Χρόνια επιθυμίας, μήνες προετοιμασίας και μεγάλη ανυπομονησία για το νεοσύστατο φεστιβάλ της Smoke The Fuzz, μιας διοργανώτριας εταιρίας που δείχνει να μη φοβάται να ρισκάρει και συνάμα χαίρει καθολικής αποδοχής από το σύνολο των φίλων της μουσικής και πλέον των συνεργαζόμενων μουσικών.
7 συγκροτήματα από ΗΠΑ, Καναδά, Σουηδία και Γαλλία χωρίς κάποιο γέμισμα εγχώριου support (όπως είθισται σε παρόμοιες προσπάθειες), 3 εκ των οποίων για πρώτη φορά στην Ελλάδα και με ονόματα-απωθημένα για τους θιασώτες του υπόγειου ήχου.
Επίσης, τους ευχαριστώ προσωπικά, αφού λόγω προηγούμενης μου εργασίας (μόνο Rock Menudo, ρε μούτρα) είχα χάσει την ευκαιρία να δω αρκετούς από αυτούς και τους είδα μαζεμένους.
Γύρω στις 16.45 ανέβηκαν στη σκηνή οι Γάλλοι Love Sex Machine, που αν κι αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα με την κιθάρα, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό σε ένα Gagarin που ακόμα προσπαθούσε να ξυπνήσει. Το στιλ τους κοντινό σε εκείνο των Eyehayegod, με ταχύτητες μετρίου προς γρήγορου ρυθμού, βαρύ σαν τσιμέντο και με ήχο πολύ καλό (και ποιοτικά και συναισθηματικά) για ξεκίνημα. Άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις και κάτι μου λέει πως θα τους ξαναδούμε σε full set.
Στη συνέχεια, οι Σουηδοί Suma με το νέο τους “Order of Things” στις αποσκευές πήραν σύντομα τη σκυτάλη. Ο ημίγυμνος ντράμερ τους ήταν εκείνος που διεύθυνε τα πράγματα και κατεύθυνε τους παρευρισκόμενους προς μια μουσική άβυσσο. Ορεξάτοι και με full ενέργεια (δεν είχαν προλάβει ακόμα να λιώσουν), έπαιξαν παλιά και καινούργια τραγούδια και κράτησαν το ενδιαφέρον όλων αμείωτο.
Η αντιπαράθεση του σκοτεινού Gagarin με το φως του έξω χώρου μου δημιουργούσε κάποιο είδος vertigo όταν αποφάσισα να βγω για τζούρες οξυγόνου, αφού ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε κλειστό χώρο τόσο νωρίς. Γενικά, κόσμος έμπαινε κι έβγαινε σε κάθε ανάπαυλα, με την προσέλευση να αυξάνεται συνεχώς κι όλοι να είναι ευτυχισμένοι.
Οι Black Cobra, με τη μανιασμένη τους εκδοχή επιθετικού thrash metal, περασμένες από sludge κρεατομηχανές, έσβησαν κάθε χαμόγελο, αντικαθιστώντας το με μια έκφρασης έκπληξης. Δυο άτομα από ό,τι φαίνεται, είναι αρκετά για να κατεδαφίσουν τον ήδη ταλαιπωρημένο σοβά του Gagarin, αν και ηχητικά θα χρειάζονταν κατ’ εμέ λίγα μπάσα. Προτείνω σε όσους διαβάζουν και δεν ξέρουν να ακούσουν το πρόσφατο τους “Imperium Simulacra”. Σαρώνει!
Στη συνέχεια, το μενού είχε ένα από τα απωθημένα του γράφοντα, τους Καναδούς Sons of Otis, που ξεκίνησαν ευθύς, αφού πρώτα ευχαρίστησαν τους πάντες για αυτήν τη βραδιά. Την παράσταση έκλεψαν τα εφεδιασμένα τους φωνητικά, τα οποία δημιουργούν την απόκοσμη ατμόσφαιρα, σήμα κατατεθέν τους, και οι γκριμάτσες του τυμπανιστή “Γκρισίνο” όσο έσπαγε ό,τι είχε μπροστά του.
Ξεκίνησαν με το “Far from myself”, με περιπέτειες του κύριου Baluke και τις ζώνες που είχε για τις δυο του κιθάρες (η μία κιθάρα για αριστερόχειρες, αλλά ανεστραμμένη και όποιος κατάλαβε- κατάλαβε), οι οποίες χάλασαν λίγο το κλίμα και δημιουργούσαν κενά στην εμφάνιση τους. Έπαιξαν το “Bad Man” των Lynyrd Skynyrd και τζάμαραν όσο περισσότερο μπόρεσαν, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς με το ελληνικό κοινό.
Οι έτεροι Καναδοί της βραδιάς, Dopethrone ξεσήκωσαν το πλήθος με ένα στιλ πιο πιασάρικο από των υπολοίπων, δίνοντας ένα όμορφο show, παρόλο που το ένα μέλος ήταν με πόδι σε νάρθηκα.
Έχοντας τους Mike (YOB) και Muleboy (Bongzilla) να βοηθούν στο “Scum Fuck Blues” και με σύμμαχο τον καλό ήχο, άφησαν για ακόμη μια αφορά την αρίστη των εντυπώσεων. Στα highlights και η εξαιρετική απόδοση του νέου “Shot Down”.
Το πρώτο που έκαναν οι Αμερικανοί Bongzilla όταν ανέβηκαν στην σκηνή, ήταν να ζητήσουν από το κοινό χόρτο για αγορά ή ανταλλαγή. Έπειτα, τα πράγματα έγιναν ενδιαφέροντα με τους μουσικούς να κάνουν διαλείμματα ρουφώντας από bong, ενώ έπαιζαν την επιτομή του βαρέως sludge, που τόσο καλά ξέρει να παράγει ο αμερικάνικος νότος.
Η γδαρμένη και γρεζάτη φωνή, οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα σοδομιστικά τύμπανα διέλυσαν κάθε αμφιβολία και μας έκαναν να ανυπομονούμε για νέο τους υλικό. Στο δεύτερο μισό του set τους, ανακάλυψα πως στον επάνω όροφο ακούγονταν όλα καλύτερα και μετάνιωσα που δεν σκέφτηκα να ανέβω νωρίτερα τις σκάλες.
Για τους Yob, τα έχω ξαναγράψει και θα τα επιβεβαιώσω και πάλι. Οι άνθρωποι είναι οι επιστήμονες του sludge/doom και η μουσική τους είναι εισαγωγή στο μυστικισμό και ένωση με ανώτερα όντα. Ο ήχος ιδανικός, τύπου “μάθε μπαλίτσα στον άρχοντα”, η μεταμόρφωση του Mike από χαμηλοβλεπούσα σε απόλυτο άρχοντα του χώρου σε συγκλονίζει και το σύνολο σε μαγεύει. Κάθε νότα, καρφί στον ψυχικό σου κόσμο που αφήνει σημάδι ανεξίτηλο. Κάθε χτύπημα πλήγμα στη μουντή σου ρουτίνα, αφού εν τέλει, η μουσική είναι από τα λίγα που σε κρατάνε ζωντανό. Οι live εμφανίσεις των YOB θα έπρεπε να βρίσκονται στο bucket list κάθε υγειώς σκεπτόμενου metalhead.
Το γεγονός του να βλέπεις ένα νέο φεστιβάλ με ένα τόσο καταστρεπτικό line up, που κρατάει τους ανακοινωθέντες χρόνους εμφανίσεων και δεν ταλαιπωρεί τους επισκέπτες από τη μία, και τους μουσικούς να παρακολουθούν ο ένας τον άλλον σαν να είναι κι εκείνοι απλοί θεατές (οι Sons of Otis βρίσκονταν μαζί μου στον όροφο και τραβούσαν video Bongzilla, για παράδειγμα), από μόνο του λέει πολλά. Στα συν επίσης, τα όμορφα festival t-shirts στην ελκυστική τιμή των 12 έουρος… μπράβο, ρε Ελίνα!!! Και του χρόνου ακόμα περισσότεροι…
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
618 
