20 χρόνια ζωής γιορτάζουν οι Attick Demons, κυκλοφορώντας τη νέα τους δουλειά.
Βέβαια, όταν μέσα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα διαθέτεις μόλις δυο full length (συμπεριλαμβανομένης της νέας δουλειάς), δύσκολα θα σε χαρακτηρίσει κάποιος παραγωγικό.
Το κουιντέτο από την Πορτογαλία, συνεχίζει την ίδια μουσική ρότα που είχε και το ντεμπούτο του 2011, η οποία βασίζεται εξ ολοκλήρου στη λατρεία της μπάντας για τους Iron Maiden. Ακούγοντας ειδικά τον Artur Almeida, εύκολα νομίζεις πως ακούς τον ίδιο τον Bruce Dickinson, ενώ δεν είναι τυχαίο πως λίγο πριν βγει επίσημα το single το “Speed of Light”, είχε διαρρεύσει ως τρολάρισμα στο διαδίκτυο ένα κομμάτι των Attick Demons ως το “νέο τραγούδι των Maiden”.
Καλές στιγμές το “Let’s Raise Hell” έχει αρκετές, αλλά το φάντασμα των ηρώων τους δε σε αφήνει να τις απολαύσεις αμαχητί. Στο βωμό όμως της (όποιας) αντικειμενικότητας, οφείλω να πω πως διασκέδασα αρκετά κατά την ακρόαση του album, βρίσκοντας τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι το πόσο πιο ενδιαφέρον θα ήταν το σχήμα άπαξ και δεν προσπαθούσε τόσο πολύ να μοιάσει στις επιρροές του.
Διότι υπάρχουν συνθέσεις που δείχνουν πως το συγκρότημα δεν αποζητά να είναι (μονάχα) μια κόπια, αλλά έλα που στο σύνολό του, το “Let’s Raise Hell”, σε αφοπλίζει με την εμμονή του στη Σιδηρά Παρθένο.
Εν ολίγοις, άπαξ κι αγαπάς τους Iron Maiden όσο κι οι Attick Demons, δε θα σε χαλάσει το εξόφθαλμο της όλης κατάστασης, ενώ άπαξ κι είσαι από εκείνους που αναπολούν τα “παλιά” τους, ίσως να χαρείς πιο πολύ. Αν από την άλλη, δε συμβιβάζεσαι με ημίμετρα, έχεις κάθε λόγο να απομακρυνθείς.
564 
