Το εναλλακτικό rock τρίο από το Exeter της Βρετανίας προσπαθεί να αναβιώσει κάποια πρόσωπα και καταστάσεις από προηγούμενες δεκαετίες και συγκεκριμένα τον ήχο της δεκαετίας του ’90, ήδη από το ντεμπούτο EP του.
Πείτε το όπως θέλετε. Πείτε το grunge ή post-grunge ή grunge bandwagon , αλλά παραβλέποντας όλες αυτές τις μοναδικής εμπνεύσεως ταμπέλες του κώλου, αυτό που απομένει δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας δίσκος που εκπέμπει αναίσχυντα αέρα του θλιμμένου σκληρού rock της ως άνω δεκαετίας.
Επί παραδείγματι, η φωνή του μπροστάρη της μπάντας, Mark Holley, έχει το εναλλακτικό ηχόχρωμα της οποιασδήποτε μοντέρνας punk μπάντας, λέγε αλλιώς Hot Water Music, που τους επικαλούνται κι ως επιρροή, αλλά και οποιουδήποτε Ed Kowalczyk. Εκ του αποτελέσματος βέβαια, το σύνολο ακούγεται σαν τους Live, Stiltskin και τους Soul Asylum, καθώς η μπάντα επικαλείται επίσης και τα ονόματα του Neil Young και του Ryan Adams, που παρεμπιπτόντως δεν απέχουν και έτη φωτός πλέον από τους προαναφερθέντες HWM και τους σχετικά πρόσφατα επαναπροσδιορισθέντες Gaslight Anthem.
Εντούτοις, μην σας μπερδεύουν τα ονόματα αυτά. Τόσο η ταχύτητα των συνθέσεων, όσο και η μινόρε χροιά αυτών, καθώς και η σπαραξικάρδια, πρίμα φωνή του Holley, παραπέμπουν κυρίως σε αμερικάνικο ρηχό και αρκετά κοπιαρισμένο rock, που αυτήν την στιγμή δεν το κάνουν καλά ούτε οι ίδιοι οι Αμερικανοί, πόσο μάλλον οι Βρετανοί. Και να μην ακούσω για τους Bush.
622 
