Δεύτερο album για τους Δανούς Infinity Overture και ενώ το πρώτο κομμάτι “The Hunger” ξεκινάει δυναμικά, κατευθείαν αρχίζει η γκρίνια και η δυσαρέσκεια, αφού ο ηγέτης-κιθαρίστας της μπάντας Niels Vejlyt δείχνει παντελώς αποπροσανατολισμένος.
Symphonic metal (που θα ήθελε να είναι progressive) με gothic στοιχεία και κουραστικό shredding που δείχνει να υπάρχει απλώς για να υπάρχει, χωρίς να δένει με το σύνολο και τις συνθέσεις. Η Kimmie Tenna Nielsen έχει καλή φωνή, για όσους αρέσκονται σε Evanescence και Within Temptation στυλ, αλλά τα διάσπαρτα brutal φωνητικά του Vejlyt χαλάνε την ήδη θολή εικόνα και ακούγονται παράταιρα. Οι συμμετοχές του Fabio Leone και της Amanda Somerville δεν σώζουν την κατάσταση και το άλμπουμ ακούγεται ανέμπνευστο και κουραστικό.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με τόσους ταλαντούχους μουσικούς που εμφανίζονται ανά κοπάδια και ενώ δείχνουν γνώστες του οργάνου τους, δεν μπορούν να συνθέσουν ένα τραγούδι της προκοπής. Αυτή η “ανοιχτομυαλιά” που ταλαιπωρεί τον ευρύ χώρο του metal έχει καταντήσει κουραστική και γέμισε το ξεχειλωμένο πλέον ιδίωμα με πουθενάδες. Είναι τέτοια η πληθώρα προσφοράς στο χώρο της μουσικής πλέον, που πρέπει να σοβαρευτούν κάποιοι και να μην χάνονται στις προθέσεις τους.
Ανδρέας Ανδρέου
448 
