Τρία χρόνια μετά το album της επιστροφής τους, “Reborn”, (είχε προηγηθεί το ομώνυμο debut τους πριν καμιά ντουζίνα χρόνια), οι θεσσαλονικείς μελωδικοί metallers Stargate επανέρχονται με ένα ακόμη full length και με ένα πλήρως ανανεωμένο line up που πλαισιώνει τον μπασίστα και μοναδικό ιδρυτικό μέλος Κώστα Δομενικιώτη.
Η φύση της μουσικής τους δεν έχει αλλάξει. Παραμένει στα ύδατα του μελωδικού heavy metal (με κάποιες φυσιολογικότατες τάσεις προς το hard / AOR σε στιγμές), βιρτουοζικής θα έλεγα φύσεως (τα μέλη της μπάντας είναι πολύ καταρτισμένα στα όργανά τους κι αυτό ακούγεται), με μια έκδηλη λατρεία κυρίως προς την ένδοξη ’80s εποχή του είδους.
Οι επιρροές της μπάντας είναι επίσης ολοφάνερες. Malmsteenικά deja vu (δηλαδή Blackmore των Rainbow) στη riffολογία του Σωτήρη Γώγου, τεχνοτροπία και ύφος εφάμιλλο των Royal Hunt (ο ρόλος του keyboardίστα Σάκη Μπαντή είναι ενισχυμένος χωρίς να αφαιρεί κάτι από τον μεταλλικό χαρακτήρα των Stargate), συμπαγής όσο και επαρκής ρυθμική βάση από τον Δομενικιώτη και τον drummer Στέλιο Σιούλα και σπουδαία φωνητική απόδοση από τον John Jeff Touch ο οποίος μου έφερε μια ευρύτατη γκάμα λαρυγγιών (όπως για παράδειγμα του Mark Boals ή του Bob Catley) χωρίς ίχνος επιτήδευσης ή αντιγραφής.
Οι συνθέσεις είναι αμεσότατες, αφλύαρες, μπαίνεις στο πνεύμα τους από το πρώτο δευτερόλεπτο. Κομμάτια όπως το “Crystal Light”, το “Dark Poet”, το drum intro και το κυρίως θέμα του “Brave”, το εξαιρετικό instrumental “Winter Morning” στο οποίο ο Δομενικιώτης επιδεικνύει τις τεχνικές αρετές του και το επιλογικό orchestral “Light My Way”, ανήκουν στις καλές στιγμές.
Το σημείο που θα έλεγα ότι υστερεί το album των Stargate είναι ο ήχος. Ενώ όλα ακούγονται ξεκάθαρα, η αίσθηση που μου άφησε το ηχητικό παρουσιαστικό του “Longing for the Light” είναι κάπως λιτό ή για να ακριβολογήσω “αβαρές”. Μου θύμισε κυρίως τις παραγωγές των Uriah Heep των αρχών της δεκαετίας του ’80, κάτι όχι απαραίτητα κακό, απλά θεωρώ ότι η μουσική των Stargate ίσως να ακουγόταν καλύτερα αν είχε επενδυθεί με λίγη βαρύτητα και όγκο παραπάνω. Τεχνικό ζήτημα όπως και να ‘χει και σίγουρα παίζει ρόλο και η οπτική των δημιουργών ως προς το πως θέλουν να ακούγονται (μην ξαναλέμε τα ίδια περί budget παραγωγής, αυτό πρέπει να λαμβάνεται πλέον ως δεδομένο στο συγκεκριμένο τοπικό χωρόχρονο που αναφερόμαστε) και επιπλέον δεν αφαιρεί ουσιαστικά τίποτα από τη δυναμική του album, η μουσική της μπάντας είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένη.
Το “Longing for the Light” μου άρεσε αρκετά, απευθύνεται κυρίως στους “ανοιχτούς” metallers, φυσικά προτείνεται ανεπιφύλακτα στους βαμμένους οπαδούς των σχημάτων που αναφέρθηκαν ανωτέρω αλλά και σε όσους βάζουν hard rock “συμπληρώματα” στο ορθόδοξο heavy metal τους. Σηκώνει αρκετή βελτίωση ως σύνολο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα καλό άκουσμα. Δοκιμάζεις και πράττεις αναλόγως.
https://www.facebook.com/StargateMetal/
617 
