίμανση από δουλειά σε δουλειά.
Το “Silent Consent” δείχνει σε πρώτη φάση πιο στρωτό κι “εύκολο”, μόνο που στην πορεία εξελίσσεται αρκετά, σε σημείο να θυμίζει σε σημεία τους λατρεμένους Faith No More (οι οποίοι σίγουρα αποτελούν μεγάλη επιρροή τους). Την σκυτάλη παίρνει το πιο ρυθμικό “The Flight”, το οποίο παίζει κι αυτό μπάλα με την εναλλαγή ρυθμών και διαθέσεων. Στο παντελώς τρελό σύμπαν του συγκροτήματος, ένα τραγούδι σαν το “Dreamers” έχει ξεκάθαρη θέση, θυμίζοντας περισσότερο τις πρώιμες δουλειές του.
Το instrumental αδερφάκι του ομώνυμου, “Ending to a Means”, λειτουργεί ως μια post γέφυρα για το υπόλοιπο μισό του δίσκου, το οποίο ξεκινά με το “Peacefully Lost”, δείχνοντας πως το συγκρότημα πατάει λιγότερο γκάζι κι αρέσκεται σε μια ηχητική ημισύμπλεξη, δίχως όμως να χάνει την ταυτότητά του.
Οι ταχύτητες ανεβαίνουν ξανά στο “Not Everything Is Said”, επιστρέφοντας στο γνωστό μοτίβο του group, με τις εξάρσεις και τα οργισμένα φωνητικά να εναλλάσσονται με τα καθαρά, με το καλπάζον “To Be Tolerated” να έρχεται αμέσως μετά και να επιστεγάζει πως δεν έχει χαθεί η όρεξη για φλύαρες κιθάρες και φασαριόζικο metal. Κι επειδή απλά οι αναφορές δεν αρκούν, έρχεται το “Blah Blah” για να αποτελέσει το σημείο επαφής των Destrage του 2010, με εκείνους του παρόντος, θυμίζοντας
Το δίλεπτο “A Promise, A Debt” ξεκουράζει τα αυτιά από τον (όποιο) πανικό, οδηγώντας στο “Abandon to Random”, μια επτάλεπτη σύνθεση που κάνει ξεκάθαρο πως το σχήμα κοιμάται ακόμη έχοντας στο προσκεφάλι του αφίσες των Dillinger Escape Plan.
Ίσως αρκετούς αποθαρρύνει η καλογυαλισμένη παραγωγή, όπως κι ο κορεσμός που έχει υποστεί το ιδίωμα από τα μυριάδες πιτσιρίκια με τις φράντζες, μόνο που στην περίπτωση των Destrage, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως πρόκειται για περίπτωση που οφείλει να μην περάσει στο αβαβά. Κι έχοντας παρακολουθήσει την πορεία τους, ομολογώ πως τους τιμά το γεγονός ότι δεν έχουν πάψει να ψάχνονται και να εξελίσσονται.
Το “A Means to No End” είναι ουσιαστικά η φυσική (και μάλλον η καλύτερη δυνατή) συνέχεια του “Are You Kidding Me? No”, η οποία αποδεικνύει πως έχει κάθε δίκιο η Metal Blade να επενδύει στο σχήμα, μιας και οι Destrage ρίχνουν αρκετή δουλειά και ιδρώτα, προκειμένου να έχουν το άρτιο αποτέλεσμα που συναντάται στις κυκλοφορίες τους. Και με το νέο album, θαρρώ πως ήρθε η ώρα να μπουν σε ακόμη περισσότερα σαλόνια, για να τα ανακαινίσουν μέσω του άτακτα κατασταλαγμένου ήχου τους.
589 
