THE PINEAPPLE THIEF

Σπάζοντας το φράγμα των δέκα άλμπουμ, ο καπετάνιος των Pineapple Thief, Bruce Soord, σμίλευσε το φρέσκο “Your Wilderness” έχοντας την πρόθεση να διαμορφώσει τη νέα διαδρομή με την προσθήκη καλεσμένων μουσικών και χαλαρώνοντας τον δικό του απόλυτο έλεγχο. Απολαμβάνοντας με ταπεινότητα την επιτυχία του εγχειρήματος, απαντά με προθυμία στις ερωτήσεις μας.

Καλησπέρα Bruce. Πώς προέκυψε το όνομα του γκρουπ;
Αρκετά πίσω στο 1999 όταν νόμιζα πως οι Pineapple Thief θα ήταν υπόθεση ενός δίσκου. Προέκυψε από μια σκηνή μιας ταινίας με τον τίτλο “Eve’s Bayou”. Ένα κορίτσι κλέβει έναν ανανά. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…

Ποια είναι τα βασικά στοιχεία που έχτισαν τη μουσική ταυτότητα του νέου άλμπουμ;
Το πιο βασικό στοιχείο είναι η κιθάρα μου (στην περίπτωση αυτού του άλμπουμ, μια ακουστική βαρύτονη). Τα πάντα είναι χτισμένο εκεί πάνω και συχνά το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να είναι αρκετά μακρινό από την αρχική ιδέα. Αυτή είναι η ομορφιά του να έχεις μια σπουδαία μπάντα γύρω σου. Ο Gavin ενέπνευσε προφανώς με τα τύμπανά του όλους μας κι όλοι κρεμάστηκαν πάνω του. Όπως πολλοί ντράμερς συνηθίζουν να λένε, ο ντράμερ είναι το πιο σημαντικό μέλος στο γκρουπ.

Ήταν η δημιουργία ενός 11ου άλμπουμ ένας ιδιαίτερος λόγος για να ανακαλύψεις εκ νέου την αντίληψη γύρω από την κατεύθυνση της μπάντας;
Σίγουρα ήταν. Κάτι έπρεπε να αλλάξει μετά τα τελευταία 2-3 άλμπουμς. Δεν είναι πως δεν μου αρέσουν γιατί τα αγαπώ. Όμως υπάρχουν πράγματα που δεν έπρεπε να είχαμε κάνει και υποθέτω πως πολλοί το παραδέχονται αυτό κοιτάζοντας τον κατάλογο με τις κυκλοφορίες τους. Όμως ακόμα κι έτσι, αν η μπάντα έπρεπε να παραμείνει πηγή έμπνευσης για τους ακροατές μας αλλά και για μας τους ίδιους, έπρεπε να ακολουθήσει ένα νέο μονοπάτι.

Μπορείς να περιγράψεις τη γενική ιδέα γύρω από τους στίχους στο “Your Wilderness”;
Έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά κυρίως με την αποξένωση.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι στο άλμπουμ και γιατί;
“The final thing on my mind”…Ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψα και η ατμόσφαιρα υπήρχε συνέχεια στο μυαλό μου για πολύ καιρό. Ήρθε πολύ εύκολα και μου αρέσει ο τρόπος που το κομμάτι ρέει από το ένα μέρος στο άλλο.

Πώς είναι ο Bruce Soord σήμερα σαν ακροατής;
Ακόμα υπερβολικά επικριτικός, μέχρι το σημείο που να μην μπορώ να απολαύσω αυτό που ακούω. Αναλύω τα πάντα, τα τραγούδια, τον ήχο, την σύνθεση… Κάνει τη γυναίκα μου να τρελαίνεται.

Βρίσκεις έμπνευση σε άλλες μορφές τέχνης για τη σύνθεση των τραγουδιών και το γράψιμο των στίχων κι αν ναι, μπορείς να αναφέρεις κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα;
Αντλώ μεγάλη έμπνευση από βιβλία και ταινίες και είτε το πιστεύετε είτε όχι, από τις ειδήσεις και τις τραγικές ιστορίες που περιέχονται εκεί. Επίσης υπάρχουν πολλές πρωτότυπες ηχητικές ιδέες σε soundtracks ταινιών ή σε διαφημίσεις της τηλεόρασης που με κάνουν να εμπνέομαι.

Θα ακολουθήσει ο Gavin Harrison το γκρουπ στην περιοδεία;
Χα… δεν ξέρω. Μείνετε συντονισμένοι.

Μπορείς να θυμηθείς την αντίδραση ενός οπαδού για την επίδραση της μουσικής σας στη ζωή του που σε εντυπωσίασε;
Δεν είμαι σίγουρος πως η λέξη “εντυπωσιασμένος” είναι η κατάλληλη για τον τρόπο που νιώθω. Μάλλον ταπείνωση και τιμή είναι οι κατάλληλες λέξεις. Συμβαίνει συχνά και είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψω πως νιώθω.

Ποιες είναι οι βασικές σου επιρροές στο τραγούδι και τη σύνθεση;
Πρώτα από όλα πρέπει να χαλαρώνεις και να μην πιέζεις το θέμα. Δεν έχω εμμονές να καταλήξω με μια άγρια, αυθεντική ιδέα. Η πρωτοτυπία έρχεται μετά με τους στίχους και τις μελωδίες. Όσο για την έμπνευση, έρχεται από τον κόσμο γύρω μου, τα πράγματα που βιώνω. Ακόμη και το επίγειο μπορεί συχνά να εμπνεύσει κάτι το εξαιρετικό.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου σήμερα για τη μουσική βιομηχανία και τι θα συμβούλευες μια νέα μπάντα να κάνει;
Νομίζω ότι η σημερινή κατάσταση της βιομηχανίας είναι σπουδαία. Ναι, υπάρχουν λιγότερα χρήματα που αιωρούνται γύρω μας, οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν τη μουσική τους δωρεάν (ή σχεδόν δωρεάν, αν πάρετε το streaming σαν μοντέλο), αλλά ποτέ δεν ήταν ευκολότερο για τις μπάντες να στείλουν τη μουσική τους εκεί έξω. Είναι μια πραγματική αξιοκρατία τώρα. Εντάξει, υπάρχει ακόμα αρκετή τύχη που απαιτείται, αλλά τίποτα σαν τις παλιές μέρες των μεγάλων συμβολαίων. Αν ταράξετε τα νερά στον κόσμο της μουσικής, οι άνθρωποι θα το προσέξουν. Το βασικό πράγμα είναι να μην εγκαταλείψετε ποτέ. Έτσι, πολλοί από τους συναδέλφους μου έχουν κρεμάσει τις κιθάρες τους, επειδή «δεν τα κατάφεραν». Σίγουρα, παίρνει περισσότερο από ένα-δύο χρόνια για να τα καταφέρεις σε αυτόν τον κόσμο…

Έχεις σκέψεις και σχέδια για το επόμενο βήμα ή θα εμπιστευτείς απλά το ένστικτο της δημιουργίας;
Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα δούμε που η γη βρίσκεται σε ένα έτος και κάτι παραπάνω και θα εγκατασταθούμε να ηχογραφήσουμε ένα νέο άλμπουμ. Ποια κατεύθυνση θα πάρει…  δεν έχω ιδέα. Αυτή είναι η διασκέδαση του παιχνιδιού.

Τέλος, σκέψου μια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουν και δεν σου έχει γίνει ποτέ…
“Έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί ασχολείσαι;”… Δες την πραγματικότητα, ο ήλιος θα εκραγεί σύντομα κάποια μέρα… Η απάντηση είναι… “για την κάθε μέρα”…

313
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…