Πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, ο Gary Hughes και η παρέα του επιστρέφουν ανανεωμένοι, με το καλύτερό album τους εδώ και πολύ καιρό. Για κάποιον που δεν είναι γνώριμη η μουσική των Ten, να πούμε ότι πρόκειται για ένα κράμα hard n’ heavy, hard hock, aor κοντά στο ύφος της 80s πορείας ονομάτων όπως οι Whitesnake, Rainbow, Gary Moore.
Προσωπικά, θεωρώ ότι πρόκειται για τη σπουδαιότερη βρετανική hard rock μπάντα των 90s και μια από τις καλύτερες παγκοσμίως. Στο “Stormwarning” έχουμε και μια σημαντικότατη προσθήκη, τη παρουσία του Mark Zonder στα τύμπανα ως guest, μόνο για τις ηχογραφήσεις. Αυτό φτάνει για να ανεβάσει το άλμπουμ ένα επίπεδο και φαίνεται σε συνθέσεις όπως τα “Centre Of My Universe” και “Destiny”, όπου τα “παιχνιδίσματα” του Zonder δίνουν και παίρνουν. Το άλμπουμ ξεκινάει με μια μεγάλη σε διάρκεια σύνθεση, η οποία έχει ενσωματωμένη την εισαγωγή και όταν μπαίνουν οι πρώτες κιθάρες, σχηματίζεται η εντύπωση ότι έχει εκμοντερνιστεί ο ήχος τους, μέχρι που εμφανίζονται οι γνωστές μελωδίες και η ζεστή φωνή του Hughes και τα πράγματα έρχονται στη θέση τους. Τα γεμίσματα και η παρουσία του Zonder γίνονται κατευθείαν αισθητά, αν και συνολικά δεν υπερβάλει, παρά μόνο ανά στιγμές που κάνει τα δικά του. Η χαρακτηριστική αισθαντική φωνή του Hughes είναι πάντα παρούσα, το ίδιο και οι πανέμορφες φωνητικές γραμμές του σε κομμάτια όπως το “Kingdom Come”. Το επιπλέον μεγαλύτερο ατού του “Stormwarning” είναι η εξαιρετική παρουσία της παλιάς καραβάνας John Halliwell και του νεοφερμένου Neil Fraser στις κιθάρες. Το album είναι γεμάτο καταπληκτικά solos και εμπνευσμένες μελωδίες σε όλα τα τραγούδια, ενώ και τα πλήκτρα του Paul Hodson συμπληρώνουν τη μουσική παλέτα των Ten με τον καλύτερο τρόπο. Παρότι γίνεται μια άτυπη αναδρομή σε ολόκληρη τη προηγούμενη δισκογραφία της μπάντας, σε σημεία ακούγονται πιο heavy θυμίζοντας εποχές “Spellbound”, όπως στο ομότιτλο κομμάτι, ενώ δεν λείπουν και οι κλασικές hard rockιες (“Book Of Secrets”). Η παραγωγή του Dennis Ward είναι δυνατή, αλλά σε σημεία ακούγεται παραφορτωμένη, με στρώματα κιθάρας, πλήκτρων και φωνητικών που κάποιες φορές δεν αφήνουν τις συνθέσεις να αναπνεύσουν και τα όργανα να ξεχωρίσουν και ακούγονται σαν μια ενιαία μάζα μουσικής. Το πακέτο συμπληρώνεται από το πανέμορφο εξώφυλλο του Luis Royo, δίνοντας έναν επιπλέον λόγο να αποκτήσετε μια, ούτως ή άλλως, εξαιρετική κυκλοφορία και το μόνο που λείπει είναι να δούμε τους Ten ζωντανά και από τα μέρη μας.
Ανδρέας Ανδρέου
568 
