Οι Metallica επιστρέφουν κι εύλογα μονοπωλούν το ενδιαφέρον αυτήν την περίοδο, κάτι που αποδεικνύει το πόσο μεγάλη και σημαντική μπάντα είναι.
Διότι, παρά τους λογής πρωτοδισκάκηδες και τους σκαλωμένους επικριτές τους συγκροτήματος, ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη ακούσια αναγνωρίζει την προσφορά του group στη διαμόρφωση του σκληρού ήχου, προσπερνώντας τυχόν εμπορικές μεταλλάξεις, διότι στο κάτω-κάτω, τα τραγούδια είναι αυτά που μένουν και κρίνοντας από τη διαχρονικότητα των Metallica, έχουν ήδη δικαιωθεί.
Τι είναι αυτό όμως που ώθησε την μπάντα (από το 2003 κιόλας) να λοξοκοιτάξει προς τις πιο thrashy ρίζες της;
Κατ’ εμέ, τα πράγματα είναι ολίγον τι ξεκάθαρα… Είναι λογικό το σχήμα να στρέφεται στον ήχο που το ανέδειξε, διότι επί σειρά ετών οι απανταχού metal fan τους, τους είχαν πρήξει τα συκώτια. Όταν για χρόνια, μιλούνια παρωπιδικοί ακροατές, με ραφτά και γιλέκα, γκρινιάζουν για το ποιόν των Metallica, διαιωνίζοντας ατάκες τύπου “οι τύποι χάλασαν μετά το πρώτο album” ή “μέχρι το “…And Justice for All” αξίζουν, μετά τίποτα”, εύλογα θα επέλθει κάποια αντίδραση.
Και σε μια εποχή που η rock μουσική δε διαθέτει τη δημοτικότητα των ‘90s, θα κοιτάξεις να ευχαριστήσεις τους οπαδούς σου, αντί να καλλιεργήσεις το όποιο ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα σου. Έτσι λοιπόν, θα ξεκινήσεις τις δίκασες, θα κοτσάρεις και μια επιτηδευμένα χύμα παραγωγή και το “back to the roots” είναι έτοιμο. Έλα όμως που δεν είναι και τόσο εύκολο για το ίδιο το συγκρότημα, διότι αυτό που δε θέλει να κατανοήσει ο μέσος Metalli-fan είναι πως δεν έχει απέναντί του πιτσιρικάδες.
Εκείνοι λοιπόν που διψούν για ένα ακόμη “Kill ‘em All” ή ένα “Ride the Lightning”, δεν αντιλαμβάνονται τις συνθήκες που γράφτηκαν οι εν λόγω δουλειές, όπως και την κατάσταση της ευρύτερης σκηνής της εποχής. Εν έτει 2016, με τα μέλη να είναι εύποροι οικογενειάρχες και να διανύουν μια (ηλικιακά) πιο ώριμη περίοδο, είναι παράδοξο να απαιτείται μια επιστροφή στην Bay Area νοοτροπία. Θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν κι αυτό αρκεί (ή θα έπρεπε να αρκεί).
Οι Metallica από ένα σημείο και μετά της καριέρας τους, κινήθηκαν έξυπνα κι αδιαφορώντας για τους λογής παρελθοντολάγνους, κοίταξαν μπροστά και φρόντισαν να μπουν στα μεγάλα σαλόνια όταν έπρεπε και μόλις είδαν πως το χαβιάρι κι η σαμπάνια άρχιζαν να ξινίζουν, γύρισαν σιγά-σιγά πλευρό, δίνοντας στο πιο heavy κοινό τους ξανά καλπάζοντες ρυθμούς.
Το εάν το έκαναν καλά το έδειξε η ιστορία, με τους ακροατές να διχάζονται, μιας κι οι μεν old-school δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με υλικό αντάξιο των προσδοκιών τους (aka ωμό και στυγνό thrash), ενώ οι πιο mainstream ξενέρωσαν με την έλλειψη ουσιαστικής εμπορικής γραμμής στα “St. Anger” και “Death Magnetic”. Και παρά τις αψιμαχίες, η δημοτικότητα του group δεν έπεσε, κάτι που αποδείχθηκε στα λογής πολυπληθή live που πραγματοποιεί. Κι αν κάποιος νιώθει αποστροφή στη γιγάντωση του συγκροτήματος, μπορεί κάλλιστα να παρευρεθεί στα εκατοντάδες υπόγεια που πάμπολλες πρωτοεμφανιζόμενες (και μη) μπάντες ιδρώνουν μπροστά σε μια χούφτα ακροατές. Επιλογές είναι όλα.
Η μόνη προσωπική ένσταση είναι στην επιμονή των fan στο να ορίζουν τα ηχητικά “πρέπει”, αδιαφορώντας για το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι των μουσικών. Γίνεται κατά κόρον και δεν έχει πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα, με πολλά συγκροτήματα να έχουν μπει στη διαδικασία να παράγουν τραγούδια κυρίως προς τέρψη των οπαδών τους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη δική τους άποψη, με αποτέλεσμα ένα μάτσο επιτηδευμένες μουσικά κυκλοφορίες, που αφορά συγκεκριμένο κοινό, το οποίο θέλοντας και μη, πάλι θα έχει ενστάσεις κι αντιρρήσεις. Κι ομολογουμένως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, η εμπορική κατάληξη, δεν είναι η αναμενόμενη, με τις προαναφερθείσες κυκλοφορίες να περνούν εν τέλει στο “αβαβά”.
Δεν είσαι υποχρεωμένος να σου αρέσει ρε φίλε η όποια αλλαγή πλεύσης, αλλά σίγουρα μπορείς να τη σεβαστείς και να αποστασιοποιηθείς από το εκάστοτε σχήμα, από την στιγμή που δε σε εκφράζει. Δεν είναι κακό να εκφράζεις την αρνητική σου σκέψη για μια δουλειά, αλλά είναι μάταιο και κουτό να προσπαθείς να την αλλάξεις. Αν θες να επιβάλλεις το “πώς θα έπρεπε να είναι”, φόρμαρε δικό σου γκρουπάκι και κάνε κουμάντο όσο θες. Άλλα άσε ρε διάολε τις ελάχιστες “μεγάλες” μπάντες να κάνουν αυτό που θέλουν, μπας και σταματήσει η rock/metal σκηνή να συντηρείται μονάχα από τις δάφνες του παρελθόντος…
575 
