Οι εξ Ουκρανίας Jinjer παρουσιάζουν τη δεύτερη full length δουλειά τους, συνεχίζοντας την ομαλή πορεία τους στο ευρύτερο metalcore φάσμα.
Το μεγάλου ατού της μπάντας είναι ξεκάθαρα το λαρύγγι της Tatiana Shmaylyuk, η οποία βρυχάται και δαιμονίζει τις συνθέσεις, ντύνοντάς τες ταυτόχρονα με μελωδικές γραμμές, κάνοντας σαφές πως διαθέτει χροιά που τα κάνει όλα και συμφέρει.
Κοφτά riff, ανεβοκατεβάσματα ταστιέρας, εναλλαγές φωνητικών και δυναμική διάθεση, είναι τα συστατικά του “King of Everything”, το οποίο όμως δεν καταφέρνει να κρατήσει εν τέλει τον ακροατή, παρά την ειλικρινή προσπάθεια που γίνεται εκ μέρους του group.
Παρότι αρκετά ανοιχτοί σε ηχητικές νόρμες, φλερτάροντας παράλληλα με djent και mathcore συνταγές, θωπεύοντας -μουσικά- ταυτόχρονα τους Iwrestledabearonce και την Otep, οι Jinjer δεν βρίσκουν την ταυτότητά τους μέσα από τις 10 συνθέσεις του δίσκου, οι οποίες, στην πλειοψηφία τους, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμορφες στιγμές υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά η μίξη τόσων στοιχείων, υπό την αιγίδα μιας –core αισθητικής, περιπλέκει άνευ λόγου τα κομμάτια και τα υπερφορτώνει σε σημεία, δημιουργώντας ένα σύνολο αμήχανων συρραφών, που ακροβατούν ανάμεσα στην κλισαρισμένη προαναφερθείσα σκηνή και το στιλιζαρισμένο χυμαδιό.
Λες και το σχήμα ήθελε να στουμπώσει το album με όσες περισσότερες ιδέες είχε στην άκρη, προκειμένου να βγει πιο ψαγμένο και να μπορέσει να σιγοντάρει τον φωνητικό πλουραλισμό της Shmaylyuk. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, είναι μέτριο κι απόλυτα τετριμμένο.
Κι ενώ πριν μερικά χρόνια, το EP “Inhale, Don’t Breathe”, μου είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις, το “King of Everything” δείχνει λειψό κι άκρως αναμενόμενο, σε μια εποχή που η ακραία σκηνή έχει εξελιχθεί κατά πολύ.
605 
