Τέσσερα ολάκερα χρόνια πέρασαν από το “Dead Rock Commandos”, το οποίο ανανέωσε το ενδιαφέρον του rock κόσμου για την μπάντα και σταδιακά τους χάρισε sold out εμφανίσεις.
Συν του πόσες φορές και σε πόσα περίεργα μέρη ακούστηκε το “Children of the Sun”.
Αυτό πιθανολογώ θα συμβεί και με το “Zombie Hour”, αν και είναι ένα από τα πιο αδύναμα του νέου τους δίσκου, ο οποίος ξεκινάει με ένα κλασικό stalker τραγούδι, το “Naked Fire”, με όρεξη αν μη τι άλλο για blues.
Η φωνή του Αργύρη στο “Space Matter” δεν είναι στα καλύτερα της και το “Zombie Hour” παραείναι προβλέψιμο για τα μέτρα τους, κατά τη γνώμη μου.
Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία ξεκινούν με το “The Dog that no one wanted” να ποζάρει ως η μπαλάντα του δίσκου και να δίνει πνοή στο νέο εγχείρημα των “στόκων”. Από κει και πέρα, τα πράγματα καλυτερεύουν και η γλυκιά alternative πλευρά τους βγαίνει στο προσκήνιο με το “Deeper”.
Το “Forever Stoned” είναι η φυσική συνέχεια του παρελθόντος και μια από τις πιασάρικες εκφάνσεις του “As Above, So Below”, ενώ το προσωπικό αγαπημένο “We belong to the dead”, πιο αργό και συναισθηματικό. πέρα για πέρα διηγηματικό κι άκρως συμπαθητικό, αλλά δεν ανεβάζει τον πήχη στα επίπεδα που πιστεύω θα μπορούσε να είναι για το συγκεκριμένο σχήμα.
Και με το “My Electric Head” δεν αλλάζει τρομακτικά το τοπίο, ενώ το album τελειώνει με το “Blue Turns to Black” αφήνοντας μια περίεργη γεύση.
Η παραγωγή είναι αρκετά καλή, όμως κάτι λείπει από το σύνολο για να το κάνει έστω ισάξιο του “Dead Rock Commandos”.
Μεμονωμένα κάποια κομμάτια θα τα ακούσω πολλές φορές, όμως μου φαίνεται πως οι Nightstalker έπεσαν σε μια κινούμενη ψυχεδελική άμμο που τους κράτησε σε χαμηλότερη απόδοση δυνατοτήτων, έχοντας ως αποτέλεσμα ίσως τον πιο αδύναμο δίσκο τους. Θα συνεχίσουμε να τους αγαπάμε, αλλά να είμαστε ειλικρινείς.
709 
