NARNIA: “Narnia”

Το λιοντάρι Aslan από τη σειρά φαντασίας του C.S. Lewis, που με τη θυσία του θυμίζει εκείνη του Χριστού για τον άνθρωπο, αποτέλεσε το σύμβολο των Σουηδών Narnia.

Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1996 στην πόλη Jonkoping της νότιας Σουηδίας από τον κιθαρίστα Carl Johan Grimmark και τον τραγουδιστή Christian Liljegren.

Το ύφος των Narnia ήταν από την αρχή νεοκλασικό, μελωδικό μέταλ με λίγα στοιχεία από power και με στίχους που είχαν υμνητικό περιεχόμενο προς τον… Κύριο. Έχτισαν μια ισχυρή οπαδική βάση κυκλοφορώντας έξι στούντιο άλμπουμ από την αφετηρία ως το 2009. Από το 2010 ως το 2014 το γκρουπ παρέμεινε ανενεργό, καθώς ο Liljegren είχε ήδη από το 2008 αφήσει τη θέση του πίσω από το μικρόφωνο. Δυο χρόνια πριν όμως, οι ιδρυτές επαναπροσεγγίζουν το αρχικό τους όραμα κι αισθάνονται έτοιμοι να επιστρέψουν στη δουλειά και τη δισκογραφία.

Το ομότιτλο 7ο άλμπουμ τους, “Narnia”, περιέχει 9 νέα τραγούδια που συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά της διαδρομής τους. Με μια παραγωγή σύγχρονη, αλλά όχι ισοπεδωτική και απρόσωπη, προσφέρουν στους φίλους αυτού του ήχου και της κατεύθυνσης ένα δίσκο φρέσκο και απέριττο. Συνθετικά είναι ολοφάνερο πως έχουν επιλεγεί με προσοχή οι αποδοτικότερες από την αρχική πληθώρα των ιδεών με αποτέλεσμα μια διαδοχή τραγουδιών που μπορεί να μην περιέχει τον νέο τεράστιο ύμνο που θα γράψει ιστορία, δεν έχει όμως επίσης τρύπες αδιαφορίας και φτηνά γεμίσματα.

Η κιθαριστική δουλειά τόσο στα ριφ όσο και στα σόλο είναι πραγματικά λειτουργική, έξυπνη και σαν μουσική ικανή να συγκινήσει και οπαδούς του παραδοσιακού metal. O Christian Liljegren είναι όμως μάλλον ο πρωταγωνιστής του άλμπουμ με μια διαρκή παράσταση φωνητικών που απογειώνει τις μελωδίες. Χωρίς ακρότητες και με προφανώς τεράστια εμπειρία, προσφέρει με αφηγηματικότητα και λυρισμό μια ξεχωριστή προσέγγιση στη γενικά θετική αύρα του δίσκου.

Σχεδόν τα περισσότερα από τα 9 τραγούδια των Narnia αξίζουν μια τουλάχιστον βόλτα και είμαι βέβαιος πως κάποια από αυτά θα είχαν πολύ πιο σημαντικά αποτελέσματα πάνω σε αρκετούς αν δεν είχαν ντυθεί από τόσο αφελείς στίχους, στην χριστιανική παράδοση του γκρουπ. Όσο κι αν θέλεις να τους αγνοήσεις, τιμώντας τη μουσική, υπάρχουν στιγμές δύσκολες να τις αντέξει ακόμα και ο πιο καλόπιστος χριστιανός…

Συνοπτικά όμως, πέρα από αυτό, όσοι περίμεναν την επιστροφή τους, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ικανοποίηση για μια δουλειά που βρίσκεται μακριά από μια απλή διεκπεραίωση.

1156

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…