Η Σαββατιάτικη έξοδος προμήνυε punk κι όλα συνηγόρησαν ώστε το όλο σκηνικό να “αμφιεστεί” κατάλληλα για να υποδεχτεί τον θρυλικό, έστω και δεύτερο στην ιστορία των Ramones, drummer Marky Ramone στην Αθήνα.
Ο καιρός βροχερός με δυνατή υγρασία και κουφόβραση, δημιούργησε ένα σκηνικό ότι πρέπει για να ξυπνήσει μνήμες και να δημιουργήσει νέες punk αναμνήσεις.
Όσοι βρέθηκαν από νωρίς (8:30) στο πολύ καλά διαμορφωμένο κι άνετο για τέτοια γεγονότα χώρο του Piraeus Academy, ένιωσαν τα δυνατά vibes επί σκηνής του ελληνικού garage ντουέτου των Graviola, τα μπλουζάκια ν’ αρχίζουν να κολλάνε από την υγρασία πριν το πρώτο χτύπημα της μπότας στο δάπεδο.
Ο εξαερισμός και ο κλιματισμός του χώρου ήταν λειψός καθ’ όλη τη διάρκεια του live, μα αυτό συνέβαλε στο να γίνει η βραδιά πιο dark, πιο δυναμική, να έχουμε ένα επιπλέον κίνητρο να ιδρώσουμε τη φανέλα στη συνέχεια. Σε ένα πολύ δυνατό, ηλεκτρικό και πιο underground μοτίβο οι Έλληνες rockers εξασφάλισαν ένα δυναμικό opening και να καταχειροκροτήθηκαν από το όχι ιδιαίτερα πυκνό κοινό που βρέθηκε εκείνη τη στιγμή στην αρένα.
Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Ο χώρος σιγα σιγα γέμιζε (όχι “πίτα” όμως, παρά την πολύ προσιτή τιμή του εισιτηρίου) και χαρακτηριστικές φιγούρες των αθηναϊκών ροκ φυλών έκαναν έντονη την παρουσία τους. 50φεύγα old school ροκάδες, αρκετοί 30άρηδες ή εκπροσώποι των λεγόμενων “παραγωγικών ηλικιών” και κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα, πιτσιρικάδες με punk αμφίεση, ζωντάνια και πιο πολύ punk διάθεση (σε αντίθεση με την γκλαμουρο-καγκουριά που συνάντησα στο Γκάζι από τη διαδρομή μου από το μετρό προς το συναυλιακό χώρο).
Όλα ήταν έτοιμα κι η δυναμική μπάντα έκανε την εμφάνισή της. Ο Marky ήρεμος, λιτός, χαιρέτησε σεμνά το κοινό μασώντας την τσιχλίτσα του (χωρίς εμφατικούς αλαλαγμούς του τύπου “Hello Athens, it’s great to be here” και τέτοια), λαμβάνοντας θέση πίσω από τα τύμπανά του, με το υπόλοιπο crew αποτελούμενο από τους: τον Ken Stringfellow (The Posies) στα φωνητικά, τον Captain Poon στην κιθάρα(Bloodlights, Gluecifer) και τον Alejandro V στο μπάσο.
“1-2-3-4” και φύγαμε. Η ροή των τραγουδιών ήταν ακατάπαυστη. Ο Ken επί σκηνής σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του, κλοτσώντας και χτυπώντας τη βάση του μικροφώνου του, σπιτάρωντας στο αέρα και πάνω απ’ όλα ερμηνεύοντας μοναδικά με ξεχωριστό τρόπο τις επιτυχίες των Ramones ξεσηκώνοντας το κοινό και ιδιαίτερα όσους βρέθηκαν front stage, οι οποίοι το έζησαν πραγματικά.
Οι εκτελέσεις είχαν έναν πιο δυναμικό και βρώμικο ήχο από αυτό που συνήθιζαν οι Ramones, δηλαδή πιο ροκ, γεγονός που δεν ενόχλησε καθόλου, αντίθετα έβαλε την σφραγίδα της μπάντας στο όλο concept, το οποίο έβγαζε ατελείωτη ενέργεια επί σκηνής, με μηδαμινά κενά μεταξύ των τραγουδιών (όπως κι οι Ramones), με τον Ken, έναν μοναδικό perfomer, τον Alejandro V να σφυροκοπάει ανελέητα το μπάσο του (και σε όμορφα φωνητικά) και τον Captain Poon, μια επιβλητική ροκ παρουσία που έλεγες: “τώρα θα σολάρει, τώρα θα σολάρει”, αλλά ακολούθησε πιστά τις νόρμες που επέβαλλε η αύρα των Ramones και βέβαια η ήρεμη δύναμη στα drums ο αγέρωχος Marky (“Chewing out a rhythm on his bubblegum”).
Ειλικρινά, αυτήν τη φορά, δε σημείωσα τίποτα στο μπλοκάκι μου για την εν λόγω κριτική. Από το “I Believe In Miracles” βρέθηκα μπροστά στη σκηνή για να χτυπηθώ και ν’ απολαύσω το μοναδικό αυτό live. Επιτυχίες από όλη την πορεία του συγκροτήματος ακούστηκαν με μοναδικό τρόπο από τη μπάντα, όπως βέβαια τα “Pet Sematary”, “I Wanna Be Sedated”, “I Don’t Care”, “Do You Remember Rock ‘N Roll Radio” (το οποίο σηματοδότησε την επάνοδό τους από το πρώτο encore), η επική διασκευή στο “What A Wonderful World” και βέβαια το highlight της βραδιάς στο “Blitzkrieg Bop (Hey Ho Let’s Go)”, όπου ο Ken επανερχόμενος από το δεύτερο encore χωρίς μπλούζα (κάνοντας ακομπλεξάριστα εμφανή την ηλικία του – κοντεύει τα 50) να μπλέκεται με το κοινό, κλείνοντας μοναδικά ένα καταπληκτικό punk- rock Σαββατόβραδο.
Ο Marky μας χαιρέτισε λιτά κι απέριττα και μια μικρή μάχη για ένα drumstick στήθηκε ως είθισται. Μπορεί να μην έπαιξαν το “Somebody Put Something In My Drink”, αλλά δε μας πείραξε καθόλου, αφού η αύρα που μετέδωσαν ήταν μοναδική. Ένα punk πρελούδιο 4 ακόρντων σε μια μουντή Αθήνα.
Στην επιστροφή, ο δρόμος προς το μετρό με έβγαλε μπροστά από τα σκυλο-ποπ – γκλαμουράτα μαγαζιά, τις κουκλίτσες με τις γυαλιστερές πλατφόρμες – κόθορνους, τα αγοράκια με τα γυρισμένα πουκάμισα και τα ευφάνταστα tattoo, μπροστά από πολυτελή σπορ αυτοκίνητα με απαστράπτοντα ζαντίδια… Προς στιγμήν, πέρασε από το μυαλό μου ότι “αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ”, όμως η φωνή του Joy με επανέφερε στη ροκόσφαιρα ψιθυρίζοντάς μου…
“I believe in miracles, I believe in a better world for me and you”
ΥΓ. Όσος λόγος κι αν έγινε από κάποιους για το βαμμένο μαλλί – περούκα του Marky, είμαι βέβαιος ότι μετά το Live οι περισσότεροι από εμάς νιώσαμε σαν playmobil μπροστά στη δυναμική της μουσικής των Ramones που μας μετέδωσε με μοναδικό τρόπο.
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
529 
