Όποιος με ξέρει προσωπικά ξέρει πως στο θέμα Neurosis δεν είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός (όπως πολλοί άλλωστε).
Δεν τους θεωρώ απλά ένα ακόμη φοβερό συγκρότημα αλλά ένα μουσικό φαινόμενο, ένα Jung-ικό αρχέτυπο που έχει πάρει ηχητική μορφή και μιλάει κατευθείαν στο ερπετοειδές κομμάτι του μυαλού και έχει σημαδέψει όχι μόνο εμένα σαν άτομο, αλλά και ό,τι θεωρείται εναλλακτική μουσική, σκληρή και μη. Επειδή όμως ακριβώς είναι ένα γκρουπ που σημαίνει τόσα πολλά για μένα, από τα τέλη της εφηβείας μου όταν άλλαξαν όσα νόμιζα ότι ήξερα για την σκληρή μουσική μέχρι και σήμερα, οι απαιτήσεις μου είναι αυξημένες και νομίζω ότι δεν μπορώ να είμαι επιεικής μαζί τους.
Με χαροποιεί ιδιαίτερα λοιπόν ότι για μια ακόμη φορά δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Οι Neurosis συνεχίζουν το ακατόρθωτο και σε 30 χρόνια ύπαρξης και 11 ολοκληρωμένους studio δίσκους, εξακολουθούν να μην έχουν βγάλει ούτε ένα μέτριο άλμπουμ. Το “Fires Within Fires” συνεχίζει να συνδυάζει μια βάση που παραπέμπει στις πιο σκληρές post/sludge φάσεις που τους έκαναν γνωστούς με στοιχεία από την πιο πειραματική μετέπειτα περίοδο τους, όπως ακριβώς κι ο προκάτοχος του, “Honor Found In Decay” το οποίο είναι ίσως η πιο αδύναμη στιγμή του γκρουπ (δηλαδή είναι απλά δισκάρα και όχι μνημείο), το κάνει όμως πιο συγκροτημένα και λιτά.
Η διάρκεια του δίσκου είναι η μικρότερη από την hardcore εποχή των 2 πρώτων δίσκων τους και γενικότερα αιωρείται μια less is more διάθεση που πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο της, τα περισσότερα κομμάτια μπαίνουν γρήγορα στο ψητό και, με εξαίρεση το τελευταίο 10λεπτο “Reach”, τα πιο πολλά post στοιχεία είναι περιορισμένα σε διάρκεια σε σχέση με τα πιο σκληρά. Κατά τα άλλα οι γνωστές μελωδίες και ισοπεδωτικές κιθάρες είναι παρών, o Noah Landis εξακολουθεί να αιωρείται και να προσθέτει το θόρυβο και τα εφέ του πάνω στο σύνολο και το αποτέλεσμα είναι μεν λίγο business as usual αλλά στοχεύει κατευθείαν στο ψαχνό και δεν κουράζει στιγμή.
Μπορεί το “Fires Within Fires” να μην είναι κοσμοϊστορικό άλμπουμ όπως τα κλασσικά παλιότερά τους, είναι όμως αντάξιο μιας μπάντας μεγαθηρίου που εδώ και καιρό παίζει σε δική της κατηγορία. Οι Neurosis για μένα πλέον έχουν περάσει σε ένα επίπεδο που μου θυμίζει το μουσικό αντίστοιχο των ιστοριών του βασιλιά Κόναν (για όσους διάβαζαν τα παλιά κόμικ της Marvel). Μπορεί τα μαλλιά να έχουν ασπρίσει και οι μέρες της λεηλασίας και των κατακτήσεων να έχουν περάσει, μπορεί όπως ο Κιμμέριος πρωταγωνιστής της σειράς, οι γερόλυκοι να έχουν συμμαζευτεί λίγο, αλλά όπως κι αυτός, το κάνουν επειδή έτσι θέλουν, όχι επειδή πλέον δεν μπορούν και όποιος το παρεξηγεί αυτό σαν αδυναμία σύντομα διαπιστώνει το λάθος του.
Για μια ακόμη φορά λοιπόν, ο θρόνος είναι ασφαλής.
681 
