OCEANS OF TIME: “Trust”

Οι Νορβηγοί Oceans Of Time ξεκίνησαν τη διαδρομή τους το 2005 με το demo τους κι από τότε κυκλοφόρησαν ένα ΕΡ και ντεμπουτάρησαν  δισκογραφικά με το άλμπουμ “Faces” το 2012.

Φέτος, μετά από ένα σεβαστό χρονικό διάστημα απουσίας, επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, το αυτοχρηματοδοτούμενο “Trust”.

O χώρος έκφρασης των Νορβηγών είναι το μελωδικό progressive metal, βασισμένο σημαντικά στα πλήκτρα και τις ευκολομνημόνευτες μελωδίες, ενώ παρεμβάλλονται κάποια δυναμικά περάσματα με ψήγματα power μαζί με πιο σύνθετα σχήματα. Πάνω από όλα αυτά υπάρχει η φωνή του Ken Lyngfoss που έχει τη δύσκολη αποστολή να απλώσει μια ομοιογένεια σε αυτές τις απόπειρες. Ο Lyngfoss έχει αναμφισβήτητα  μια φωνή με χρώμα και μια ευχάριστη ελεγχόμενη τραχύτητα που του επιτρέπει να πείθει σε πολλές διαφορετικές εκφράσεις.

Το πρόβλημα όμως βρίσκεται μάλλον στο γεγονός πως συνήθως κάποια μέρη ακούγονται ή μοιάζουν κάπως ασύνδετα αδικώντας σημαντικά τον σκελετό των τραγουδιών. Η παραγωγή, από την άλλη είναι υπέρ του δέοντος συμβατική και δεν προσφέρει καμιά διαφοροποίηση σε έναν χώρο που ο ήχος και οι δυνατότητες επιλογών μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά να ξεχωρίσεις από τον σωρό.

Συνθετικά οι Oceans Of Time έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να καλύψουν με τη συνταγή τους αρκετές διαφορετικές διαθέσεις. Ξεκινούν με τον δυναμισμό του “Charon”, τον οποίο διαδέχεται ένα εν δυνάμει single, το “Save you”. Στο ομότιτλο έχουν χρησιμοποιήσει όλο τους το οπλοστάσιο, από γέφυρες-κράχτες με γυναικεία φωνητικά μέχρι επιτηδευμένες εκρήξεις δεξιοτεχνίας στα πλήκτρα και την κιθάρα. Το “Show me the way” είναι ίσως το πιο εμπορικό τραγούδι του άλμπουμ, αγγίζοντας τον χαρακτηρισμό του επιμεταλλωμένου ποπ χιτ, για να έρθει γρήγορα το “Black death” να αγγίξει ακόμα και παρυφές του power…Ο πόλεμος μελωδικών γραμμών στα φωνητικά και εμβόλιμων prog και power σφηνών συνεχίζεται στα περισσότερα τραγούδια.

Tο άλμπουμ ολοκληρώνεται με μια σουίτα σε 4 μέρη με τον τίτλο “Grapes of Baccus”, με guest συμμετοχές στα φωνητικά των Jorn Lande και Nils K. Rue των Pagan’s Mind.Και σε αυτόν τον μεγαλεπήβολο επίλογο, η απουσία μιας πιο φυσικής ροής που χαρακτηρίζει μάλλον τις περισσότερες από τις συνθέσεις τους, αδικεί την πολυσύνθετη δουλειά που έχει γίνει.

Συνολικά οι Oceans Of Time υστερούν σε πρωτοτυπία και ταυτότητα και οι περισσότερες  επιλογές τους στα επιμέρους στοιχεία του άλμπουμ είναι μάλλον προφανή και προβλέψιμα. Ο δίσκος δείχνει δουλειά και προσπάθεια αλλά μέσα στο αδυσώπητο πεδίο του σημερινού prog με νέα και παλιότερα θηρία σε δαιμονισμένη φόρμα, ακούγονται μοιραία σαν κομπάρσοι.

1207
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…