Λατρεύω τις γάτες. Λατρεύω την εξυπνάδα τους, την ομορφιά τους, τον στομουνισμό τους.
Προς τι ο γατολογικός πρόλογος; Να, για να εξηγήσω ότι όσο λατρεύω αυτά τα τετράποδα, άλλο τόσο μισώ τις φωνητικές απόπειρες κυριών που αντί να πιάσουν ένα λιλί για να ξεγκαυλώσουν, αρπάζουν ένα μικρόφωνο, βρίσκουν πέντε- έξι μουσικούς και αρχίζουν να νιαουρίζουν τις ρομαντικές (“a puθθy, a little pink puθθy is crying, Oh, fakk the world!”) ιστορίες τους.
Εν ολίγοις, πάντα βλέπω με μισό μάτι οποιαδήποτε ανάλογη προσπάθεια εδώ και πολύ καιρό, πράγμα ίσως άδικο γιατί ο σκοπός κάθε γνώμης που καταγράφεται εδώ μέσα είναι να αναδείξει την όποια αντικειμενική αξία του δημιουργήματος έκαστης μπάντας. Οπότε, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα βάλω τη στολή του symphonic power metaller για να πω δυο λόγια για το νέο, 8ο album των Ολλανδών Epica, μιας μπάντας που ανέκαθεν απολάμβανε αίγλη από το ανάλογο ακροατήριο.
Το “The Holographic Principle” ακολουθεί τα χνάρια του “The Quantum Enigma”, ενός αρκετά καλού album, αλλά ακούγεται βελτιωμένο σε όλους τους τομείς. Οι Epica ακούγονται βαρύτατοι, τα συμφωνικά μέρη της μουσικής τους είναι πολύ καλοδουλεμένα, οι Isaac Delahaye (κιθάρες) και Coen Janssen (keyboards) σκορπάνε μια ποικιλία από riff που κινούνται στο χώρο του power metal συνθέτοντας ένα “θεατρικότροπο” πλαίσιο παρουσίασης των ιδεών τους, ενώ το ρυθμικό δίδυμο των Ariλn van Weesenbeek (drums) και Rob van der Loo (μπάσο) είναι στιβαρό και κρατάει άριστα το υπόβαθρο.
Η δε μουνάρ… εεε τραγουδίστρια Simone Simons (τι να κάνουμε, αγόρια είμεθα και εμείς και γκαυλώνουμε ενίοτε, αντί να μου πεις μπράβο σ’ αυτήν την ηλικία, μας τη λες κιόλας!) βρίσκεται στα γνωστά της επίπεδα, διαθέτει ένα εξαιρετικό λαρύγγι που ελίσσεται σε όλο το φάσμα, από τα προαναφερθέντα “νιαουρίσματα” ως τις soprano υψιφωνίες της, με χαρακτηριστική άνεση.
Ο ήχος του “The Holographic Principle” είναι αναμενόμενα τέλειος, πολυφωνικός, αγγίζοντας τα επίπεδα πανάκριβων κινηματογραφικών παραγωγών. Μου άρεσαν αρκετά κομμάτια όπως τα “Universal Death Squad”, “Beyond The Matrix”, “The Cosmic Algorithm” και “Dancing in a Hurricane”. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι σχεδόν σε όλα τα κομμάτια ακολουθείται ένα επαναλαμβανόμενο συνθετικό μοτίβο που ναι μεν συνάδει με την έννοια ενός concept album, αλλά του στερεί την έκπληξη.
Αυτά, αν είσαι του συμφωνικού χώρου και ακόμη ελκύεσαι από τις γυναικείες φωνές στο heavy metal σου, το “The Holographic Principle” θα το συμπαθήσεις, είναι μια καλή δουλειά στο αντικείμενο που διαπραγματευόμαστε. Άλλωστε οι Epica αναμφισβήτητα στελεχώνονται από εξαιρετικούς μουσικούς εγγυημένης εκτελεστικής επάρκειας, αν και ο ανταγωνισμός πλέον είναι τεράστιος με έναν ολόκληρο συρφετό από ανάλογες μπάντες να ακολουθούν. Οι υπόλοιποι που θα ήθελαν να σταυρώσουν οι ίδιοι τους Rhapsody και τις συνέπειές τους, εδώ μαζί μου, δεν χρειάζονται οι βιαιοπραγίες (οκ, ένα – δυο καντήλια που επιλέχθην για το παρόν, θα τα κατεβάσω του αρχισυντάκτη μου). Ακούστε και αν γουστάρετε, οι γνώμες (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου) είναι περιττές. Νιάου!
695 
