VOODOO CIRCLE: “Broken Heart Syndrome”

Οι Voodoo Circle δη­μιουρ­γή­θη­καν το 2008 από τον κι­θα­ρί­στα Alex Beyrodt (Silent Force). Πρόκειται λοιπόν για το δεύτερο album τους (καθώς είχε προ­η­γη­θεί το παρθενικό τους 3 χρόνια νωρίτερα) υπό τον τίτλο “Broken Heart Syndrome”.

Το συγκρότημα μας συστήνεται σαν hard rock (ένα ιδίωμα που λίγο ως πολύ όλοι αγαπάμε) και αποτελείται από τους David Readman (γνωστός από τους Pink Cream 69) στη φωνή, τον Mat Sinner στο μπάσο, τον Markus Kullmann στα τύμπανα και τον Jimmy Kresic στα πλήκτρα. Καθώς δεν έχουν επίσημη σελίδα, πέρα από το My Space (το οποίο δεν βοηθά και πολύ), περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες για την ιστορία τους σαν group, δεν έχουμε. Στα του δίσκου τώρα. Δείχνει μια άρτια δουλεμένη και δεμένη μπάντα, ωστόσο, στα δικά μου αφτιά, μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει τη σπιρτάδα που θα συγκινήσει κάποιον. Τι εννοώ; Υπάρχουν δυνατά κομμάτια, ωραίες μελωδίες και συνθέσεις, όμως τίποτα το συγκλονιστικό ή κάτι που να μπορέσεις να πεις ότι σου τραβάει τη προσοχή. Χωρίς οι απόψεις μου να ταυτίζονται απαραίτητα με τους υπόλοιπους συντάκτες ή το rockway σαν σύνολο, θεωρώ ότι είναι από αυτούς τους δίσκους, που άνετα ακούς ευχάριστα σε μια καφετερία ή στο αμάξι σου χωρίς να σε πολυκουράζουν, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι άσχημη σα δουλειά, αλλά… Έχει ένα -δυο δυνατά κομμάτια (π.χ. “The Heavens Are Burning” με τις αλά Helloween επιρροές) που θα μπορούσαν σίγουρα να παιχτούν σε ροκάδικα / μεταλάδικα, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο και σίγουρα αυτές οι μια- δυο συνθέσεις δεν είναι αρκετές για να τραβήξουν κάποιον να το αγοράσει. Ουσιαστικά προσφέρουν κάτι το οποίο, το έχουμε ακούσει πολλάκις από άλλες μπάντες νωρίτερα (π.χ. Jaded Heart, House Of Lords), χωρίς να προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού ή να σε διαολίζει να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Δεν πρωτοτυπούν καθόλου. Τους λείπει η έμπνευση; Τους λείπει η όρεξη για αυτό που κάνουν; Δε ξέρω. Μου δίνουν την εντύπωση μέσα από αυτήν την κυκλοφορία ότι βαριούνται και δεν έχουν διάθεση να δημιουργήσουν. Ίσως έτσι τους βγαίνει, πάντως σίγουρα τους λείπει το πάθος. Λυπάμαι, αλλά προσωπικά, δε με συγκινήσατε.