Ο Michael Palace, έχοντας χτίσει το όνομά του μέσω σχημάτων όπως First Signal, Cry of Dawn και Kryptonite, αποφασίζει να εδραιωθεί μέσω της προσωπικής του μπάντας.
Μαζί με τους Rick Digorio, Marcus Johansson και Soufian Ma’ Aoui εξαπολύουν μια δουλειά τίγκα επηρεασμένη από την σκηνή του AOR, με σαφείς αναφορές στα ‘80s.
Βουτηγμένο στην Journey νοοτροπία, το “Master of the Universe” βασίζεται κυρίως στις πληκτράτες, ρυθμικές συνθέσεις και τα μελωδικά sing-a-long refrain, στοιχεία που αποδεδειγμένα θα ευχαριστήσουν τους λάτρεις της melodic rock σκηνής. Σίγουρα δεν έχει νόημα να ψάξεις για πρωτοτυπία, αλλά αρκετές στιγμές θα πιάσεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδάει κάποια από τα κομμάτια, τα οποία συντροφεύουν ιδανικά τις ηλιόλουστες μέρες που διανύουμε.
Αυτός ο Michael Palace πάντως διαθέτει ένα λαρύγγι το οποίο αποτελεί τον ορισμό του είδους και σίγουρα αποτελεί και το highlight του “Master of the Universe”, απογειώνοντας με τις άρτια συγκροτημένες (κι ευτυχώς καθόλου υπερβολικές) ερμηνείες του, ένα δισκάκι γεμάτο AOR διαμαντάκια.
Και μπορεί τα τραγούδια του album (παρότι στην πλειοψηφία τους δεν είναι fillers) να μην αποτελούν απαραίτητα κάποια ξεχωριστή μουσική πρόταση για την σκηνή, οι Palace κερδίζουν πόντους λόγω του feeling που αποπνέουν οι συνθέσεις τους, οι οποίες σε ταξιδεύουν ευχάριστα και σε κάνουν να αναπολείς τις ρίζες του ιδιώματος.
Ευχάριστο, εύπεπτο κι απροσδόκητα καλό, το “Master of the Universe” είναι μια εξαιρετική πρόταση για τους φίλους του melodic rock κι όσους ζουν κι αναπνέουν για τα ‘80s.
658 
