Είναι γεγονός ότι η πολεμική θεματολογία τους, τους έχει προσδώσει πολλούς χαρακτηρισμούς πολιτικής χροιάς.
Εντάξει, πάντα συνέβαινε αυτό στο heavy metal, ακόμη και σε θρυλικά ονόματα όπως αυτά των Slayer, των Accept, των Kreator ή των Motorhead έχουν αποδοθεί πολιτικές θεωρίας άκρων, δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό.
Από την άλλη, η μουσική των Sabaton προσελκύει κόσμο ως ένας αξιόλογος εκπρόσωπος του επικού heavy metal και έχει αποκτήσει έναν φανατικό πυρήνα οπαδών που τους λατρεύουν ως το νέο big thing στο heavy metal.
Στο δια ταύτα, έχουμε έναν νέο δίσκο από τους σουηδούς, το “The Last Stand”, ένα αρκετά πιο μινιμαλιστικό ηχητικά album σε σχέση με το παρελθόν τους, σε σημεία που να υποδεικνύει ότι ο χώρος που δρουν οι σουηδοί πλέον είναι το πατρογονικό early ’80s heavy metal όπως ορίστηκε από τους Judas Priest, τους Accept, την ανθεμική μορφή των Manowar, αλλά με σύγχρονη τεχνολογικά παρουσίαση και με αρκετά συμφωνικά στοιχεία που δένουν άριστα με τη μουσική και τη για μια ακόμη φορά πολεμόγκαυλη στιχουργική δουλειά που διαπραγματεύεται ιστορικές μάχες.
Πολύ καλά riff και εξαιρετικά solo από τους κιθαρίστες Chris Rorland και Thobbe Englund, σε πολύ καλή φόρμα το ρυθμικό δίδυμο των Par Sundstrom (μπάσο) / Hannes van Dahl (drums) που δένει τις, σε αρκετά μεγάλο ποσοστό, mid tempo συνθέσεις. Ο δε Joakim Broden ακούγεται δυνατός, έχει λάθη στην αγγλική προφορά αλλά ταιριάζει πάρα πολύ καλά με τα τραγούδια, παθιασμένος και εκφραστικός ωσάν ιστορικός ανταποκριτής. Ως παραγωγή, μου άρεσε απείρως πιο πολύ η λιτή, αχαοτική προσέγγιση που επιχείρησε η μπάντα εδώ από τις τελευταίες πολυφωνικές δουλειές τους. Μου άφησε μια διάχυτη αίσθηση από τον ήχο των Europe, κάτι που μου άρεσε πολύ.
Εξαιρετικά τα “The Lost Battalion” (με το intro “Diary of an Unknown Soldier”), “Rorke’s Drift” (που μου θύμισε παλιούς Sarissa), το ομώνυμο “The Last Stand”, το ”Winged Hussars”, “Shiroyama” και το επιλογικό “The Last Battle”, όπως πολύ καλές και οι διασκευές τους στο “All Guns Blazing” των Judas Priest με τη συμμετοχή του ίδιου του metal God Rob Halford και στο “Camouflage” του Stan Ridgway, προσαρμοσμένες απόλυτα στο ύφος των Sabaton.
Αξιολογότατη η κυκλοφορία των Sabaton, το “The Last Stand” σίγουρα θα αρέσει σε “βαμμένους” κλασσικούς μεταλλάδες αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δεν θα χάσετε το χρόνο σας ακούγοντάς το. Περιέχει καλά τραγούδια, προκαλεί headbanging και είναι κεφάτο. Αν είσαι παλιακός, μέχρι που θα ενθουσιαστείς. Προσωπικά, έγινα κατά πολύ θετικά προσκείμενος τους. Άριστα.
692 
