Η αλήθεια είναι πως το κεφάλαιο “folk metal” φαντάζει να έχει κλείσει εδώ και χρόνια, με λιγοστά σχήματα να καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας επάξια τον τίτλο, δίχως να αναλώνονται μονάχα σε τριαλαρί-τριαλαρό φιοριτούρες.
Οι Dark Forest, ευτυχώς, δε θέλουν να ασχοληθούν με στρουμφάκια και μαγικά τσουκάλια κι αντ’ αυτού εξοπλίζουν ατίθασα καλικατζαράκια, τα οποία ματώνουν τη φανέλα. Άκρως κιθαριστικό και μακριά από τη λογική “βαράτε βιολιτζήδες”, το κουιντέτο από την Αγγλία ισορροπεί την πολεμοχαρή τάση του με το φολκλορικό στοιχείο και το αποτέλεσμα είναι καλύτερο από αυτό που περιμένεις.
Καλπάζοντα riff κι αισθητική “ελάτε όλοι στην κοιλάδα να σφαγιάσουμε τους οχτρούς”, με κύριο μειονέκτημα την προβλέψιμη τακτική με την οποία εφορμά το group, κάτι που μπορεί να τους κάνει να χάσουν αρκετές μάχες με τον καιρό. Παρόλα αυτά, η ηχητική πανοπλία των Dark Forest αποδίδεται άριστα, διαθέτοντας την κατάλληλη γυαλάδα, αλλά και τις κατά τόπους μουτζαλιές, που προδίδουν πως το συγκρότημα δεν έμαθε να αγωνίζεται σε σαλόνια, αλλά σε απόκρημνους λοφίσκους.
Τις εντυπώσεις πάντως κερδίζει το κιθαριστικό δίδυμο των Horton και Jenkins, που δίνει μια Wishbone Ash, Thin Lizzy, Iron Maiden χροιά στις συνθέσεις και γεμίζει νότες το πεδίο μάχης. Αν εξαιρέσουμε την προαναφερθείσα ομοιόμορφη εξελικτική διάθεση των συνθέσεων και την αχρείαστη ενίοτε μεγάλη διάρκεια μερικών τραγουδιών (12 τραγούδια, σχεδόν 70 λεπτά), έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που συνδυάζει αρτιότατα το folk/medieval στοιχείο κι έχει πάμπολλους λόγους ύπαρξης.
589 
