Είναι φορές που όσες αράδες κι αν γράψεις, η ουσία παραμένει ίδια και την γνωρίζεις a priori, καθιστώντας το γραπτό σου εξ αρχής αχρείαστο.
Το να σχολιάσεις τη νέα κυκλοφορία του Udo Dirkschneider είναι ανώφελο και περιττό, μιας και στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με ένα οποιοδήποτε live album, αλλά το ζωντανά ηχογραφημένο επίσημο “αντίο” του εν λόγω frontman στους Accept. Μια ανασκόπηση καριέρας, η οποία παρά τα σκαμπανεβάσματά της, αριθμεί ουκ ολίγες κλασικές στιγμές, οι οποίες είναι καταδικασμένες να μνημονεύονται για πολλά χρόνια ακόμα.
Μην περιμένεις, αγαπητέ αναγνώστη, να υπάρξει κάποιου είδους κριτική για το δίσκο, ούτε φυσικά ενδεχόμενη σύγκριση με άλλες live κυκλοφορίες των Accept. Θα ήταν άδικο και σίγουρα ανούσιο. Στην τελική, μια χαρά είναι ο ήχος κι ο Dirkschneider δίνει τον καλύτερο εαυτό του, ακόμη και στα 64 του χρόνια.
Το “Live- Back to the Roots” λοιπόν, είναι η απόρροια της πρόσφατης περιοδείας του Udo (η οποία πέρασε κι από Ελλάδα), η οποία, εύλογα, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, διότι σε μια εποχή που τα νεότερα σχήματα δεν καταφέρνουν να αγγίξουν την έννοια “διαχρονικότητα” (τα παράπονά σας στην ανάγκη για γρήγορη και συνεχή πληροφόρηση, όπως και στην πτώση της αγοράς δίσκων), το κοινό στρέφεται στις παλιές δόξες του παρελθόντος, κάτι το οποίο ορθώς εκμεταλλεύτηκε ο “κοντός”, προς τέρψιν χιλιάδων οπαδών της πρώην του μπάντας (η οποία, από την πλευρά της, δεν πάει διόλου άσχημα).
Ό,τι θα ήθελες να ακούσεις από την Accept era του Udo, θα το βρεις σε ετούτο το ιστορικής σημασίας διπλό album, με κομμάτια όπως “Starlight”, “Breaker”, “Princess of the Dawn”, “Metal Heart”, “Living for Tonite”, “London Leatherboys”, “Balls to the Wall”, “Restless and Wild”, “I’m a Rebel” και “Fast as a Shark” να σου κλείνουν το μάτι και να υπογραμμίζουν πως “ο παλιός είναι αλλιώς”.
Σαφέστατα απαραίτητο για κάθε κάθε αμετανόητο metalhead, αλλά κι ιδιαίτερα χρήσιμο για εκκολαπτόμενα μεταλλάκια, προκειμένου να μάθουν ιστορία.
511 
