Ξεκινώντας σαν το προσωπικό σχήμα του μουσικού και τραγουδιστή Matt Smith το 2003, οι Theocracy έχουν ήδη διανύσει μια απόσταση που απέφερε μια διαρκή, έστω και μικρή αύξηση αναγνώρισης και την σχηματοποίηση ενός κανονικού γκρουπ.
Το φετινό “Ghostship” είναι το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας που αντλεί κυρίως τα στιχουργικά της θέματα από τον χριστιανισμό.
Η άμεση επαφή με τους νεαρούς οπαδούς του γκρουπ μετά τις συναυλίες και οι σύντομες ιστορίες τους έδωσαν το αρχικό ερέθισμα στον Matt για τη σύλληψη και τον τίτλο του άλμπουμ. Τόσοι πολλοί από αυτούς έψαχναν ένα νόημα, έναν χώρο να νιώσουν ασφαλείς και αποδεκτοί απέναντι στην απόρριψη και την αμφισβήτηση με την οποία μεγάλωσαν και ο αρχηγός του γκρουπ αναγνώρισε ένα κομμάτι του εαυτού του σε αυτό. Μετά θυμήθηκε και την προφανή ασημαντότητα των μαθητών που επέλεξε ο Χριστός (ψαράδες, τελώνες, ασήμαντοι άνθρωποι στα μάτια του κόσμου). Κάποιες φορές όμως η μεγαλύτερη επίδραση έρχεται από αυτά τα φαντάσματα της κοινωνίας κι αυτή ήταν ακριβώς η ιδέα του “Ghostship”, ένα μέρος βολικό για τους απόβλητους.
Ο μουσικός χαρακτήρας των Theocracy συνεχίζει με συνέπεια να είναι αυτό το μελωδικό power με κάποια prog στοιχεία που αναμφισβήτητα κοιτάζει προς την ευρωπαϊκή πλευρά του ιδιώματος. Η καθαρή φωνή του Smith με την ευρύτητα και την ευελιξία της χαρακτηρίζει και το τελικό αποτέλεσμα σε όλες τις συνθέσεις που οδηγούνται καθαρά από τα φωνητικά του αρχηγού.
Το άλμπουμ αρχίζει με δυο από τις πληρέστερες συνθέσεις του, τα “Paper tiger” και “Ghostship” που χαρίζουν απλόχερα τις βασικές αρετές των Theocracy με χαρακτηριστικές μελωδίες, εθιστικές ροές και εξαιρετική απόδοση των μουσικών χωρίς ακρότητες. Σημαντικό δόλωμα του δίσκου αποτελεί και το “Wishing well” (το επίσημο lyric video). ενώ άλλος προφανής σταθμός είναι το “Currency in a bankrupt world”, με την υποψία power ballad και τις κολλητικές γέφυρες και ρεφρέν που αφήνουν τη φωνή του Smith να αιωρείται στα καλύτερά της. Το άλμπουμ κλείνει με το 10λεπτο επικό “Easter” κι όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κάθε υποψιασμένος με τις εμμονές των Theocracy, έχει να κάνει με τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Ο επίλογος αποτελεί και την πιο απαιτητική και πλούσια συνθετική απόπειρα.
Οι οπαδοί του χώρου που είναι και εξοικειωμένοι με το μουσικό τους χαρακτήρα, θα βρουν το νέο πόνημα των Theocracy χορταστικό, προφανές κι ευχάριστο. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους όμως μάλλον θα βρουν την επανάληψη στην ασφάλεια της συνταγής τους κάπως κουραστική. Όπως και να έχει, ο δίσκος είναι μια καλή ευκαιρία να ακούσει κανείς έναν σπουδαίο ερμηνευτή, με στοιχεία από Kiske και Malicoat, έστω κι αν αυτά τα βιβλικά θέματα στους στίχους ακούγονται πια τόσο παρωχημένα.
502 
