Ο Οκτώβρης μπήκε συναυλιακά με ένα συγκρότημα που έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του στο ελληνικό κοινό αρκετές φορές (με αξιομνημόνευτες τις εμφανίσεις τους το 2011 και 2014), το οποίο αποφάσισε να γεμίσει κι αυτήν τη φορά το Fuzz ώστε να τιμήσει τους Ιρλανδούς space rockers.
Το άνοιγμα της συναυλίας είχαν αναλάβει οι Έλληνες εκπρόσωποι της ψυχεδελικής σκηνής Blame the Trees.
Το Σαββατόβραδο φάνταζε ιδανικό για ένα τέτοιο event κι ο εξαιρετικός χώρος του Fuzz κατακλύστηκε από συνειδητοποιημένο κοινό ευρείας ηλικιακής κλίμακας, για να βιώσει ακόμα μια φορά το φαινόμενο που ακούει στο όνομα “God is an Astronaut” σε μια σχεδόν sold out συναυλία.
Λίγο μετά τις 9:15 ανέβηκαν στην σκηνή οι Blame the Trees που κατά κύριο λόγο έπαιξαν συνθέσεις από το πρώτο album “Synapses”, συν ένα νέο κομμάτι. Η παρουσία τους δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα, μάλλον θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω αδιάφορη έως ατυχή. Ενώ το ύφος τους θα έδενε καλά με το όλο concept, βγήκαν αρκετά μαγκωμένοι και παρόλη την άνεση που προσπάθησαν να περάσουν προς τα έξω, δεν κατάφεραν και πολλά. Ξεχώρισε το καλό δέσιμο μπάσου, τυμπάνων και synthy, σε όχι και πολύ πρωτότυπες εκτελεστικά – συναυλιακά συνθέσεις, με τις γέφυρες στην αρχή να είναι σε ένα βαθμό ασύνδετες (χωρίς κατά τη γνώμη μου να αποτελεί μέρος των κομματιών – έχοντας πάρει και παλιότερα μια ιδέα από το εν λόγω σχήμα) και κιθαριστικά το delay να είναι σχεδόν ανύπαρκτο έως ανεπιτήδευτο.
Η Ναταλία ως κεντρική παρουσία, φωνητικά ήταν γενικά σωστή, με τις χαμηλές όμως να είναι λίγο προβληματικές, ενώ οι ψηλές οκτάβες της, που είναι και το φόρτε της θύμιζαν μια πιο alto Bjork (όχι κακό απαραίτητα). Το πρόβλημα όμως κυρίως εντοπίστηκε στο attitude της frontwoman που έκανε αίσθηση στο κοινό. Περιορισμένες κινήσεις on stage, άλλοτε πειράζοντας το lanyard (κορδόνι λαιμού) με το πάσο, άλλοτε έφτιαχνε ανέμελα το μαλλί και στο τέλος, έπειτα από παραίνεση του κιθαρίστα νομίζω, παρουσίασε το κυρίως σχήμα, αφού προηγουμένως τελειώνοντας το πρόγραμμά τους, έδειχνε να την ενοχλεί ο φωτισμός λέγοντας “τι φάση;”, απευθυνόμενη στον τεχνικό. Δε θα έκανα τόσο εκτενή αναφορά, αλλά είναι κρίμα να δίνεται σε ένα σχήμα η ευκαιρία να αναδειχτεί από ένα τέτοιο event και να συμπεριφέρεται ως σχολική μπάντα, δείχνοντας αμετροέπεια απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό και μαζικό ακροατήριο.
Αυτό που ακολούθησε όμως, θα μπορούσα να το περιγράψω ως μια μουσική πανδαισία, ένα φαντασμαγορικό electro – rock υπερθέαμα από τέσσερις εκπληκτικούς Ιρλανδούς που ως μικροί θεοί, δημιούργησαν μια απαράμιλλη ατμόσφαιρα από τις πρώτες κιόλας νότες των keyboards στο Pig Powder που άνοιξε τη βραδιά.
Τα καταπληκτικά οπτικά εφέ (τεχνητή ομίχλη, άψογα ρυθμισμένα light effects), η θετική αύρα των μουσικών, η αλληλεπίδρασή τους με το κοινό, το απαράμιλλο ταλέντο τους κι αγάπη τους για αυτό που παρουσίαζαν (όταν ο καλλιτέχνης σε αρκετές περιπτώσεις του live δηλώνει “my personal favorite” ή “one of the bands’ favorites”, αντικατοπτρίζει το πόσο ερωτευμένος – παθιασμένος είναι με το έργο του), πλαισίωναν μια ανεξάντλητη ροκ κατάνυξη, που κατέκλυσε το Fuzz και συνεπήρε το κοινό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Το setlist τους ήταν εμπλουτισμένο με συνθέσεις από όλη τη δισκογραφία τους και ως συνηθίζουν, το αναπροσαρμόζουν ανάλογα με το συναυλιακό χώρο που εμφανίζονται, ώστε να παρουσιάσουν κάθε φόρα κάτι μοναδικό. Από το εκπληκτικό “Echoes” (του ομότιτλου God Is an Astronaut) μέχρι και το πιο φρέσκο “Centralia”, με highlights τα “All Is Violent, All Is Bright” και “Suicide by Star” (ως κατακλείδα) και με ένα “Red Moon Lagoon” να ξεκινά με το εισαγωγικό riff του “Billy Jean”.
Το πέρασμα από dark – gothic στοιχεία, σε πιο electro λυρικές γέφυρες και εισαγωγές, με τον καταπληκτικό drummer Lloyd Hanney να δονεί το χώρο (κάνοντας παράλληλα ένα μοναδικό solo πριν το Helios | Erebus), τον Jamie Dean να εναλλάσσεται από τα πλήκτρα στις κιθάρες με χαρακτηριστική άνεση και τα αδέρφια Torsten και Niels Kinsella να μετουσιώνουν το project τους, σε ένα υπερθέαμα που προκάλεσε ρίγος σε όσους πραγματικά τυχερούς που παρευρέθησαν στο Fuzz κι ασυζητητί θα έμεναν άλλο τόσο για τους απολαύσει.
Μια instrumental ποίηση, που σίγουρα θα θυμόμαστε για πολύ καιρό, μέχρι την επόμενη.
God is an Astronaut setlist
01.Pig Powder
02.Echoes
03.Snowfall
04.Vetus Memoria
05.Worlds In Collision
06.Helios | Erebus
07.From Dust to the Beyond
08.Fragile
09.Centralia
10.Forever Lost
11.Agneya
12.All Is Violent, All Is Bright
13.Red Moon Lagoon
14.Suicide by Star
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
599 
