Η τρίτη δουλειά των Temperance είναι εδώ κι όπως κι οι προηγούμενες δυο τους, δε θα αλλάξει κανενός τη ζωή.
Με σαφή εξελικτική πορεία, το συγκρότημα από την Ιταλία, προσφέρει 11 συνθέσεις γεμάτο λατρεία σε σχήματα όπως Epica και Nightwish, διαθέτοντας καλές προθέσεις, οι οποίες όμως προδίδονται από την καλουπωμένη ηχητική τους εκφορά, η οποία βασίζεται περισσότερο στην πιο-καθαρή-δε-γίνεται παραγωγή, παρά στα κομμάτια καθαυτά.
Προσπερνώντας την έλλειψη πρωτοτυπίας των Temperance, οφείλω να παραδεχτώ πως το “The Earth Embraces Us All” είναι ένα σκαλί παραπάνω από το περσινό “Limitless” κι αρκετά πάνω από το ομώνυμο ντεμπούτο του 2014, κάτι που στα ταλαιπωρημένα αυτιά μου σημαίνει πως το σχήμα έχει διάθεση να προοδεύσει και να μη μείνει στάσιμο. Κι αντικειμενικά μιλώντας, η νέα δουλειά του group δείχνει σαφή σημάδια ωριμότητας, απλά λείπει εκείνο το “τσαφ” (διότι πάντα μιλάμε με επιστημονικούς όρους), που από “παιδιά” θα τους κάνει “εφήβους”.
Το “A Thousand Places” διαθέτει λογής ηχητικά στοιχεία που εκπλήσσουν ευχάριστα, ενώ εύκολα σκαλώνεις με τη μελωδικότητα του “At the Edge of Space”. Η πορεία όμως δεν είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, με τις συνθέσεις να είναι παρωχημένες κι ολίγον τι αχρείαστες. Από το μουσικό αναμάσημα ξεφεύγουν λίιιιγο τα “Haze” και “Change the Rhyme”.
Το “The Earth Embraces Us All” δεν απογοητεύει, μιας κι είναι τόσο προσεγμένο και καλογυαλισμένο, που αδυνατείς να το πεις “κακό”, απλά είναι ιδιαίτερα άνευρο και δίχως προσωπική ταυτότητα, σε σημείο που θα μπέρδευα το σχήμα με πάμπολλα άλλα του είδους, κάτι που είναι κρίμα για τη δουλειά που ρίχνει η μπάντα.
Η melodic female fronted σκηνή δε χρειάζεται άλλα πιανάκια, βιολάκια και τούμπανες παραγωγές. Αυτά θεωρούνται αυτονόητα πια. Καλά τραγούδια θέλει και ουσία στο αποτέλεσμα. Ειδάλλως, πιάνω κι εγώ τη φίλη μου τη Νεφέλη, της φοράω δερμάτινα και τη βάζω να νιαουρίζει με εμένα δίπλα να χτυπάω ρυθμικά το μεταλλόφωνο.
659 
