16 ολόκληρα χρόνια μετά το “Brujerizmo” οι (και καλά) Μεξικάνοι extreme metal ήρωες επιστρέφουν με το καλύτερο ίσως άλμπουμ της καριέρας τους, λίγους μήνες μετά το τελευταίο EP τους “Viva Presidente Trump!”.
Κακά τα ψέματα, οι Brujeria πάντα ήταν διάσημοι για το ακραίο χιούμορ τους και την μεταξύ σοβαρού και αστείου αισθητική τους, αλλά μουσικά μέχρι τώρα ήταν hit or miss. Είχαν μεν πολύ καλές στιγμές (ειδικά στα EP) αλλά έκαναν και συχνά κοιλιά κι αυτό το λέω σαν οπαδός τους.
Αυτά λοιπόν ξεχάστε τα, το “Pocho Aztlan” είναι το άλμπουμ που όλη αυτή η προοπτική που φαινόταν στις καλύτερες φάσεις τους βγαίνει στην επιφάνεια. Με νέο line-up από banditos, οι Juan Brujo , Pititis, Pinche Peach και Fantasma πλέον συνοδεύονται από 2 αδέρφια ντράμερ εκ Σκανδιναβίας (γκουχ), 2 ακόμα μπασίστες ένας εκ των οποίων είναι όσο μεξικάνος όσο το Earl Grey κι έχει φετίχ με χειρουργικά εργαλεία ενώ πλέον βασικός κιθαρίστας έχει αναλάβει ο Hongo ο οποίος καμιά φορά κυκλοφορεί και σαν Emburyonymous.
Το όλο άλμπουμ ζέχνει 90s grindcore και extreme metal, όπως το διδάξανε οι Napalm Death της δεύτερης περιόδου τους, από το “Diatribes” και μετά, οι Brutal Truth και οι Lock Up ενώ σε σημεία βγαίνει στην επιφάνεια η μυρωδιά των Nailbomb και του “Soul Of A New Machine” (όλοι ξέρετε ποιων). Τα ποιο χαβαλετζίδικα σημεία είναι περιορισμένα στο ποδοσφαιρικό “Mexico Campeon” και το χιλιοδιασκευασμένο γνωστό punk κομμάτι που εδώ μετατρέπεται σε “California Uber Aztlan”, ο υπόλοιπος δίσκος δεν αστειεύεται και δεν δείχνει έλεος, με τα blast beat να εναλλάσσονται με ισοπεδωτικά groove και τον Brujo και την συμμορία του στα φωνητικά να είναι σε σπάνια φόρμα.
Στιχουργικά, μεταξύ άλλων, ο δίσκος αναφέρεται στον διχασμό που νιώθουν οι Chicanos των ΗΠΑ παγιδευμένοι μεταξύ 2 εθνών που δεν τους θέλουν (Pocho είναι υποτιμητικός όρος που χρησιμοποιούν οι μεξικάνοι για όσους ομοεθνείς τους γεννήθηκαν ή ζουν χρόνια στις ΗΠΑ, και Aztlan είναι ο μυθικός τόπος προέλευσης των Αζτέκων), σε αυτούς που παγιδεύονται στον πόλεμο των ναρκωτικών και έχουν να αποφασίσουν “Plata o Plomo”, ασήμι η σφαίρα ( ή δουλεύεις για τα καρτέλ ή σε βρίσκουν διαμελισμένο), στην μετανάστευση και τους “Αγγέλους των συνόρων”, την μεξικάνικη δεισιδαιμονία και μαύρη μαγεία, κοινώς οι Brujeria μας θυμίζουν ότι για την πλειονότητα των μεξικάνων η καθημερινότητα είναι πιο extreme από τη φαντασία κάθε metal συγκροτήματος.
Αυτό το άλμπουμ δικαιώνει πλήρως την πίστη των οπαδών του γκρουπ που περίμεναν υπομονετικά νέα ολοκληρωμένη δουλειά και ικανοποιεί κάθε προσδοκία τους, όσο για όσους γουστάρουν ακραίο metal και grind και μέχρι τώρα υποτιμούσαν το γκρουπ και τους αντιμετώπιζαν σαν καρικατούρα, μετά το “Pocho Aztlan” τους βλέπω να κατεβαίνουν στο δρόμο με πανό Juan Brujo para Presidente πίνοντας mezcal από κρανία chupacabras.
912 
