Πέντε χρόνια μετά το “Hell in a Handbasket” (το οποίο άφησε ανάμεικτα συναισθήματα), ο σχεδόν 70χρονος Meat Loaf, επιστρέφει με νέο full length.
Έχοντας δίπλα του για πολλοστή φορά τον Jim Steinman, τον άνθρωπο στον οποίο οφείλονται οι μεγαλύτερες δισκογραφικές επιτυχίες του, ο κατά κόσμον Marvin Lee Aday, επανέρχεται στον γνώριμο Broadway ήχο, που τον ανέδειξε.
Αυτό που κάνει ιδιαίτερο το νέο album του Meat Loaf είναι πως όλα τα κομμάτια είναι παλαιότερες συνθέσεις του Steinman, τα οποία είχαν χρησιμοποιηθεί σε διάφορα musical του, όπως και σε album άλλων σχημάτων. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε ως ενός σημείου με διασκευές, αλλά υπό την επίβλεψη του ίδιου του δημιουργού, ο οποίος εμπιστεύεται τον Meat Loaf όσο κανέναν άλλο για να τις διαχειριστεί και πράττει σοφά.
Το ό,τι δεν έχουμε να κάνουμε με πρωτογενές υλικό ίσως ξενίσει κάποιους, από την άλλη όμως, τα κομμάτια, στην πλειοψηφία τους, δεν είναι γνωστά, σε σημείο που αν δεν ανέφερα τα παραπάνω, ενδεχομένως να μη γινόταν αντιληπτό το συνθετικό ποιόν του εν λόγω δίσκου, στους περισσότερους. Άλλωστε, ο εύσωμος καλλιτέχνης δεν έχει να αποδείξει πλέον κάτι και ήδη σκέφτεται να αποσυρθεί, σύμφωνα με δηλώσεις του.
Το “Braver Than We Are” (του οποίου αρχικός τίτλος ήταν “Brave and Crazy”) ξεκινάει με το bluesάτο και jazzy “Who Needs the Young”, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα για μια δουλειά εξ αρχής φτιαγμένη για να αποδοθεί ως performance πάνω στην σκηνή.
Ακολουθεί το 11λεπτο (!) “Going All the Way Is Just a Start”, με τις συμμετοχές των Ellen Foley και Karla DeVito, μια σύνθεση που ενισχύει το θεατρικό χαρακτήρα του δίσκου. Να σημειώσουμε πως το κομμάτι συνυπογράφει ο τεράστιος Don Black.
Την σκυτάλη παίρνει το μπαλαντοειδές “Speaking in Tongues”, στο οποίο συναντάται και η Stacy Michelle στα φωνητικά. Ο τίτλος του επόμενου, “Loving You Is a Dirty Job (But Somebody’s Gotta Do It)” (στο οποίο βρίσκουμε ξανά την Stacy Michelle), ίσως να λέει κάτι σε μερικούς κι όχι άδικα μιας και το εν λόγω τραγούδι υπήρχε αρχικά στο “Secret Dreams and Forbidden Fire” της Bonnie Tyler, για την οποία by the way, ο Steinman έχει γράψει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της (μεταξύ άλλων και το “Total Eclipse of the Heart”).
Το 8λεπτο “Souvenirs” ξεκινάει ήρεμα, υπό τον ήχο πνευστών κι εξελίσσεται σε ένα μελαγχολικό κρεσέντο που αναδεικνύει το ερμηνευτικό εύρος του Meat Loaf, με το σαξόφωνο να συντροφεύει άψογα και να συντελεί και στην κλιμάκωση του κομματιού. Ιντερολουδιακό σφηνάκι δυο λεπτών για τη συνέχεια με το “Only When I Feel”, το οποίο φαντάζομαι πως θα λειτουργούσε σαν γέφυρα σε κάποιο από τα musical του Steinman.
Αυτό που ειλικρινά δεν γνώριζα (και σίγουρα δεν περίμενα) είναι πως το “More” των Sisters of Mercy, συνυπογράφει μαζί με τον Andrew Eldritch ο Jim Steinman, τραγούδι που βρίσκεται μέσα στο “Braver Than We Are” και αλλάζει αρκετά με τον Meat Loaf στο μικρόφωνο, δημιουργώντας μια πιο θεατράλε αίσθηση, δίχως όμως να βιάζεται καλλιτεχνικά το original.
Το “Godz” θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η πιο rock στιγμή του album, ελέω του βασικού riff του και του εμβατηριακού ρυθμού του κουπλέ. Αρκετά ενδιαφέρον και μερικά κλικ πιο “αλλού” σε σχέση με τα άλλα κομμάτια.
Άλλη μια γυναικεία φωνή συντροφεύει τον Meat Loaf, αυτήν τη φορά εκείνη της Clan Coey στο “Skull of Your Country”, το οποίο περιέχει και μέρη από το προαναφερθέν “Total Eclipse of the Heart”. Πιο γάλακτος γίνεται, αλλά πιο ‘80s δε γίνεται!
Το τέλος του δίσκου θα σημάνει το “Train of Love”, ένα σπιρτόζικο τραγούδι το οποίο μερικές δεκαετίες πριν, ο ίδιος τραγουδιστής θα του έσκιζε τον πάτο ερμηνευτικά, μιας και στην παρούσα φάση λείπει κάπως η ενέργεια, αλλά -διάολε- ο τύπος κεντάει ούτως ή άλλως για την ηλικία του.
Σε γενικές γραμμές, το “Braver Than We Are” είναι μια ακόμη όμορφη δουλειά/ συνεργασία του Meat Loaf με τον Jim Steinman, η οποία διαθέτει την ποιοτική σφραγίδα των δημιουργών του και θα ευχαριστήσει όλους όσους γουστάρουν rock όπερες και δη, παραστάσεις τύπου Broadway. Κι όσο κι αν προτιμώ τον “χοντρό” σε περισσότερο rock μονοπάτια, δε γίνεται να μην παραδεχτώ πως ο άνθρωπος είναι γεννημένος για σκηνές θεάτρων και το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο.
Κρίμα που μερικοί θα τον (ξανα)θυμηθούν όταν θα είναι ήδη αργά.
559 
