Η γενικότερη παγκόσμια κατάσταση για όσους βγαίνουν λίγο από το πνευματικό τους καβούκι είναι κάτι παραπάνω από αβέβαιη.
Παγκόσμιες ανακατατάξεις, εγχώρια παρακμή και αλλαγή κι ένας Σεπτέμβρης να εισβάλει σιγα σιγα σε αυτό το τοπίο των αλλαγών και του μικρόκοσμού μας. Μια ψυδέλεια σε πολλά πεδία δηλαδή.
Τι πιο ταιριαστό λοιπόν, να ακολουθήσουμε τα χνάρια μιας συναυλίας ψυχεδελικού ροκ από τους ανερχόμενους και πολλά υποσχόμενους Ιάπωνες Kikagaku Moyo, με support τους Έλληνες Cyanna Mercury.
Κατά τις 8:30 βρέθηκα στο στενάκι Ωγύγου και Λεπενιώτου, στις γραφικές industrial γειτονιές του Ψυρρή, που εδράζεται το συναυλιακό στέκι Death Disco, με λιγοστό κόσμο στα πεζοδρόμια να αναμένουν να αρχίσει το live. Αναμεταξύ μας γνωστές φιγούρες της εγχώριας ροκ σκηνής (μουσικοί και κριτικοί). Επίσης, τριγύριζαν 4 συμπαθητικοί και ήσυχοι νεαροί Ιάπωνες με ένα ένα ποτήρι νερό στο χέρι, βγαλμένοι ενδυματολογικά από την εποχή των early 70s, που δε χρειάζονταν πολύ για να μαντέψεις ότι ήταν τα μέλη των Kikagaku Moyo. Προσιτοί, οικείοι με το χώρο, έπιαναν κουβέντα με τους θαμώνες και κάπνιζαν το τσιγαράκι τους στα πεζούλια, φεϊσμπούκαραν με το κινητό τους, κι ενίοτε έδιναν και κανένα αυτόγραφο.
Μέχρι της 9:30 όπου έκαναν την παρουσία τους επί σκηνής οι Cyanna Mercury, ο μικρός και τελείως δωρικός χώρος είχε γεμίσει. Οι Έλληνες performers και κύριοι εκπροσώποι της ψυχεδέλειας εν Ελλάδι τα έδωσαν όλα και ζέσταναν όσο δεν πάει το κοινό.
Καταιγιστικοί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, καταπληκτικά φωνητικά από τον Spyreas Sid και μια εξαιρετική οn stage παρουσία, ψυχεδελικοί ήχοι, σκληρά ακόρντα με τη εμβληματική κιθάρα του Diamond Pr (και σε δεύτερες φωνές), με τον Nick Sid να δένει με τα πλήκτρα του όλο το psycho – rock μοτίβο, ενώ δεν υστέρησαν Dennis Panagiotidis στο μπάσο και ο Dimitris Georgopoulos στα καλά δουλεμένα τύμπανά του.
To στήσιμο τους, η συνέπειά τους και ο εμπνευσμένος ήχος και στίχος τους, σε θέματα από το “Girl Like You” μέχρι το “All The Dirty Things”, δικαίως τους αναδεικνύουν ως μια τις καλύτερες εγχώριες μπάντες (προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη) στο χώρο της ψυχεδελικής ροκ, που αναμφισβήτητα θα πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να ακουστούν πολύ πέρα από αυτά τα στενά σύνορα της βαλκανικής αντί να υποστηρίζουν ανοίγματα συναυλιών για “μεγάλα” ονόματα (όπως πχ αυτά των Editors). Μια ώρα που όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, τους απολαύσαμε αποθεώνοντάς τους για το πραγματικά εξαιρετικό live που προσέφεραν.
Λίγο μετά τις 10:30 ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Η παρουσία των μελών ανάμεσά μας, κάποιων τύπων ήσυχων με μακριά μαλλιά, μούσια και λιτό hippy style ντύσιμο με παντελόνια καμπάνες και λιτά πουά και καρό πουκαμισάκια, δεν προϊδέαζε τόσο για αυτό που θα ακολουθούσε. Τι ήταν αυτό;
Ένα ατελείωτο τζαμάρισμα, ένας μοναδικός συνδυασμός ψυχεδέλειας όλων των δεκαετιών, μια μπάντα που χρησιμοποιούσε μαεστρικά κυκλικά σχήματα στις συνθέσεις τους σαν κλώνοι των Floyd (τόσο της Syd Barret εποχής όσο και της ύστερης), ένα αμάλγαμα καλιφορνέζικου ήχου με ανεπαίσθητες πινελιές της άπω ανατολής και των Ινδιών, με υποτονικά και ανεπαίσθητα φωνητικά. Πραγματικά ένας ανεξάντλητος ψυχεδελικός τυφώνας που κρατούσε το κοινό άλλοτε αποσβολωμένο με τις τεχνικές τους δεξιότητες κι άλλοτε εκστασιασμένο με καταπληκτικά σόλο, τα απλά και catchy riffs του και την ατελείωτη hard rock δυναμική του.
Οι παρευρισκόμενοι που σχεδόν γέμισαν το συμπαθητικό, μαζεμένο και cozy συναυλιακό στέκι της Αθήνας πέρασαν μια βραδιά που αγγίζει τα επίπεδα μιας ροκ πανδαισίας. Εκπληκτικοί μουσικοί, από τον απίθανο Go Kurosawa στα τύμπανα και τα φωνητικά, τον προσιτό αρκετά εκτός σκηνής και front man της μπάντας Tomo Katsurada σε φωνητικά και κιθάρες, τον ξυπόλυτο κι ανεπανάληπτο κιθαρίστα Daoud Popal, τον μοναδικό Ryu Kurosawa στο σιτάρ να δίνει ένα τόνο ανατολής με υπέροχα γεμίσματα, ενώ οι μπασίστες λάτρεψαν σίγουρα τον ανεξάντλητο Kotsu Guy.
Ξεκίνησαν με ένα πολύ όμορφο (εισαγωγικό) jamming session κι ακολούθησαν περίπου 2 ώρες σαγηνευτικής ψυχεδελικού ροκ και προτίμησαν κυρίως να επικεντρωθούν στο τελευταίο και εξαιρετικό album τους, “House In The Tall Grass”, αλλά και συνθέσεις από τις προηγούμενες δουλειές τους. Ένα live που όχι μόνο δεν έκανε κοιλιά αλλά όσοι παρευρεθήκαμε, θα το μνημονεύουμε για καιρό, σίγουρα θα επιθυμούσαμε να τους ξαναδούμε, να ανακαλύψουμε περισσότερο τις μουσικές τους και να απολαύσουμε ένα ονειρικό ταξίδι από τους Floyd και τους Hawkwind μέχρι τους Soft Machine και τους Caravan, με ήχους Ανατολής και Καλιφόρνιας να μπλέκονται μοναδικά.
Όσοι δεν βρεθήκατε εκεί ανακαλύψτε τους και αν επανέλθουν στη χώρα μας μη τους χάσετε! Έδωσαν μαθήματα σύγχρονου ψυχεδελικού ήχου, που συνδυάζει τις καταβολές τους και δεν απαρνιέται τις επιρροές του.
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
631 
