Το όνομα του John Wesley είναι μάλλον άγνωστο στην ευρύτερη κοινότητα του λεγόμενου prog rock, είναι όμως σίγουρα οικείο και προφανές σε όσους λατρεύουν τις μελέτες των credits στα άλμπουμ και τις βιογραφίες των γκρουπ.
Ο Αμερικανός συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής από τη Florida μετρά ήδη μια σεβαστή προσωπική καριέρα με αξιόλογη δισκογραφική παρουσία, έχει ανοίξει συναυλίες των Marillion, έχει περιοδεύσει με τον Fish και συμμετείχε στη σύνθεση του άλμπουμ “Fellini Days” και για εννιά περίπου χρόνια όργωσε τις σκηνές του κόσμου με τους Porcupine Tree… όχι κι άσχημα.
Το νέο του άλμπουμ, με τίτλο “A Way You’ ll Never Be” είναι το όγδοο και για πολλούς το πληρέστερο ως τώρα. Με τη συνδρομή του Sean Malone στο μπάσο και του Mark Prator στα τύμπανα, ο Wesley οικοδομεί με τον κιθαριστικό του πλούτο και ερμηνεύει με τη φωνή του όλα τα τραγούδια του δίσκου.
Συγκριτικά με τις συναναστροφές του, ο Wesley έχει καταλήξει σε έναν ήχο πολύ πιο γεμάτο και σκληρό που φέρνει στο μυαλό την “επιμεταλλωμένη” περίοδο των Porcupine Tree. Το εναρκτήριο “By the light of a sun” περιγράφει άμεσα τις δυναμικές που θα παρακολουθήσει ο ακροατής στη μεγαλύτερη διάρκεια του δίσκου, σε τραγούδια που οδηγούνται από την κυριαρχία των riff. Ο Wesley απλώνεται με μια πειθαρχημένη υπόνοια τζαμαρίσματος στα leads των τραγουδιών καθώς είναι φανερό πως η γενικότερη αισθητική που επιδιώκει είναι αυτή της “live” ανάπλασης.
Το ομότιτλο τραγούδι φέρει μια αύρα των Rush των αρχών της δεκαετίας του ’80, ενώ η σκιά του Καναδικού τρίο μοιάζει να πέφτει συχνά πυκνά στο υλικό, φέρνοντας ηχητικά και εκτελεστικά στο μυαλό εντυπώσεις από την περίοδο του “Snakes ‘n’ Arrows”. Το “To outrun the light” κάνει περισσότερο σκοτεινό τον ορίζοντα του άλμπουμ με τα υποβλητικά φωνητικά του Wesley που αποδεικνύονται αποτελεσματικά και με γεμάτη παλέτα, να εναλλάσσονται με εκφραστικά κιθαριστικά θέματα. Ο ίδιος μοιάζει να στέκεται κάπου ανάμεσα στον David Gilmour και τον Jeff Beck βρίσκοντας τη δεξιότητα και τη σοφία να αναδείξει το ύφος του.
Στην υπόλοιπη διαδρομή του “A Way You ‘ll Never Be” δεν θα βρει κανείς μικρότερη επιμέλεια και προσφορά στις συνθέσεις, έστω κι αν αυτές διαφοροποιούνται από το σύνθετο prog του “The revolutionist” στο εναλλακτικό rock του “Nada”. Ο ιδιαίτερος τίτλος του “The silence in coffee” αποκαλύπτει ένα ευαίσθητο φωνητικό ξέφωτο με μια σχεδόν ambient έξοδο, πριν επιστρέψουμε στο αρχικό πνεύμα του δίσκου με τα τελευταία του τραγούδια.
Ο Wesley έχει κάθε λόγο να αισθάνεται έτοιμος να κοιτάξει στα μάτια κάθε μεγάλο αντίπαλο και ίσως πρώην “εργοδότη”. Με τον όγδοο δίσκο του συνδυάζει τις καλύτερες αναλογίες του σύγχρονου prog με την αμεσότητα του εναλλακτικού αλλά και του rock των σταδίων. Έχει πετύχει έναν πελώριο στουντιακό ήχο με συναυλιακή ζωντάνια και στα εξαιρετικά τραγούδια του, πέρα από τη δεδομένη επάρκεια ενός κιθαρίστα που μαζί με τον Mike Tramp άνοιγε για τους Peter Frampton/Lynyrd Skynyrd στα τέλη του ’90, κάνει πολλούς φτασμένους ερμηνευτές να ζηλέψουν.
Ακούγεται σχεδόν απαραίτητα…
434 
