“Για μοναδικές στιγμές ΜΟΝΟ Mono”.
Oι Ιάπωνες το έκαναν πάλι το θαύμα τους και η καινούρια τους κυκλοφορία, η οποία φέρει τον τίτλο “Requiem For Hell”, πολύ δύσκολα περιγράφεται με λέξεις κι ακόμη πιο δύσκολα περιορίζεται σε μια απλή σελίδα του word. Aπλά αναφέρω για όποιον μέχρι τώρα δεν είχε επαφή με το φαινομένο Mono, πως πρόκειται για μια δουλειά η οποία θα σε περάσει από χίλια κύματα κι εκατοντάδες διαφορετικά συναισθημάτα για να σε οδηγήσει εν τέλει στην κάθαρση, ενώ για οποίον τους έχει παρακολουθήσει live επι σκηνής γνωρίζει πως αυτό το συναίσθημα διογκώνεται επί χίλια.
Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από το διπλό “The Last Dawn/ Rays of Darkness” και το σχήμα επιστρέφει με ένα δίσκο επηρεασμένο από την Θεία Κωμωδία του Δάντη, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλο (σ.σ. Gustave Dore), ενώ την παραγωγή έχει επιληφθεί ο Steve Albini. Και αφού τελείωσαμε με τα διαδικαστικά περνάμε στο παρασύνθημα.
O δισκός αποτελείται από πέντε συνθέσεις γραμμένες εξ ολοκλήρου από τον κιθαρίστα Takaakira “Taka” Goto.
Η αρχή γίνεται με το “Death in Rebirth” το οποίο ξεκινάει χαλαρά με ένα επαναλαμβανομένο μουσικό μοτίβο στο οποίο φαινομενικά οι κιθάρες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, οι οποίες όμως ξεθωριάζουν σταδιακά για να παραχωρήσουν την θέση τους στα τύμπανα, δίνοντας έμφαση στο τελικό αποτέλεσμα.
Σειρά έχει το γαλήνιο “Stellar”, για να ακολουθήσει το ΕΠΟΣ, τόσο σε διάρκεια όσο και συνθετικά, “Requiem For Hell”. Το κυρίως riff του κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Μέχρι τα πέντε λεπτά (από τα συνολικά περίπου δεκαοχτώ που διαρκεί), το σκηνικό παραμένει ίδιο και ξαφνικά αλλάζει, οι ρυθμοί ανεβαίνουν, χωρίς όμως να παρεκκλίνουν από την αρχική μελωδία. Το πόσο τεράστιοι είναι οι Mono φαίνεται από αυτή τη σύνθεση. Από τα δέκα λεπτά κι έπειτα, ξεκινά η κατάβαση στον Άδη. Οι ρυθμοί βαραίνουν με τις κιθάρες να έχουν για μια ακόμη φορά τον κυριάρχο λόγο σε ένα ανευ διακοπής αγωνιώδες, χαοτικό ξέσπασμα.Ποτέ άλλοτε τόσα πολλά δεν ειπώθηκαν ελλείψει στίχων.
Ακολουθεί το “Ely’s Heartbeat” ενώ η ακρόαση του δίσκου ολοκληρώνεται με το κινηματογραφικό “The Last Scene”.
Οι Mono αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά πόσο μεγάλη μπάντα είναι, δημιουργώντας ένα μουσικό ταξίδι αναδεικνύοντας όλο το φάσμα των συναισθημάτων που μπορεί να βιώσει κάποιος κατά την διάρκεια της ακρόασης του “Requiem for Hell”. Συνοδοιπόροι εμείς, βουβοί με κλειστά ματιά, αφήνοντας την μουσική να ξεστομίσει τις πιο μύχιες σκέψεις μας.
682 
