Σάλος στην ελληνική “μέτσολ” κοινότητα, με αφορμή άρθρο που δημοσιεύτηκε σε αγγλικό περιοδικό με τις top 10 ελληνικές μπάντες.
Τα πρώτα σχόλια αφορούσαν την έλλειψη κάποιων σχημάτων, κάτι που δεν στέκει, μιας και ακόμη κι 100 μπάντες να φιλοξενούσε το αφιέρωμα, πάλι θα υπήρχαν γκρίνιες. Και στο βωμό του επιχειρήματος περί μη φιλοξενίας άλλων ονομάτων, διάβασα προτάσεις που πραγματικά δεν πίστευα.
Πεταγόταν ο καθένας και με ιδιαίτερη ευκολία και στόμφο έλεγε το ποιοι θα έπρεπε να βρίσκονταν μέσα στη δεκάδα, αναφέροντας συγκροτήματα που αν αύριο κιόλας τους βάλεις να παίξουν σε ένα club, ζήτημα το αν θα μαζέψουν 20 άτομα (κι αυτά το πιθανότερο να είναι συγγενείς τους). Προφανώς αυτοί που τα έγραφαν αυτά, είναι οι ίδιοι που στα ετήσια polls ψηφίζουν ως καλύτερο μπασίστα τον Harris (έχουν-δεν έχουν βγάλει δίσκο οι Maiden) κι έχουν να αγοράσουν δίσκο ή να πατήσουν σε συναυλία από τότε που το ΠΑΣΟΚ ήταν μεγάλο κόμμα.
Το αυτονόητο είναι πως ο καθείς έχει την άποψή του και τις προτιμήσεις του. Αλλά το να το παίζουμε ξερόλες, προτείνοντας group που τους γνωρίζουν 10 νοματαίοι στην Ελλάδα, είναι κουτό. Όση ιστορία κι αν έχουν, διότι το διάβασα κι αυτό… Λες κι επειδή κυκλοφόρησε κάπου-κάπως-κάποτε ένα δισκάκι το ’80 ή το ’90 (που η φάση ήταν αρκετά περιορισμένη), επηρέασε ολάκερη σκηνή και πρέπει να γίνεται μνεία και στο εξωτερικό. Μαζευτείτε ρε…
Στο κάτω κάτω, τι δηλαδή; Οι “ξένοι” μας κάνουν πόλεμο; Ας σοβαρευτούμε… Ή μήπως είναι λιγότερο ενημερωμένοι από εμάς; Που ακόμη ασχολούμαστε κυρίως με μπάντες που σε άλλα μέρη δεν κόβουν ούτε 50 εισιτήρια. Στην τελική, βρε μπαγλαμά, σκέφτηκες ποτέ πως όλοι αυτοί μπορεί να έχουν ακούσει πολύ περισσότερα πράγματα από εσένα κι ότι ενδεχομένως να μπορούν να διαμορφώσουν μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη; Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσεις με το αποτέλεσμα, γούστα είναι αυτά. Αυτό το υπεράνω σου όμως, καταντάει αηδία.
Άλλοι, ευθύς αμέσως, άρχισαν να λοιδορούν (ιντερνετικά) το συντάκτη και το περιοδικό, αναφέροντας πως δεν είναι έγκυρο κι ότι ο τύπος δεν έχει ιδέα. Μάλιστα, μάλιστα… Σε αντίθεση με τους δικούς μας φαντάζομαι, που τόσα χρόνια με τα 9άρια στα reviews είναι η επιτομή της μουσικής δημοσιογραφίας. Που κάθε τι μέτριο, το βαφτίζουν “δισκάρα”, για να μη χαλάσει η ζαχαρένια του Μάκη, του Τάκη, του Φίφη και του Ριρή, που τους ξέρει από το γυμνάσιο.
Αλλά στην τελική, δεν φταίνε κι εκείνοι… Όταν ο εκάστοτε αρθρογράφος φοβάται να πει την ειλικρινή του γνώμη, προκειμένου να μη χαλάσουν τα “κονέ” ή για να αποφύγει το κράξιμο, μιας και στο Ελλάντα όλοι είναι υπεράνω κριτικής κι έχουμε πήξει στα “Μην τους ακούς ρε φίλε, δεν ξέρουν αυτοί”.
Αυτό όμως μας έχει φάει τόσα χρόνια… Το ότι μιλάμε συνέχεια για “μπαντάρες”, που εκτός συνόρων περνάνε στο αβαβά. Προωθούμε με τόση ζέση απίστευτες μετριότητες, με τη δικαιολογία πως έχουμε να κάνουμε με ντόπιο προϊόν, δίχως καμία επίγνωση για το κατά πόσο το εκάστοτε album έχει την παραμικρή ελπίδα πλάι σε άλλα. Πατριωτισμός μέχρι και στο metal, διάολε! Κι αυτό κάνει κακό και στους πραγματικά καλούς, διότι τους παίρνει η μπάλα.
Πάρτε το χαμπάρι, η έκφραση “πολύ καλό για τα ελληνικά δεδομένα”, δεν είναι τυχαία κι έχει πολύ καλό λόγο που υφίσταται. Διότι όταν ζεις κι αφουγκράζεσαι μουσικές από όλον τον κόσμο (ειδικά τα τελευταία χρόνια που η “αγορά” παραείναι ανοιχτή), δε νοείται να βάζεις δίπλα-δίπλα συγκροτήματα που εξ ορισμού διαθέτουν άλλο μέγεθος.
Πάντα ο φτωχός συγγενής θα είμαστε κι αυτό επειδή κοιτάμε να αντιγράψουμε κάτι από το εξωτερικό και μόλις το φέρνουμε στην Ελλάδα (τουλάχιστον με 10 χρόνια καθυστέρηση), έχουμε την αξίωση να συγκριθεί με πρωτοπόρους και ανθρώπους που βρίσκονται χρόνια στην σκηνή. Κι όλα αυτά, επειδή για εμάς είναι καινούργιο. Για όλους τους άλλους όμως, δεν είναι τίποτα άλλο, πέρα από ένα αναμασημένο κακέκτυπο. Όχι πως εκτός συνόρων βγαίνουν αριστουργήματα. Απλά σε πολλές περιπτώσεις (κι επειδή βολεύει, σε αντίθεση με εδώ), τα συγκροτήματα φροντίζουν να καλλιεργήσουν το όνομά τους.
Νομίζετε δηλαδή πως επειδή οι τάδε έβγαλαν ένα δίσκο και κάνουν κι ένα-δυο live σε τοπικά μαγαζιά, είναι υποχρεωμένοι να τους προσέξουν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα; Όσο καλό κι αν είναι το υλικό, άπαξ και δεν το κυνηγήσει ο εκάστοτε καλλιτέχνης, δεν έχει σημασία, όσα καλά λόγια και κολακείες να εισπράττει από τους εκάστοτε αυλικούς του.
Θέλει τρέξιμο ρε η φάση κι αυτό έχει φανεί με τις δεκάδες εγχώριες μπάντες που αντί να αναλώνονται σε μυριάδες post, στρώνουν κώλο, ρίχνουν λεφτά (που δεν έχουν) και γυρίζουν με ένα σαραβαλάκι την Ευρώπη. Και σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητό, αυτό το κάνουν με δικά τους έξοδα. Κι αυτό διότι ζουν για όλο αυτό και δεν περιμένουν να σκάσει κάποιο χρυσό συμβόλαιο από το πουθενά. Πάμπολλα τα παραδείγματα στη χώρα μας, αλλά δυστυχώς οι “τα θέλω όλα στο πιάτο” είναι πιο πολλοί…
Βέβαια, ζούμε στη χώρα του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”, οπότε δε μου κάνει εντύπωση πλέον η όλη κατάσταση. Αλλά μιας και ρωτάς, θα σου πω… Κανείς δεν είσαι ρε φίλε, όπως κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, οπότε σταμάτα να ρωτάς και μη μας ζαλίζεις τον έρωτα επειδή μια λίστα δεν περιελάμβανε τον ξάδερφό σου που φοράει ακόμη πέτσινα και η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του ήταν buy-in-support στο live-άδικο του Κουτρούλη.
661 
