Θεωρώ πως οι Σουηδοί post-rockers pg.lost δεν χρειάζονται συστάσεις.
Επίσης θεωρώ το “Key”, το οποίο κυκλοφόρησαν προ τετραετίας, μια από τους ωραιότερες δουλειές του είδους. Λαμβάνοντας υπόψιν το πόσο προέκταση του εαυτού μου είχε γίνει ο συγκεκριμένος δίσκος, τις ατέλειωτες ώρες επαναλαμβανόμενης ακρόασης σε σημείο ψυχαναγκασμού, αδημονούσα για την κυκλοφορία του “Versus” κι εν μέρει νιώθω πως δικαιώθηκα.
Αν και μουσικά δεν συγκαταλέγεται στις εύπεπτες κυκλοφορίες, καθότι το “Versus” απαιτεί την καθολική προσοχή σου και οι μακροσκελείς του συνθέσεις δεν βοηθάνε σε αυτό, εντούτοις όμως, ακρόαση με την ακρόαση, ανακαλύπτεις καινούρια διαφορετικά στοιχεία που σε κερδίζουν όλο και περισσότερο, είτε πρόκειται για πιασάρικα riff, είτε για “βαριές” κιθάρες, είτε για την περιρρέουσα μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Μπορεί στο “Versus” οι τόνοι να έχουν πέσει εν συγκρίσει με το παρελθόν και να είναι αισθητή η απουσία “νεύρου”, οι pg.lost όμως κατάφεραν ακόμη μια φορά να δημιουργήσουν μια ηχοχρωματική αφήγηση στην βάση της οποίας κεντρικός άξονας παραμένει το συναίσθημα. O δίσκος ξεκινάει με το ανάλαφρο σαν φθινοπωρινό αεράκι “Ikaros” για να δώσει με την σειρά του θέση στο “Off Beaten Pain”, του οποίου τα riff κολλάνε στο κεφάλι σου όπως η τσίχλα στο οδόστρωμα.
H ακρόαση συνεχίζεται με εναλλαγή διάθεσεων και συναισθημάτων, όπου τα αργά σημεία διαδέχονται τα κιθαριστικά ξεσπάσματα, απλά για να σου υπενθυμίσουν πως η γαλήνη, εκτός από πρόσκαιρη, είναι και πλασματική. Το album κλείνει δυναμικά με το “Α Final Vision”, του οποίου οι πρώτες νότες δεν σε προϊδεάζουν για την οργιώδη λαίλαπα που θα ακολουθήσει.
Για εμένα δε συγκρίνεται με τον προκατόχο του, όμως το “Versus” κρύβει την δική του γοητεία και σε προκαλεί να την ανακαλύψεις. Έτσι λοιπόν, μετά από επανειλλημένες ακρόασεις κι ορμόμενη από το βιβλίο για την συναισθησία του Jamie Ward – The Frog Who Croaked Blue, καταλήγω στο συμπέρασμα πως το καινούριο πόνημα των Σουηδών είναι κίτρινο.
668 
