Πιστοί στο τριετές ραντεβού τους, οι Alter Bridge φτάνουν αισίως στο πέμπτο full length τους.
Κανείς δε θα περίμενε πως τα ¾ των Creed θα είχαν τέτοια εξέλιξη, οικοδομώντας ξανά από το μηδέν μια καριέρα η οποία χαίρει καθολική αναγνώριση στους rock κύκλους.
Η ηγετική καλλιτεχνική φυσιογνωμία του Mark Tremonti έχει πάει τους Alter Bridge αρκετά βήματα παραπέρα, με riff που ενίοτε θα ζήλευαν πολλές metal μπάντες.
Δίπλα του, ο Miles Kennedy, που από τότε που συνεργάστηκε με τον Slash (του οποίου, by the way, του είχε ρίξει “άκυρο” το 2002, όταν του πρότεινε να ενταχθεί στους Velvet Revolver), έχει ανέβει ακόμη περισσότερα σκαλιά σε ό,τι αφορά το ερμηνευτικό του εύρος, το οποίο διέθετε εξ αρχής, αλλά τα τελευταία χρόνια δείχνει να εξελίσσεται και να μπολιάζεται από την εμπειρία που λαμβάνει, έχοντας μια θέση δίπλα από μια τόσο μεγάλη κιθαριστική περσόνα.
Στιβαροί και καταλυτικοί στα ρυθμικά τους καθήκοντα οι έμπειροι Brian Marshall και Scott Phillips, οι οποίοι ναι μεν δε συμμετέχουν στη σύνθεση των κομματιών, αλλά δίνουν μαθήματα στο πόσο δεμένο μπορεί να είναι ένα rhythm section.
Και κάπως έτσι, το “The Last Hero”, παίρνει την σκυτάλη από το πολύ καλό “Fortress” του 2013 κι έρχεται να εγκατασταθεί στα στερεοφωνικά μας, με το άρτια δομημένο heavy (alternative) rock του, το οποίο, αναπόφευκτα, έχει τις ρίζες του στο post grunge κίνημα. Ελέω Kennedy βέβαια, το αποτέλεσμα σε σημεία είναι πιο hard rock και κάπου εκεί βρίσκεται η σπουδαιότητα της μπάντας, μιας και δεν ακολουθεί συγκεκριμένες νόρμες.
Η (τρόπον τινά) heavy αισθητική του “The Last Hero” είναι ξεκάθαρη κι εξαιρετικά αποδοσμένη, με τις 13 συνθέσεις του (συν το bonus “Last of Our Kind”), να κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Βέβαια, άπαξ και δε σου αρέσει η “αμερικανίλα” που αποπνέει ο ήχος τους γενικά, δε νομίζω να βρεις ενδιαφέρον (και) αυτό το album. Σε αντίθετη περίπτωση, σίγουρα θα κολλήσεις με τραγούδια όπως “Show Me a Leader”, “The Writing on the Wall”, “The Other Side”, “Cradle to the Grave”, “This Side of Fate”, “Island of Fools” και το ομώνυμο.
Σαν σύνολο, η νέα δουλειά του σχήματος είναι ξεκάθαρα η πιο ώριμη και πιο κατασταλαγμένη τους, με έναν Tremonti να ασελγεί τρυφερά πάνω στην εξάχορδή του κι έναν Kennedy να σε αρπάζει από τον σβέρκο με τις ερμηνείες του.
Προσωπικά θεωρώ πως οι Alter Bridge έχουν μια αδιαμφισβήτητη ανοδική πορεία, με το “Fortress” να αποτελεί για τον γράφοντα το μέχρι στιγμής peak τους, κάτι το οποίο ενδεχομένως να αλλάξει με το “The Last Hero”, ύστερα από μερικές ακόμη ακροάσεις.
Όπως και να έχει, ο εν λόγω δίσκος συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους όσους γουστάρουν ουσιώδεις, αλλά και mainstream καταστάσεις. Κι όσοι βγάζουν σπυριά με όλα αυτά τα εν δυνάμει “μοντέρνα”, μπορούν κάλλιστα να συνεχίσουν να αναπολούν τις διαλυμένες μπάντες των ‘70s, τα ξεχασμένα true group των ‘80s, ή τους θιασώτες της grunge των ‘90s, με τα 2-3 καλά album. Η rock σκηνή άλλωστε συνεχίζει αγέρωχα και δίχως αυτούς και οι Alter Bridge το επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
674 
