Με νωπές τις μνήμες από το live των Muse και με έναυσμα τα εκατοντάδες σχόλια που ανάγουν την μπάντα ως “τη μεγαλύτερη στον πλανήτη”, ή ως “τους σύγχρονους Queen”, είπα να πω κι εγώ δυο αχρείαστα λογάκια.
Γενικά η μάζα έχει την τάση να θεοποιεί συγκροτήματα τα οποία αρέσκεται να ακούει και δη, στην Ελλάδα, που ο μέσος ακροατής δεν έχει ιδιαίτερη μουσική παιδεία (μπουζούκια γαρ), λογικό είναι να εκστασιάζεται με κάποιες συναυλίες. Μην ξεχνάμε πως μέρος του κοινού που ήρθε στους Muse, γνωρίζει επιδερμικά το group και παράλληλα ζητωκραυγάζει στα (sold-out) live των Χαρουλομποφιλιουμπαλαφομουζουράκηδων.
Βέβαια, υπήρξαν και πάμπολλοι ροκάδες, μουσικόφιλοι, με περισσές γνώσεις που έσπευσαν να ανεβάσουν τους Muse σε θρόνο. Προσπερνώντας τον όποιο ενθουσιασμό και βλέποντας το θέμα ψύχραιμα, τολμώ να πω πως όντως μιλάμε για ένα σημαντικό συγκρότημα το οποίο γεμίζει στάδια και παρότι δε διανύει και την καλύτερη συνθετική περίοδό του, βρίσκεται ένα σκαλί πάνω από άλλα σχήματα. Αρκεί αυτό; Ε, προφανώς εν έτει 2016, ναι…
Ο κόσμος άλλωστε, διψάει τόσο πολύ για κάτι νέο, που δε θα κάτσει να βάλει πολλά κριτήρια σε κάποιες επιλογές του. Βλέποντας μάλιστα πως οι παλιές καραβάνες σιγά-σιγά αποσύρονται ή βρίσκονται σε καλλιτεχνική εμμηνόπαυση, εύλογα θα βρεθούν μεσσίες για να τέρψουν την ανάγκη για υγιή μουσικό οπαδισμό. Οπότε, όσο κι αν φαίνεται τραβηγμένο για πολλούς, οι Muse είναι μεγάλη μπάντα (μιας και το πλήθος κι η ευρεία αναγνώριση είναι που ορίζει τάσεις), απλά το μέγεθός της θα προσδιοριστεί σε βάθος χρόνου.
Επίσης, πόσο υπερβολικό κι άστοχο να λέμε “οι σύγχρονοι τάδε”, για ένα συγκρότημα; Καταρχάς αδικούμε την ταυτότητα των ίδιων των μουσικών που το απαρτίζουν, ενώ παράλληλα συγχέουμε και τσουβαλιάζουμε το παρόν με το παρελθόν με άκομψο τρόπο. Όταν ένα σχήμα διαθέτει σαφέστατες επιρροές από ένα άλλο, προγενέστερο, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, διότι, πέραν της εντελώς διαφορετικής χρονικής προσφοράς τους, οι μεν πάτησαν στο πρόσφορο έδαφος των δε κι όσο καλύτερα κι αν σπείρουν το χωράφι, το συγκεκριμένο κομμάτι γης, θα ανήκει πάντα σε άλλον.
Για να το απλοποιήσω, έχοντας ως παράδειγμα τους Muse (τους οποίους παρακολουθώ από τότε που όλοι τους είχαν για κακέκτυπο των Radiohead και μου αρέσουν και πάρα πολύ μάλιστα), είναι κουτό να τους βάλουμε δίπλα από τους Queen. Όχι επειδή είναι προσβλητικό για την ιστορία των δεύτερων, μιας κι η κάθε γενιά έχει τους δικούς της ήρωες, απλά διότι η ηχητική έκφανση των Queen εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια, κάνοντας κάτι δικό τους, αφομοιώνοντας τις επιρροές τους σε σημείο να αποκτήσουν μια όχι προϋπάρχουσα ταυτότητα.
Οι Muse, όσο υπέροχοι κι αν είναι, δεν είναι οι σύγχρονοι οποιοιδήποτε. Ας γράψουν τη δική τους ιστορία κι ας ξεφύγουν από ταμπέλες. Και στην τελική, η σημαντικότητά τους θα κριθεί εν καιρώ κι όχι τώρα. Διότι η διαχρονικότητα κάνει κάτι πραγματικά μεγάλο και σπουδαίο.
Κι επειδή έπεσε στο τραπέζι το κατά πόσο είναι ή όχι οι Muse rock μπάντα, να θυμίσω πως, ειδικά στα ‘80s, πολλά συγκροτήματα (μεταξύ αυτών κι οι προαναφερθέντες Queen) μπαστάρδεψαν το ύφος τους, παρεκκλίνοντας κατά πολύ από το ιδίωμα, ενώ πάντα (μα πάντα) η rock εξελισσόταν και λάμβανε λογής μορφές (μια από αυτές, μικρέ μου μπαγάσα, είναι κι η metal). Μπορεί πλέον οι Muse να φλερτάρουν με μια πιο pop rock ηχητική νόρμα, αλλά δεν έπαψαν ποτέ να υπηρετούν (και) τις πεντατονικές φόρμες που χαρακτηρίζουν το είδος. Οκ, αν είσαι πιουρίστας και πρωτοδισκάκιας, σίγουρα θα διαφωνείς.
Στον αντίποδα, νισάφι όμως με τον άκρατο φανατισμό των τελευταίων ημερών. Τόσα χρόνια, πού διάολο κρύβονταν τόσοι ταγμένοι fans; Και πόσοι άραγε από όλους αυτούς που πλέκουν το εγκώμιο της μπάντας, διαθέτουν έστω και μέρος της δισκογραφίας της; Διότι πήξαμε λίγο στους φωστήρες του ραδιοφώνου και του streaming… Κι όχι, τα ράσα κι οι δίσκοι, δεν κάνουν τον παπά, αλλά σίγουρα δεν τον κάνουν κι οι αερολογίες.
Και κάτι εκτός (;) θέματος, αντί επιλόγου: το να προτιμάς να γεμίζεις στάδια, αντί υπόγεια και να επιλέγεις το να είσαι πιο pop (εκ του popular), δεν είναι κακό κι ενίοτε είναι προτιμότερο από το να παίζεις μπροστά από τους κολλητούς σου, την κοπέλα σου, τον ηχολήπτη και την ξαδέρφη σου από το χωριό. Να το αντιληφθούν επιτέλους όλοι οι “τρου”, που έσπευσαν να λιντσάρουν όποιον ροκά ή μεταλλά “τόλμησε” να πει καλές κουβέντες για τους (όποιους) Muse. Να πάτε να παίξετε με τα ραφτά, τα καρφιά, τα γιλέκα κι όλα τα πουρουπουπού στολίδια σας, εσείς.
281 
